Verzet Van De Maan

||Hoofdstuk 16||

Nothing has gone wrong,
trust the process.

Dag 24

Slapeloze nachten lijken steeds meer te gebeuren sinds ik ben aangekomen in Vijverberg. Eerst is het hoe Luc mijn hart op hol laat slaan, maar nu drukt er lood tegen mijn borstkas. Al een paar keer heb ik geprobeerd hard te lopen en mijn spieren zo veel mogelijk uit te putten door te trainen. Het lukt niet. Het hardlopen in de bossen heeft niet gewerkt. De stress wilt mijn lichaam niet verlaten. Het enige resultaat is een lichaam die ruikt naar zweet. Ik werp een blik op kamer 306. Het is de kamer naast die van Madeline en mij. Dat maakt het meteen de kamer die mijn maag doet verstrakken. Ik loop door en open de deur van mijn appartement.

Met een grijns loopt Madeline de slaapkamer uit. 'Je raad nooit wat de opdracht voor vandaag is.'

'Wil ik het raden?'

'Een soort ruilspel, vraag me niet wat het inhoud.'

Ik haal mijn schouders op en wandel de douche in. Die zinloze opdrachten lijken niet meer zo erg meer, denk ik terwijl ik me uitkleed om onder de douche te staan. En misschien zijn ze ook niet zo zinloos. Het hardlopen heeft niet geholpen om mijn gedachtes leeg te krijgen. Ben leeft nog, maar de alfa is daar hoogstwaarschijnlijk niet blij mee. Mijn maag maakt een sprong. Ik focus mijn aandacht op de waterstralen in de hoop dat ze me kalmeren. Met extra kracht wrijf ik mijn huid schoon. Ik hoop dat de zenuwen mee de goot in verdwijnen.

Ik laat de stralen over mijn gezicht lopen. Aaliyah is een kamer verderop. Bens mate. Misschien- misschien moet ik me hier niet in mengen. Ja, Madeline en ik moeten weg uit Vijverberg. Dit is onzin.

Wat voor packbeschermer maakt dat jou?

Met mijn nagels wrijf ik over mijn wangen. Ik laat me niet gek maken door iemand die er alleen maar profijt van heeft als ik blijf. Wat levert dit op voor mij? En moet ik niet terug? Moet ik niet mijn eigen pack beschermen?

Blauwe ogen verschijnen op mijn netvlies. Vijverberg verlaten betekent Luc verlaten. Ik zucht diep. Hoe lang ken ik die jongen nou? Is hij het waard om hier te blijven?

Ja, hij is. Ik draai de douche uit, droog mijn lichaam en kleed me om.

'Wauw, je stond langer in de douche dan normaal,' grapt Madeline. Een klein lachje ontglipt me en een frons ontstaat op het gezicht van mijn beste vriendin. 'Gaat het goed met je?'

'Eh- ja. Ik heb alleen niet echt mijn dag.' Mijn hart begint sneller te slaan als Madeline me omhelst. Nu pas merk ik dat ze kleiner is dan ik.

'Doe het rustig aan vandaag, oké?'

Ik knik, maar het voelt alsof mijn longen alle zuurstof weigert. Er wordt op de deur geklopt en Madeline laat me los om naar de deur te lopen. Gek genoeg doet ze het vaker de laatste tijd terwijl ze er eerst zo angstig voor was. Madeline komt weer terug met een dienblad vol eten en drinken en zet het op de tafel. Ze gaat op de vloer zitten en kwijlt bijna over haar ontbijt.

De geur van eten is meestal genoeg om mijn maag te doen rommelen. Het blijft stil. Sloom volg ik Madelines voorbeeld op en neem kleine hapjes van mijn beschuit. Mijn beste vriendin werpt me een bezorgde blik. Godin, ik moet echt kalmeren. Ben zit vast in Lucs kast. Aaliyah zit een kamer naast ons en Madeline weet er niets van.

'We zijn hier al iets langer dan drie weken,' zucht Madeline. 'Ik denk niet dat mijn mate hier is.' Het is goed dat ik maar kleine slokjes drinken nam, anders was ik vast en zeker al gestikt.

'Maddy, zulke dingen moet je niet zeggen. We hebben nog een maand.' Ik kijk haar recht in de ogen en hoop dat de boodschap zo overkomt.

'Denk je? Want ik denk dat Luc jouw mate is. Over een paar dagen ben je al jarig. Het zou me niet eens verbazen als Lucs en jouw ogen goud gloeien als jullie elkaar ruiken.' Madeline haalt haar schouders op en neemt een slok van haar thee.