Verzet Van De Maan

||Hoofdstuk 17||

If you see me in a restaurant eating a salad,
I have been kidnapped  and I'm trying to signal you.

Dag 25
Duisternis maakt plaats voor kleuren. Het enige probleem is dat de kleuren niet veel lichter zijn dan de duisternis. Vaag voel ik een druk op mijn gezicht, alsof er iets vastgebonden zit. 

Ik weet een lichtroze kleur te onderscheiden. De wereld is wazig en het duurt een tijd voor ik door heb dat Madeline bij mij is. Is haar ademhaling rustig? Ik weet het niet. Godin, ik ruik bijna helemaal niets. Is dit wat een mens ruikt? Ik voel hoe we bewegen. Waar zijn we? Ik hoor iets.

De radio speelt een lied, maar ik herken het niet. Mijn ogen blijven gesloten wanneer ik twee zware stemmen hoor. Zijn Aaliyah en Christina hier ook?

'Denk je dat we nog een pleziertje met vier kunnen beleven voordat we ze naar inferna brengen?'

Het antwoordt daarop is gelach. Ik probeer rustig te blijven en mijn hartslag niet omhoog te laten schieten. Oké, Aaliyah en Christina zijn hier wel. Maar waar is hier? Mijn oogleden gaat niet eens voor een hele centimeter open. De twee lycanthropes staren naar de weg.

'Echt wel. De andere zullen spijt krijgen dat ze ons in de steek hebben gelaten met die vier bitches.'

Nou ja, hoe zou het komen dat de andere niet in de buurt van hun zouden willen zijn? Ik beweeg mijn polsen. Mooi, we hebben de domste van de bende gekregen. Lycanthropes en weerwolven denken altijd dat wolfsbane de enige voorzorgsmaatregel is die je moet nemen als je iemand ontvoerd.

Touw zou in dit geval handig zijn geweest. Op dit moment heb ik er geen problemen mee om iemand te wurgen. Ik blijf stil en hoor één van de lycanthropes zeggen dat hij moet stoppen aan de kant.

'Waarom?' vraagt de tweede stem.

De grijns is te horen in de stem van de eerste als hij zegt: 'Laten we een pleziertje beleven.'

Godin, ik weet dat ik alleen maar bid aan u wanneer het me uitkomt, maar ik zou uw kracht nu kunnen gebruiken. Mijn hartslag versnelt als de auto stilstaat. Het geklik van gordels is het enige wat lijkt binnen te dringen, net als het geluid van opende deuren en dan- ik voel een arm rond mijn middel glijden. Zonder na te denken plant ik mijn voet in zijn maag.

Een vloek is het gevolg en de lycanthrope grijpt naar zijn maag. De volgende slachtoffer is zijn neus en dan ram ik hem tegen de deur. Bloed stroomt van zijn gezicht. Ik draai me om naar de tweede lycanthrope om te zien dat hij wordt weggetrokken door een pissige Aaliyah. De lycanthrope is zo geschokt dat hij met open mond naar haar staart als ze zegt: 'Ik mag hopen dat je niet naar Hel gaat, want ik zal je achterna komen.' Dat is het laatste wat hij hoort voordat zijn nek wordt omgedraaid.

'Hij is niet dood,' zegt Aaliyah.

Ik knik en denk aan hoe mijn pa zei dat je iemands nek kan omdraaien zonder dat de persoon ook echt dood gaat.

Christina verschijnt achter Aaliyah vandaan. 'Is ze nog steeds bewusteloos?'

Op dat moment trillen Madelines oogleden. Ik plaats een hand op haar schouder en haar lichaam maakt een sprong. Met opengesperde ogen kijkt ze in het rond. Mijn mondhoeken trekken omlaag. 'Waar ben ik?' vraagt ze. Haar ogen richten zich op één punt om de wazigheid te laten verdwijnen.

'Je bent in een auto. We zijn veilig. Aaliyah- heeft je gered.' Ik schenk Aaliyah een oprechte glimlach.

'We moeten de lichamen in het bos verstoppen en een veilige plek vinden.'

Een vage trilling is te vinden in Madelines stem als ze vraagt wat er wordt bedoelt met 'lichamen'.

'Jongens, het spijt me. Jullie moeten terug. Ik ruim de lichamen wel op. Godin, het spijt me verschrikkelijk,' zegt Christina.