Çok uzun aradan sonra herkese yeniden merhaba, buraya yazmayalı ve bakmayalı çok çok uzun zaman oldu. Üniversiteye başladım, kalp kırıklarımın üstesinden geldim. Zayıfladım, diyet yaptım, spor yaptım. İstediğim şeyleri başardım. Daha yolum var mı? Var. Yol uzun, hiç bitmez. Hikayemin okunması 120k olmuş, gerçekten bu yolda hedeflerine ulaşan varsa ne mutlu bana. Neler yaptım, nasıl beslendim, aç kaldım mı, zorlandım mı? Bu soruların cevaplarını verip kaçacağım bugün.
Kilo aldığımın farkına varmak benim için çok uzun sürdü. Kilolu olduğumu biliyordum ama bunun benim üstümde nasıl durduğunun farkında değildim.Nasıl olsa hala 38 beden pantolonlara girebiliyordum. Ama böyle değildi aslında. Yanaklarım kocaman olmuş, kalçam ultra genişlemiş, kollarım su samurlarına dönmüştü. Aynada gördüğümle fotoğraflardaki insan çok farklıydı. Gece yarıları bol tereyağlı makarna yemek aşırı cazipti, diyeti kim yapacaktı. Öyle olmadı ama normalde 69 kiloyken yemek yedikten sonra tartıda 73 kiloyu görünce şok oldum. Ve bunun böyle gitmeyeceğinin farkındaydım. Bu yüzden gidip bir spor salonuna yazıldım eve bir tartı aldım ve diyet yapmaya başladım. Tartıda yavaş yavaş birer birer kaybetmeye başladım. Hırslandım daha çok spor yaptım yediklerime dikkat ettim. Çikolata delisi olarak Şekersiz 21 gün programlarına başladım. Detokslar yapıp erken uyandım. Başardım. Zor mu oldu. Başardığımı gördükçe zorlanmamaya başladım. Daha fazla sağlıklı beslenerek daha mutlu olduğumu farkettim. Midemi zorlamadığım günler mutlu uyuyordum. Çok canım çektiyse akşam yemeklerinde az yemek şartıyla makarna yapıyordum. Big mac yiyordum. Aslında midemi artık ben yönetiyordum. Olaya bunu yersem kilo alırım diyerek değil bunu yersem ne kadar süre mutlu olurum? Uzun vadede bu beni mutlu eder mi diye düşünerek bakmaya başladım. Örneğin çikolata yiyordum, yerken çok mutluydum? Peki ya sonra? Fazladan kalori aldığım için pişman olmaya başlıyordum, suratımda çıkacak sivilceleri düşünüyordum, asla zayıflayamayacağım konusunda kendimi darlıyor, instagramda zayıf insanların fotoğraflarına bakıyordum. Ama üzülsem de o çikolatayı yemeye devam ediyordum. Dışardayken karnımı normal şeylerle doyurmak yerine bol kalorili aşırı şekerli aburcuburları yemeye devam ediyordum. Kendime neden bunu yapıyordum? Mutsuzdum farkındaydım. O jelibonlar midemi mutlu etmiyordu, beni de etmiyordu ama yiyordum. Bunun böyle gitmeyeceğinin farkında olmam uzun zaman aldı. Yeme düzenimi bir anda değiştiremedim. Sihirli bir değnek gelip bir anda tüm alışkanlıklarımı bozmadı. BEN İSTEDİM VE BAŞARDIM. Önüme konan tatlıları yemedim, bayramda ikram edilen şekerleri geri çevirdim. Zayıfladıkça kendime ödüller verdim. Üç kilo verdim gidip bunu kutladım. Yedikten sonra mutsuz olmadım. Akşam dengelerim dedim. Acil dışarıya çıkmam gerekiyorsa kolay ve sağlıklı şeyler yapıp beslendim. Ve böyle daha mutlu olduğumu farkettim. Hem midem rahattı hem kafam. Tartıdaki rakamların eksildiğini görünce doğru yolda olduğumun farkına vardım. Uzun bir süreçti ve 10 kiloya yakın kilo verdim. Boyuma göre hala vereceğim 5-6 kilom var ama artık istediğimde başaracağımı biliyorum, kendime inanıyorum. Aşırı iradesizken şimdi kendimi dizginleyebileceğimin bilincindeyim ve midemin esiri değilim. Eğer siz de bu yola kendime inanarak tekrar başlayacağım diyosanız gelin beraber başlayalım. Hedefe ulaşmanın ya da hedef yolunda olma mutluluğun pahabiçilemez olduğunun farkına varacaksınız. Bir sonraki bölümde neler yediğimden ve şekersiz 21 gün sürecimden bahsedeceğim. Şimdilik hepinize mutlu günler ve mutlu akşamlar diliyorum.
-Karou
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şişman Kızın Günlüğü
Truyện NgắnMadem biz kadınlar istediğimiz her şeyi başarabiliriz, o zaman neden Victoria's Secret mankenleri gibi bir fiziğimiz olmasın? O zaman yapacağımız iş "Şişko patateslikten 'vay be kıza bak!'a terfi etmeye çalışmak."
