(Zawgyi)
ကမၻာဦးအစမွ စၿပီး လူသားတို႔ ျပဳက်င့္လာသည္က အိပ္ စား ကာမ ဒီသံုးဝပင္။ လူတစ္ေယာက္ အသက္႐ွင္ဖို႔ဆိုတာလည္း စားဝတ္ေနေရး လို႔ အမွတ္အသားျပဳၾကတာမို႔ အိပ္တာက ၿပီးလ်င္ စားတာက လူသားတို႔အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုးအရာပင္ပဲ။
ဒါေၾကာင့္လဲ ေဆးရံုကေကြၽးတဲ့ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္အရသာေတြကို သည္းမခံႏိုင္တဲ့အဆံုး ေဆးရံုကန္တင္းကို ခိုးထြက္လာ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာဆိုသလို တစ္ထြာေလာက္ပဲ က်ယ္ေပမယ့္ သမုဒၵရာေလာက္နီးနီးဝင္ဆံ့တဲ့ သူ႔ဗိုက္ကေလးကို ျပည့္ေနေအာင္ ျဖည့္ၿပီးေတာ့ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ လူနာသီးသန့္ခန္းဘက္ကို ျပန္ဦးတည္လာခဲ့သည္။
ဒါေပမယ့္ လူနာခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ သူ႔အတြက္ အိပ္စားကာမ ထက္ေကာ စားဝတ္ေနေရးထက္ေကာ သမုဒၵရာဝမ္းတစ္ထြာထက္ပါ အေရးပါသည့္ လူသားတစ္ေယာက္က ႀကိဳေနသည္။
႐ိုး႐ိုးေတာ့မဟုတ္. .
ၾကမ္းျပင္ထက္မွာ ေခြေခြေလး ထိုင္ၿပီး ပုခံုးေတြလႈပ္ေအာင္ အသံထြက္ငိုလို႔. .
ေဘးမွာ သူ႔ေဘာ္ဒါက ပါးစပ္အေဟာင္းသား မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။
"က်န္႔ေကာ!"
သူ႔ရဲ႕ အာေမဋိတ္သံမွာ ေမာ့ၾကည့္လာတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔မ်က္ႏွာေလးက နီရဲဖူးအစ္ေနၿပီး မ်က္ရည္ေတြစိုရႊဲလို႔။
"ဝွတ္ သယ္ ဖာ့ခ္"
ေ႐ွာင္းက်န္႔က သူ႔ကိုမယံုႏိုင္သလို မ်က္လံုးအျပဴးသားေလးနဲ႔ ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္ရည္ေတြက စီးက်လာတာ မရပ္ေသး။
"ရိ. . ေပၚ. . . . "
ေ႐ွာင္းက်န္႔ငိုေနတာရပ္ခ်င္ေပမယ့္ ရပ္လို႔မရေတာ့။
ရိေပၚက သူ႔ေဘးမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္လာၿပီး ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္ေတာ့ ဝမ္ရိေပၚပုခံုးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ရင္း ဆက္ငိုေနမိသည္။
"သူဘာျဖစ္တာလဲ"
ရိေပၚက ကိုရီးယားလိုေမးေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုရီးယားသား တ႐ုတ္ျဖစ္ခ်င္စိန္ေလး ခ်ိဳဆြန္ယြန္း က ပုခံုးတြန္႔ၿပီး..
"မသိဘူး ငါကမင္း ထမင္းသြားစားတယ္ေျပာတာ။ သူကငိုသြားတာပဲ။ သူထမင္းမစားရေသးလို႔မ်ားလား"
YOU ARE READING
Di Di Ai Ni!!
Fanfictionသင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေျဖာင့္ထင္ၿပီး ျငင္းခဲ့တဲ့ အေပအေတေလးဟာ သင့္ကိုယ္သင္ အေကြးမွန္းသိတဲ့အခါမွာ အထက္ပုဂၢိဳလ္ေလးအျဖစ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္လာႏိုင္ပါတယ္. .
