" Tamam anne erken gelmeye çalışırım. Kendine dikkat et. İlaçlarını içmeyi unutma."
Yanağına ufak bir öpücük bırakıp evden çıktım.
Bir kafede garson olarak çalışıyordum. Annem kanser hastasıydı ve babam yıllar önce bizi bırakıp gittiği için anneme ben bakıyordum.
Maddi durumumuz iyi olmadığı için hem okula gidiyor hemde part-time çalışıyordum.
Biraz yorucu oluyordu ama yine de annemi kurtarmak için yapmam gerekiyordu.
Doktorlar annemin çok yaşayamayacağını söyleseler de ben onun iyileşmesini ve hep benimle kalmasını istiyordum. Annem ise benim evlenmemi istiyordu. Ben ise öyle bir düşüncemin olmadığını söyleyip duruyordum.
Annem, onun benden evlenmemin tek isteği olduğunu ve ölmeden önce görmek istediğini söylüyordu.
Bu sabah da bunun yüzünden kavga etmiştik. Eğer birini bulup evlenmezsem ben evden gittiğimde ilaçlarını içmeyeceğini söyledi. Bu yüzden acilen birini bulmam gerekiyordu.
Tabiki de geçici olarak. Annem ikna olduktan sonra anlaşamadım deyip ayrılmayı düşünüyorum.
Okulun önüne geldiğimde karşıdan karşıya geçtim ve okula girmeden önce onu gördüm.
JEON JUNGKOOK
Okulumuzun zengin ve popüler çocuğu. Bu çocuğun diğer zenginlerden tek farkı parasıyla övünmemesiydi. Hiç kimseye sataşmaz,sataşanlara da haddini bildirirdi.
Biraz daha izlemeye devam edersem yanlış anlayacaklardı. Kafamı çevirip içeri girecektim ki yüksek bir fren sesi duydum ve hemen geri döndüm.
Hızlı ve kontrolden çıkmış bir araba, arabasından inen kulağındaki kulaklık yüzünden bir şey duymayan Jungkook'a doğru gidiyordu. Hemen koştum ve kolundan tutup kendime çektim.
Birlikte yere düştüğümüzde herkesin bakışlarının üzerimizde olduğunu hissedebiliyordum.
Kafamı kaldırıp Jungkook'a baktığımda onunda bana baktığını gördüm. Hemen yerden kalkıp elimi ona uzattım.
" Çok teşekkür ederim. Hayatımı kurtardın."
" Ah önemli değil. Kim olsa aynı şeyi yapardı."
" Hayır malesef yapmazdı. Kimse böyle bir iyiliği başka birisine yapmazdı."
" Anladım."
" Ah çok özür dilerim. Daha tanışmadık bile ve ben seninle konuşmaya başladım."
Deyip samimi bir şekilde güldüğünde bende güldüm.
" Ben Jeon Jungkook."
" Ben de Park Jimin."
" Tanıştığıma memnun oldum Jimin. Benim hayatımı kurtardığın için senin istediğin bir şeyi yapmak istiyorum."
" Hayır bunu kabul edemem. Ben senden bir karşılık bekleyerek yapmadım bu iyiliği. Bu arada bende memnun oldum."
" Hadi ama Jimin. Kırma beni. Hem en fazla ne isteyebilirsin ki? Zaten ne istersen yapacağım."
Bu sırada aklımdan annemin dedikleri geçiyordu. Ona benimle evlen desem çok mu abartırım. Hayır hayır böyle bir şey isteyemem. Sonuçta onunda kendi hayatı var değil mi?
" Ben ne isteyeceğimi bilmiyorum."
" Bu aralar çok ihtiyacın olan bir şey yada kafanı kurcalayan bir şey varsa söyleyebilirsin."
Sanki benim evlenmek için birini aradığımı bilmiyormuş gibi konuşuyordu. Ama nereden bilebilirdi ki. Öyle bir şey olması imkansız.
" Tamam birşey isteyeceğim ama nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum."
" Özel bir şey mi?"
" Hayır yanlış anlama sapık değilim. Sadece mecbur olduğum bir şey var ve bunu acilen yapmam gerek.
" Tamam söyle."
" Ben-n şey ıı-ı şey sen ben-imle ıı-ı"
" Hadi Jimin söyle artık derse geç kalacağız."
" J-ung-koo-k."
" Efendim?"
Kalbimin hızlanmasına anlam veremesem de sakinleşmeye çalıştım. Hızlıca söyleyip kaçmayı planlıyorum.
" Hadi Jimin söyle artık yoksa vazgeçeceğim."
" Hayır vazgeçme. Tamam söyleyeceğim."
Derin bir nefes aldım ve bakışlarımı ayaklarıma indirdim.
" Benimle evlenir misin Jungkook?"
Fısıltı gibi çıkan sesimi ben bile zar-zor duymuştum.
" Ne? Duyamadım. Biraz daha sesli konuş Jimin."
" Benimle evlenir misin?"
Bi sefer biraz daha sesli söylemiştim.
" Jimin hadi ama arı gibi vızı-"
" BENİMLE EVLENİR MİSİN? JEON JUNGKOOK!"
Kafamı kaldırıp baktığımda yüzünde şaşkınlık vardı. Tam ağzını açıp bir şey söyleyecekti ki onu orada bırakıp koşmaya başladım. Herkesin bana şaşkınlıkla baktığının farkındaydım. Bu çok utanç vericiydi.
Biraz daha koştuktan sonra okula girdim. Sınıfa girip ve sırama gömüldüm.
Şuanda tek isteğim sınıfımı bilmiyor olmasıydı.
