Kapı çaldı. Berke aniden birşey dememi bekliyormuşçasına bana baktı. Haklıydı da , benim odamdı ne de olsa. Zoraki bir şekilde "Gir." dedim. Ablam gelmişti.
"N'aber Berke?" diyerek sessizliği bozdu. Önceden tanışıyor olmalıydılar. Tabiki ailemi tanıyor olması gerekirdi , onların izni olmadan odama girmesi olanaksızdı.
"İyi , biz de kitap okuyorduk."
"Nasıl , biraz kendine geldi mi?"
"Bunu ona sorun isterseniz."
Ablam bocalamıştı. Bendeki bu hızlı değişimi beklemiyordu doğrusu.
"İyiyim abla sen nasılsın?" dedim.
O anki sevinci dünyalara bedeldi. Sarıldım , kokladım... Onunla birlikte çocukluğum da geri gelmişti sanki.
"Seni çok özledim." dedi gözyaşlarını gizlemeye çalışarak.
"Ben de." diyebildim.
Ardından doğrulup "Neyse bu kadar duygusallık yeter." dedi hafiften gülerek.
Berke de sanki dramatik bir filmin sonunu izliyormuş gibi bize bakıyordu. Gülümsedim.
***
Ertesi sabah kalktığımda pencereme baktım. İstem dışı bir hareketti. Sadece çevreme karşı duyduğum merak artıyor , uzun zamandan beri çekildiğim kabuğumdan çıkmak istiyordum. İki kuşun ağızlarında taşıdığı çöplerle yuva yapışına ilk defa rastlamıştım. Azimleri ve sabırları dikkatimi çekti. O an kendi kendime düşündüm : Neden olmasın? Neden eskisi gibi olmayayım? Zaten yakında tamamen iyileşecektim. Ablam vardı ne de olsa. Herşeyden önemlisi ailem , hayata bağlanmamı sağlayan nedenler vardı.
Bu pozitif düşüncelerin içinde kaybolurken yavaşça kapının açıldığını fark ettim. Annemgil , ablam ve Berke gelmişti. Oda bir anda doldu. Herkesin benimle bu derece ilgili olması mutluluk vericiydi. Bir kez kabuğumdan çıkarsam , sahip olup da göremediğim güzelliklerin farkına varacakmışım demek ki.
Beni kahvaltıya çağırmak için gelmişler. Herşeyi anladım da bu kalabalık niye? Bir kişinin gelmesi yeterliydi. Ama olsun bu bile bana verdikleri değeri gösterir. Fazla sorgulamanın bir anlamı yok.
O değil de Berke neden gelmişti? Onunla çok da samimi olduğumuz söylenemezdi. Alt tarafı kitap okumuştu. Hemen arkadaş mı olacağız? Bu durum biraz da ailemden kaynaklanıyor olmalıydı. Konuşmamı , dış dünyayla iletişime geçmemi sağlayan oydu ne de olsa. Şimdi ailemin gözünde bi kahraman.
Kahvaltı sofrasında ilk kez onları bu kadar neşeli görüyordum. Bendeki değişim herkesi etkilemiş olmalıydı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
LÖSEMİ
Teen Fiction"Olumsuzlukların sizi etkilemesine izin vermeyin. Eğer gerçekten isterseniz herşeyin bir çözümü var."
