Rebel

Özge

-Hayatınızda hiç neden ben dediniz mi? Ben hergün kendime bu soruyu soruyorum. Çok zenginim ama hiç mutlu değilim. Para hiç bir işe yaramıyor ve filmlerde olduğu gibi her kapıyı falan da açmıyor. Para ile mutluluk satın alabilir misiniz? Alamazsınız. Tanrı bir konuda adil davranmış. Fakir insanların çoğu mutludur fakat insanlar aç gözlü olduğundan dolayı her zaman daha fazlasını isterler. Ama aslında daha fazlasını isterken paranın onlara neler kaybettireceğini bilmezler.
-Bazen doğrusunun ne olduğunu bildiğiniz halde o şeyin yanlışını yaparsınız. Çünkü bazı doğrular bize acı verir. Kalbiniz ile beyniniz bile çatışma içerisindeyken insanlara nasıl güveneceksiniz?
-Küçükken mutluydum. Çünkü hiçbir sorumluluğum yoktu. Tek yapmam gereken oyun oynamaktı. Ama şimdi keşke hiç doğmasaydım diyorum.
-Karanlığımı aydınlatacak bir ışık bulamıyorum.
-Ben bunu hak etmedim...
by -ZRA

Özge'nin ağzından 7 Temmuz 2015;

Duyduğum haberle adete yıkılmıştım. Doğum günümden 2 gün önce bana bunu söylemeleri çok acıydı. Karşıma geçip bana hakaretler ve küfürler etseler bu kadar canım yanamazdı. Tamam onlarla birlikte yaşamıyordum belki ama bir arada olduklarını bilmek bana huzur veriyordu. Şimdi aklım hep annemde kalacaktı. Çünkü annem sinir hastasıydı. Bazen krizleri tutuyordu. Babamla evlendikten sonra sadece 1 kez olmuştu ama geçen sene krizleri tekrar başlamıştı.

(Kenan aranıyor...)

"Hayatım?"

"Bana... Gelebilir misin?" ağlamaktan şişmiş olan gözlerimle zar zor aramıştım. Dudaklarım şişmişti ve kurumuş olan boğazım konuşmamı zorlaştırıyordu.

"Se-sen neden ağlıyorsun? Ne oldu?"

"Soru sorma... Lütfen."

"Tamam tamam otur ve sakin olmaya çalış ben hemen geliyorum!"

Onu beklerken zaman durmuştu sanki. Geçmiyordu. Ben bir an önce gelmesini ve onun huzur bulduğum kollarına sarılarak her şeyi unutmak istiyordum. Sağlıklı düşünemiyordum. Neden bu kadar yıkılmıştım onuda bilemiyordum. Bu olay beni bu kadar bağlamamalıydı ama sarsılmıştım işte. Onlardan bağımsız bir hayatım vardı. Ama anlamıştım ki ben anneme değer veriyormuşum. Onun bu yaştan sonra yanlız mücadele verecek olması beni derinden etkilemişti.

(Kapı çalma şeysi .s)

Ayağa kalktım. Duvarlardan tuturarak yürümeye çalıştım ve zorla kapıyı açtım.

Yazarın ağzından;

Kenan yıkılmış sevgilisini görünce elini istemsiz olarak kalbine koydu. Canı yanmıştı. Özge'yi bu şekilde görünce hem korkmuş hemde meraklanmıştı. "Ne oldu?!" diye telaşla sordu çocuk. "İyi değilim." diye zorla cevap verdi kız. Gözleri yine bağımsızlığını ilan etmiş ve dolmuştu. Ağlamaktan gözleri yanıyordu artık ağlamak istemiyordu ama gözlerinde hakimiyet sağlayamıyordu. Çocuk gözlerine baktı ve kalbi bir kez daha sızladı. Sevgilisi, uğruna canını verebileceği kız şu an göz yaşı döküyordu. Onun tek bir göz yaşına kıyamıyordu. "Nolursun ağlama." dedi Kenan. Sesi yalvarır gibi çıkmıştı. Sevgilisini kollarından tuttu ve kapıyı kapatarak oturma odasına yöneldi. Sanki kızı bıraksa kırılacakmış gibi hissediyordu. Bırakamıyordu. Kendini ve birtanesini koltuğa oturttu. "Şimdi anlatmak ister misin?" diye öneride bulundu. "Şimdi uyumak istiyorum." diye cevap verdi Özge. Kenan ne olduğunu son derece merak etsede şu an üstüne gidemezdi. Ve sevgilisinin istediğini yapıp onu kucağına aldı. Dikkatlice üst kata çıktı. Korkak bir şekilde sevgilisini yatağa yatırdı ve yanına uzandı. "Bana sarılır mısın? Lütfen." kızın sesi hala kırılgan çıkıyordu. Hiç zaman kaybetmeden kollarını sevgilisine dolayarak içinde adete bir kedi gibi kaybolmasını izledi.