Pazartesi Sendromu

111 5 1
                                    

Adım Ayça... Biliyorum klişe bi'başlangıç oldu ama önce kendimden bahsetmem gerek. 1.58 boyunda, 42 kilo minyon tipli biriyim. Siyah kıvırcık uzun saçlarım var. Elbette herkesin kusurları vardır. Ama ben genel olarak kendimle barışık bi insanımdır. 7. sınıfa gidiyorum ve birkaç yakın arkadaşım var. Konuşkan biri değilimdir , anlaştığım kişi sayısı bir elin parmaklarını geçmez.
                              
                               ***

Sabah kalktığımda güneş doğmak üzereydi. Aydınlık ve karanlık arasında gidip gelen buz gibi hava adeta kanımı dondurmuştu. Nedir bu öğrencilerden istedikleri? Sabahın köründe okula mı gidilir...

Üzerime bir hırka alıp mutfağa gittim. Annem ve babam kahvaltıya başlamışlardı bile. Annem inşaat mühendisi , babam üniversitede öğretmen. Hepimiz hemen hemen aynı saatlerde evden çıkarız. Ayrıca bizim evde ne okula , ne de işe aç karnına gitmek yasaktır. Bu annemin koyduğu değişmez bir kural.

Kahvaltının ardından hazırlanıp okula gittim. Ne giydiğimi detaylı yazmayacağım. Çünkü diğer kızların aksine moda , makyaj , magazin gibi şeylere son derece uzağımdır. Kendi moda anlayışımı tek cümleyle özetleyebilirim hatta : Siyah herşeyle uyar.

Pazartesi günlerini de oldum olası sevmem. Bir türlü geçmek bilmez , hep yorucudur benim için. Ancak bu pazartesi en az iki kat daha fazla yorucuydu.

İlk iki ders zaten uykuluydum. Sonrasında biraz kendime gelmeyi beklerken aksine çok halsiz olduğumu fark ettim. O kadar bitkindim ki , yorgunluktan ölecektim nerdeyse. Sadece bu kadarla kalsa iyi , aynı zamanda sol bacağımda da inanılmaz bir ağrı hissediyordum.
Ne oluyordu bana böyle?
Hasta mıydım?

Bilmiyorum... Tek bildiğim o gün fazlasıyla kötü olduğumdu.
                               
                             ***

Birkaç gün böyle geçti. Her ne kadar yük olmamak için gizlemeye çalışsam da hasta olduğum belliydi. Yakın arkadaşlarım ve hocalar da bende bi değişiklik olduğunun farkındaydılar.

Ayrıca son bir hafta içinde , zaten zayıf olan ben iskelete dönmüştüm. İştahsızdım , hiçbirşey yemek istemiyordum. Paronayak ailemin bendeki bu kilo kaybını fark etmemesi mümkün değildi.
Haftasonu doktora gitmeye karar verdik.

LÖSEMİHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin