After You (Rewriting Fate Series #1)

Kabanata 11

Pangalawang linggo ko na dito sa facility room. I can say that I'm slowly getting better. Medyo nagagalaw ko na ang mga tuhod at nakakalakad na 'rin ako nang hindi kaagad hinihingal.

I still have rod with me in case I can't complete my routine. Minsan umiismid ang therapist but then just like what Shaun's mother suggested, It's better to cooperate with her.

"Puwede naman siguro, kahit sandali lang?" abala si Shaun sa pagligpit sa pinagkainan ko.

Tanggap ko nang mukha niya parati ang nakakasalamuha ko simula pagkagising ko hanggang sa bago ako matulog.

I know I'm bothering him so much. Mula sa paaralan ay tatahakin niya ang lugar papunta dito para lang i-monitor ako. Dito siya natutulog sa gabi at aalis naman sa umaga para umuwi sandali sa kanila upang mag-asikaso tsaka na didiretso pabalik ng paaralan.

Kung tutuusin ay hindi naman siya obligadong gawin ang lahat ng ito. Ilang beses kong pinacontact ang pamilya ko pero wala akong nakuhang ni-isang balita. Minsan nang sumagi sa isip ko na baka ay kinalimutan na nila ako.. But I know they won't do that. I'm their only child and they love me so much.

Pinacontact ko na 'rin ang mga kapatid ni Mama pero hindi ko pa sila nakakausap matapos akong magising. Shaun won't let me use a cellphone or any forms of telecommunication because he knows how desperate I am.

Sobrang nahihiya lang talaga akong hindi ko kadugo ang nag-aaruga sa akin dito sa ospital.

Shaun let out a heavy sigh. His sleepy eyes bore into me. Sandali siyang tumigil sa ginagawa at nag-iwas ng tingin.

"Okay then. But please, huwag ka masyadong lumayo. Bring the-"

"rod with you, yes. I know right," hindi matago sa tono ng pagsasalita ko ang pagkagalak. Ilang linggo na akong palakad-lakad sa buong facility room. I can't walk out of the room because Shaun doesn't want me to. Mahigpit niya 'ring pinagsabihan ang mga trabahador na huwag akong palabasin ng kuwarto hangga't ipinapahintulot niya na.

"And don't go too far. Ang sabi mo sa park ka lang.."I appreciate his kindness so much. Damang-dama ko ang pagiging spoiled brat sa kanya.

But I'm trying my very best not to get too attached to him. I know he's living a normal life.. He doesn't have to join me in this isolated place.

Sinamahan ako ni Shaun palabas ng kuwarto. Ang lakas ng tibok ng puso ko dahil sa labis na pagkakasabik.

Pilit kong tinatago ang mga nanginginig na mga binti sa tuwing ibinabandera ang tungkod sa hangin. Gusto kong ipakita kay Shaun na ayos na ako. Dahil gusto ko na talagang umalis dito.

Smooth rays of sunshine hit my face. Hindi ko alintana ang tirik ng araw dahil ilang taon 'rin akong babad sa aircon. Ang amoy ng damo.. Ang tamis ng halimuyak ng mga bulaklak. Ang mga hindi pamilyar na mukha na malayang nakakapaglakad-lakad sa buong parke ang nagbibigay sa akin ng pagkakuntento.

I feel so alive!

I sat down the fields of grass where a huge Mahogany tree lies. Mas dama ko ang lakas ng hangin na umalon sa aking mga buhok.

I triffled my hair down as it blocks my view. Shaun clipped my hair behind my ear sideways.

"Aalis na ako.. Remember my rules, okay?" he slightly pinched my cheek as he went out of my sight.

Hindi ko na siya hinintay na tuluyang makaalis sa parke at inilibang na lamang ang sarili sa paglalaro ng damo.

I hear chuckles all around, even smooth chitchats.

Minsan ay nahuhuli kong nakatingin sa akin ang mga tao ngunit agad naman nilang iniiwas ito.

Maybe I look too weird wearing a hospital gown while sitting underneath a tree.