Lionheart 2 - secrets

Verspreiden... En dan?

Skye's P.O.V.

Waar zijn we in godsnaam mee bezig. Gemengde gevoelens dingen me om terug te gaan, maar ook om aan de andere kant weer door te lopen met mijn nieuwe groep. Ik haat ruzie, ik bedoel, het is nu zo'n typisch drama; een hechte groep krijgt ruzie en gaat uit elkaar.
Je zou er makkelijk een boek over kunnen schrijven!
Wanneer ze zullen beseffen dat we elkaar nodig hebben weet ik niet.
Welk plan we hebben? Geen idee. James en Emma gaan hun krachten uitoefenen op de Blackdeathers. Van de andere groep; Serena, Tijs en Gloria weet ik het niet. En wat wij gaan doen... Dat zijn we nu aan het bedenken. Maar veel woorden komen er niet uit na deze ruzie.
Wij zijn "de neutrale".
Ik kijk achterom, Thijmen en Huib praten vredig met elkaar, de laatste paar dagen "praten" ze wel erg veel met elkaar. Maar ach. Ik loop tussen Twan en Louis in.
Plots komt Louis tot stilstand. 'Stop,' zegt hij. 'We hebben een goed werkend plan nodig!'
We knikken allen. 'Weetje, wij gaan ook gewoon vechten tegen die Blackdeathers. We hebben genoeg spullen, dus waarom niet!' Zegt Louis. 'Waarom niet? Omdat je het wel over Blackdeathers hebt!' Zucht Huib.
Louis is stil en Twan zegt vervolgens 'Het valt te proberen, laten we speren uit hout snijden, en messen.'

Serena's P.O.V.

Voor het eerst in jaren heb ik me zo onzeker gevoeld. Ik knijp mijn ogen dicht. Het gif zit nu al in het lichaam van Emma en James, één van hun twee zal gauw doodgaan. Wie weet over twee weken, wie weet morgen... Niemand zal me dan vergeven, ik ben immers degene die wegloopt, zonder plan, kaart, alleen mijn boekje en Tijs en Gloria.
Tijs slaat een arm om me heen en trekt me tegen zich aan. 'Het komt wel weer goed met de groep.' Zegt hij en glimlacht eventjes. Ik sla mijn ogen weer neer. De ochtenddauw is goed te voelen in het stuk bos, waar we nu alweer zijn. Af en toe valt er een druppel van de bomen op me en bij elke stap die ik zet komt het water uit het stof van mijn schoenen en trekt in mijn doorweekte sokken.
'Hé, stelletjes liefdesduiven, ik heb een goed plan! Als jij, Serena, nou eens een giftig spulletje maakt en ik vergroot het, dan hebben we anti-Blackdeathers middel!' Zegt Gloria. Ik grijp gauw het boekje en blader naar hoofdstuk "Black-" ik zoek de D van Deathers. Gevonden! Blackdeathers. Ik zie het drankje staan wat Emma en James opgedronken hebben. Ik slik snel.
Er staat verder niks. Kom op Serena, er moet een oplossing zijn!

Plots valt er een briefje uit het boek. Het dwarrelt neer op de natte grond. Ik buk en raap het briefje op voordat het doorweekt en onleesbaar zal zijn. Het briefje is een beetje geel, waarschijnlijk erg oud. Ik probeer te ontcijferen wat er staat. Zwart. D. O. OD.

'Dit is het!' Roep ik, maar doordat ik met het briefje zwaai vliegt het per ongeluk tussen mijn vingers vandaan. 'PAK HET!' Roept Gloria die het opmerkt. Als drie totale gekken rennen we achter het briefje aan. Door het bos. 'WATER!' Roept Tijs. Het briefje waait richting een plasje water. Ik ren nog harder. Te laat! We redden het nooit tot de plas. Maar plots krimpt het plasje water. Ik kijk om naar Gloria. Ze heeft het water door het krachten laten krimpen!

'Bedank me later maar.' Grijnst ze en wrijft in haar handen.

Emma's P.O.V.

'James het begint te werken, denk ik.' Zeg ik, want ik voel een erg raar gevoel verspreiden door mijn lichaam, vanaf mijn hart. 'Ik voel het ook.' Zegt James angstig. Ik zou willen dat de rest erbij was, om ons te helpen. We zijn nu met z'n tweetjes. Als dit misgaat kan niemand ons redden.

Na een kwartier angstig zijn stopt het gevoel. 'Zou het al lukken?' Vraag ik in mezelf. Ik pak een grote losliggende kei, zo groot als... Als... Laten we zeggen zo groot als een wc-pot. Geen beter voorbeeld mogelijk. Ik leg mijn handen om de steen. 'Hhhngg.' Murmel ik. Ik krijg de steen niet omhoog, hij beweegt voor geen centimeter zelf. Ik word nu pas echt bang, straks werkt het niet!

Ik probeer het nog eens... En nog eens... Ook James probeert het... Niks.

Ik word zo boos, ik schop mijn woede tegen de steen. 'AUW!' Roep ik uit. Ik word bozer en bozer. Mijn litteken begint te bonken, ik word een Lionhearter. Dit keer laat ik het maar gebeuren. Ik houd het niet tegen. Niemand die me hier kan zien, en eigenlijk maakt het me allemaal niks meer uit.

Boos grijp ik de steen. Zo licht als een veertje. Ik gooi hem ver van mij vandaan. De steen komt met een harde klap neer, twintig meter verderop. James kijkt me met open mond aan. 'Sorry, ik ben gewoon boos.' Zeg ik en sla mijn ogen neer. 'Zie je het dan niet?!' Zegt James en springt op. Wacht eens, ik heb zojuist die zware kei, zo groot als een wc-pot, alsof het lucht was opgetild. En twintig meter verderop gegooid. Een glimlach neemt plaats voor mijn boze gezicht.

💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪💪
Wauw ik heb echt al een heel idee in mijn hoofd over hoe het gaat worden! 😍😍😍
Love you en bedankt voor de 17K reads❤

Groetjes Laura 🐯