Cancelled Fairy Tale

HE's BACK! WE'RE BACK!

May dedics po sa mga susunod na chapters! :') mwah! Keep on reading guys! Love lots!

Dinala na yung dead body ko sa cremation center. It's already 7 kaya, susunugin at aabuhin na yung katawan ko. I cant believe Im seeing this now. Alam niyo yung feeling na, nakikita mo yung sarili mong nakahilatay at wala ng buhay pero all this time alam mong di kapa talaga fully patay. I cant explain my feels now. Halo halo eh.

After the cremation, I saw Mom with Nay Lucing going home already kaya..

Back to the real mission na ako.

Pinuntahan ko ang room ni Sancho. Nandoon parin siya, wala pa ring malay.

It's already 10 in the morning. 7 hours or less, start na ng mission ko. Pero di ko kayang gawin yun kung multo lang ako.

"Sync please magpakita ka. May itatanong lang ako." Pumikit ako at humingang malalim.

"Hi Alex." Then. He's here. Thank God!

Nginitian ko lang siya at straight to the point na tinanong kong totoo bang magkakatawang tao ako o hanggang multo lang talaga yung role ko.

"Hmmm. Lemme think!" Tapos palutang-lutang siya sa ibabaw ng sofa. Nyeta, pwede naman siyang umupo eh! May palutang-lutang pa. Tss!

"Pwede naman kitang gawan ng katawan ng tao. Kaya lang.. Paano ba? Ahm. Kailangan di ka magpapakilala sa kanya na ikaw si Alex, okay?" Sabi niya na nakalutang pa rin.

"So?" Loading ako, fret! Hina wifi. -__-

"So, ibabalik kita sa dati niyong school dahil alam kong babalik si Sancho doon. At sa tropa mo. Kaya you owe me twice na, Alex." At ngumisi ulit siya. May sayad ata to.

"Alam ko. So mamayang hapon yung renaissance nya? Anong gagawin ko?" Tanong ko sakanya habang siya palutang-lutang parin.

Naiinis na talaga ako sa palutang-lutang portion niya kaya,

"Wala kaba talagang balak umupo? O kahit tumigil man lang sa lutang-lutang effect mo na yan?" Sinigawan ko si Sync. Nakakainis na eh. Di bagay sa kanya magpalutang-lutang kasi di siya COKE FLOAT. (Ahihihi. Tawa kayo dali. Joke yun! XD )

"Wala kang paki!" Sabi niya. Alam niyo yung mas weird sa kanya? Until now lang naman di ko parin nakikita yung pgmumukha niya. Hala! Baka wala siyang mukha? O______O

"May paa kaba?" Tanong ko.
"Meron kung gugustuhin." Emotionless yung pagkasabi niya.
"So, since di ko pa nakikita mukha mo, matanong ko lang. May mukha kaba? O magkaka-mukha ka lang kung gugustuhin mo?" Ahihihi. Nainis yata si Sync napatigil ko siya sa bisyo niya eh( alam niyo, yung COKE FLOAT epek niya).

"Gaga ka tala noh? Syempre may mukha ako. Di lang talaga pwede ipakita sa iba." Ahh ganon pala! Bakit kaya?

"Baket?" Pagkatapos ko magtanong, biglang nahulog yung vase sa mesa malapit sakin at yun, boom basag. Okay gets ko na!

"Chill! Di na po magtatanong. Curious lang naman kasi ako ehh." Padabog kong sinabi kaya iniwan ko siya dun at nagtungo nalang ako malapit kay Sancho.

Haay! Ano kaya ang magiging kapalaran ko pag nagsimula na yung mission ko?

Biglang bumukas yung pinto ng room ni Sancho. Tinignan ko. Wew! Mommy at Tita pala niya. Akala ko ano na eh.

Si Sync naman, ayun nawala na parang bula. Di na ako magtataka.

Iyak lang ng iyak yung Mom at Tita niya. Naaawa ako.

"Son, I know your gonna survive. I know you are strong. I love you, Son." Humagulhol na yung mom niya. Gusto kong i-comfort si Tita Mae pero I can't kasi multo lang ako.

Pinaupo lang ng tita ni Sancho si Tita Mae para hindi magpalpitate at kumalma na rin.

"I heard na-cremate na daw yung classmate ni Sancho?" Tanong ng tita niya kay tita Mae.

"Yes, it's true. Poor child. Alex's so good to Sancho ever since classmates sila. She's a wonderful and brilliant woman." Yumuko nalang ako. Na overwhelmed ako sa papuri ng nanay ni Sancho pero mas nangibabaw yung kalungkutan ko, the fact na abo nalang yung alaala ko.

After ng 3 oras na pagbabantay at pag-uusap, nakatulog si Tita Mae at yung tita ni Sancho. It's already 3:27pm.

"Sync! I need to talk to you. Isang oras at kalahati nalang at magigising na si Sancho. Paano na ako? Please magpakita ka!" Nilibot ko yung paligid pero walang Sync. Andaya naman. Sabi niya magiging tao ulit ako, pero ano na ngayon? Nga nga! -_______-

Sa paglalakad ko, may nakita akong papel na tinupi kaya binuksan ko ito at binasa.

TOP 5 RULES:
1. Never tell him your real identity.
2. Don't ever loss him from your sight.
3. Remember the 15 hours rule. May radar ang ring mo.
4. Be his friend but not too close.
And lastly
5. Don't let yourself fall for him. You cannot love someone not your kind.

-Sync

WTH! Like srsly? Ang lufeeet ng rules! Di ko keri. Yung 5, anong kind ba meaning nun? Yung multo rin? Hala! Di ko gets. ToT

Di ko namalayan ang oras sa kakaisip kung ano ibig sabihin nun. Syeet! 5pm na.
O_____O SI SANCHO.

Tinakbo ko yung room ni Sancho na parang si Flash. Lumusot lang ako sa pinto, multo ako eh.

Nakita kong nagbi-blink yung singsing ko at pati narin yung kay Sancho. May kuryente na lumabas na galing sa singsing ko at tinamaan yung singsing ni Sancho. Ang weird lang. Biglang gumalaw yung mga kamay ni Sancho at dahan-dahang nagising sa pagiging coma niya. Thanks God!

"mmm...Mom..?" Sabi niya habang nanghigina pa.

Nagising kaagad ang mommy niya na may malaking ngiti sa labi. Sobrang saya niya.

"I'll just call the doctor!" Tuwang-tuwa silang dalawa. Si Tita Mae speechless kaya ayun halik lang siya ng halik kay Sancho. Awww <\3 i miss my mom!

Nagsidatingan na yung mga barkada namin dahil agad agad nilang natanggap yung magandang balita. Present silang lahat. Pati yung isang teacher namin nandito rin. Ang saya nila. Tawanan. Kwentuhan. Asaran. Pero di masyado baka mabinat si Sancho.

Pero biglang naiba yung mood sa kwarto.

"Bat di niyo kasama si Alex!?" Tanong ni Sancho na ngiting ngiti parin.

"Oh baket, tumahimik kayo bigla?" Nag mood swing na rin siya. Naka ekis na yung kilay niya. "Guise?! May di ba ako alam? ANOOO~~"

"She's gone, bro!" Kino answered him with shaking voice.

"What gone? You mean she went to states already? To her Dad?" He's still blank sa mga nangyayari.

"She's dead. Patay na siya, Sancho." Kiel frankly said it. At nagsimula ng tumulo ang mga luha ko. I can't stand watching this scene pero di ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Parang pinako yung mga paa ko. Ayaw na ng puso kong masaksihan ito dahil alam kong iyakan na naman ang mangyayari.

Nakita kong nakayuko lang si Sancho. Alam kong uniiyak siya kasi panay yung pahid niya.

"When?" Tanong niya.

"A day after the accident. Di niya na survive yung major injuries niya at may blood clot pa na nakita sa ulo niya which caused her death. We're very sorry about her." Sam said it. Di niyo alam guys. Wala kayong alam. Masusurvive ko lahat ng yun kung di lang dahil kay Sancho. I gave him my life. And now here I am, crying. You don't know how it feels.

Minutes passed. Umalis narin ang tropa at naiwan yung doctor and Mommy ni Sancho.

"Pwede nabang ma discharge tung anak ko doc?" tita mae asked

"Pwede na po, mam. Pero may mga medications parin po. Gaya ng maintenance niya, and his weekly check ups." -doctor

"Doc, bukas po lalabas na ako." Sancho said with a sad face. I want to tell him na ok lang ako. Na dapat di siya ma-guilty sa nangyari kasi tapos narin naman eh.

I just want to start and finish my mission.