Poznam Cię 2

Prolog

3 lata wcześniej:

- Isaac - Wzdycham

Smutno mi z tego co zaraz mu powiem bo wiem, że to zakończy nasz rozdział.

- Co tam? - Mówi nieodrywając swojego wzroku od telefonu

- Przestań patrzeć w telefon - Zwracam mu uwagę na co odłożył telefon i spojrzał wprost na mnie - Musimy porozmawiać

- No więc mów - Odpowiada

Westchnęłam cicho i odrazu poczułam ból w klatce piersiowej.

- Muszę wyjechać - Mówię cicho, ale tak żeby mógł mnie doskonale usłyszeć - Przepraszam Isaac, ale to koniec

Wzrok Isaaca odrazu stał się poważny.

- Żartujesz tak? - Spytał z nadzieją

- Nie żartuję - Powiedziałam dobitnym tonem - Jutro rano

- Rano?! - Podniósł ton - I dopiero teraz raczyłaś mi o tym do cholery powiedzieć?!

- Nie krzycz - Próbowałam go uspokoić - Isaac

Isaac wstał i szybkim krokiem opuścił mój pokój. Wybiegłam za nim i wołałam jego imię. Chciałam go zatrzymać i wytłumaczyć, że nie chciałam go martwić.

- Isaac zaczekaj proszę

Niestety moje wołanie go nie zatrzymało. Wyszedł trzaskając drzwiami i odrazu wychyliła się zza ściany moja mama.

- Przykro mi - Powiedziała

Zignorowałam ją i poszłam na górę. Zamknęłam drzwi i oparłam się o nie zapłakana. Opadałam na dół płacząc i nie mogłam tego pohamować. Chciałam się z nim pożegnać i spędzić jakoś ten dzień, a w zamian tego straciłam go w kilka minut.

Isaac:

Nie chciałem tak po prostu ją opuścić, ale nie mogłem już dłużej na nią patrzeć i wyobrażać sobie, że jutro już jej nie zobaczę. Kocham ją i jest dla mnie ważna, ale nie będę jej zatrzymywać jeżeli tego nie chcę...

Wchodzę do mojego ulubionego klubu w, którym nie byłem już dobre kilka miesięcy.
Siadam przy barze i zamawiam drinki. Jeden po drugim próbując zatrzymać mój wewnętrzny chaos.

Nagle jakaś śliczna dziewczyna siada obok mnie i uśmiecha się do mnie zalotnie.

- Jestem Judy - Mówi

- Isaac - Mierzę ją wzrokiem

I w tym momencie wiem, że muszę żyć jak kiedyś. Nie będę zamartwiać się pustką, którą czuję w środku.

Żegnaj Nino!