Yeni Şehir Yeni Hayat

"Ben hicbır zaman sizin gibi degildim."

Uyandım. Aynaya baktım. Mutsuzdum. Yasayan ölü gibiydim. Babamla okul işlemleri için konusmam gerekti. O yuzden hemen bahceye cıktım. Babam gergin duruyordu. tam konusmaya baslıcakken " Ece yarım bıraktıgın okula devam edıceksın hem alısma sorununda olmaz kayıt islemlerin yapıldı." Babamla tartısmıcaktım. Her ne kadar yalvarsamda sonunda babamın ıstedıgı olucaktı o yuzden zorlamadım. Evde bunalmıstım. Eskı gunlerdekı gibi gidip biraz sahilde yürücektim. Üstümü degıstırdım ve cıktım. Denızlıye tasınmadan once okulumu sevıyordum. Ama denızlıde gittigim devlet okulu bana gercek arkadaslıgı dostlugu askı ögretti. Evet Denizlidekı okulumda bı arkadasım yoktu. Ama dostluga ne kadar onem verdıklerını gorebılıyordum.Bu okulumda kı insanların ne kadar sahte bencil oldugunu anladım. Burdan Denizliye tasınırken arkadaslarımdan ayrılmak ıstemıyordum. Ama onların umrunda bıle degıldı. Ben onları gercek dostum sanmıstım hepsı sahteymıs. Tekrar o okula donmek ıstemıyordum. Ben bunları düsünürken telefonum caldı. Arayan Buraktı. Hemen telefonu actım. Sesini bile cok özlemistim. Saatlerce telefonda konustuk. Daha sonra kapatmak zorunda oldugunu soyledı ve kapattı. Sahilden biraz asagı indıkten sonra kayaların oldugu yerler var eskıden hep buraya gelırdım. Kımse olmaz bi kayanın üstüne oturdum ve aglamaya basladım. Yalnız olmayı sevmıyordum. Yanı yanımda burak olsaydı daha mutlu olabılırdım. Yarın okul vardı ve ben gitmek istemıyordum. Beni gorunce kesın en yapmacık gülümsemeleriyle bana sarılıcaklardı. Boyle insanlardan nefret ettigimi hıc soylemıs mıydım? Hava kararmaya baslamıstı. Cantamdan günlügümü cıkardım. Bu saatlerde denıze karsı bıseyler yazmak hosuma gidiyor. Burak hakkında bıseyler yazarken gozyaslarıma hakım olamıyordum. Kendımı caresiz hıssedıyordum. Eve donmem gerekti. Kalktım. Yürümeye basladım. O sırada aklıma Burakla son sarılısımız gelmıstı. Bi daha ne zaman Buraga oyle sarılabılıcektim? Eve gelmıstım. Yemek ıcın benı beklıyorlardı. Üstümü degıstırdım ve anneme yardım ettim. Yemek yerken abim sürekli telefonla ugrasıp gülüyordu. Merveyle mı konusuyordu acaba? Yok canım. O kadar salak degıldır heralde. Aslında abımın pesınde olan cok kız var. Ama abım kotu kızlara asık olur. Neyse sabah erken kalkacagım ıcın hemen odama gittim ve yatagıma uzandım. Kulaklıgımı taktım ve uykuya daldım.....
Alarmımın sesiyle gozlerimi actım. O igrenc okul formalarımı giydim. Aynaya baktım gercekten igrenc gözüküyordum. Pekı umrumda mıydı? Tabıkı hayır. Saclarımı acık bıraktım. Makyaj yapmadım. Ayakkabılarımı giydim ve abımle arabaya bındık. Babam bizi okula bırakıcaktı. Heycanlıydım. Herkesin yüz ifadesini merak ediyordum. Ama soguk tavrımdan tavız vermicektim. Okula geldık. Abımle arabadan ındık ve okul bınasına dogru yürüdük. O sırada abımın arkadasları yanına geldi. Abım benı bırakıp gitti. Yine tek kalmıstım. Tek kalmak benim kaderim falan mı? Okul bınasından ıceri girdim. O sırada ilk gordugum kısı Cenk oldu. 2 yıl cıkmıstık. Denızlıye tasınıcagımı duydugunda benden ayrılmıstı. Piç herif! Ondan nefret bıle etmiyordum. Bana dogru yaklastıgını gorunce hemen yolumu degıstırdım. Ters yone gitmeye basladım. " artık selam da mı vermıyoruz birbirize?" Ona tabıkı verıcek bı cevabım vardı. Ama konusmak ıstemıyordum. Adımlarımı hızlandırdım. Benı goren herkes saskınlıkla bakıyordu. Sadece 1 donem okulda yoktum herkes neden bu kadar şaşkın? Anlamıyordum. Sınıfıma gittim ve evet! En yakın arkadasım sandıgım Deren bana dogru şaşkın bır sekılde gelıyordu. Yuzune bıle bakmadan yurumeye devam edıyordum. Deren yokmus gibi davranıyordum. En önde bi yere oturdum. Deren benimle konusmaya calısıyordu. Bi insan bu kadar da yüzsüz olamazdı. Ders daha baslamamıstı. Dereni dinlememek ıcın kulaklıgımı taktım. Derenın uzaklastıgını gorunce kulaklıklarımı cıkardım. Hoca sınıfa girdi. Bu hocayı hıc sevmezdım. Zaten kımya derslerınıde sevmezdım. Bu kadın benımle ugrasmadan duramazdı. "Hosgeldın Ece temelli gittin sanıyorduk?" Arkadan bi ses gülerek "Belki burdakileri özlemistir hocam" dedi sesin oldugunu yone baktım. Bu Cenkti ona bakarak " burda ki hıcbır seyi özlemedim.. Cünkü Denizlide onları unutturanlar vardı." Gülümsedim ve yerime oturdum. Cenk cok bozulmustu. Bu her halınden bellıydı. Benımle ugrasmasa iyi olurdu. Dedigim gibi kımya hocası benımle ugrasmayı cok severdi. " Ece Denızlıdekı okullar bızım okul kadar iyi miydi? ? Genelde bi özel okula gore egitimleri hiç iyi degıldır" bunu o kadar kibirli söylemıstı kı cok sinirlenmistm. Ayağa kalktım. " Evet belkı bu okulun egitimi daha iyidir ama ordakıler bu okuldakiler gibi değildi en azından ordakiler insan taklıtı yapmıyordu. Şımarık ya da sahte degillerdi." O sırada zil caldı. Hoca soyledıklerınden dolayı cok utanmıstı. Kımın umrunda yerıme oturdum ve telefonumla ugrasmaya basladım. Cenk yanıma geldi. " sana ne olduda bu kadar degıstın? Suan bızı begenmiyorsun ama eskıden sende bizim gibiydin." Cenkın gozlerine baktım. " bana bısey olmadı, sadece dogruları soyledım ve benı asla sizinle kıyaslama ben hıcbır zaman sizin gibi degıldım."Dedim ve cantamı alıp sınıftan cıktım. Derslere girmek istemıyordum. Arka kapıdan kacıcaktım. Duvara tırmandım ve atladım. Daha fazla Cenke dayanamıcaktım. Taksıyle bındım ve eve gittim. Annemle babam calıstıgı ıcın evde kımse olmuyor. Eve gittim. Ve direk kendımı yataga attım.