SON VAKA: DENEY 07

1

Gecenin soğuğu duvarların ardından bile ıslak yanaklarını titretmeyi başarıyordu.

Aydınlık yerini kapkara geceye bırakmış,odanın sol duvarına yerleştirilmiş kamera izlenildiğini yüzüne vuruyordu.

Dört yıl boyunca görmek zorunda kaldığı beyaz duvarlara değdi gözleri.

Burukça gülümseyip dolu gözlerini kırpıştırdı.

"Bir."

"İki."

Gıcırdayarak açılan beyaz kapıya bakma gereği duymadı.

"Sana akşam yemeği getirdim."

"Zahmet olmuş."

Odaya giren Sina,gözlerini kızıla kaçan ela gözlere çevirdiğinde önlüğünün cebine elini daldırıp gülümsedi.

"İlaçlarını kullanıyorsun değil mi?"

"Dört yıldır psikolojik bir sorunum olmadığını anlayamadığını varsayarsak,bu ilaçları senin kullanmanı tavsiye ederim."

"İlk kez karşılaştığım bir vakasın."

"Ben sıradan bir insanım,doğru sizin de olmaması için çabaladığınız şey bu değil mi?"

"Dört yıldır buradasın,sorunun olmasa bile çoktan delirmen gerekirdi,seni anlayamıyorum."

Sinanın böyle muhabbetlere girme izni veya sabrı yoktu.Tek derdi biraz zaman kazanabilmekti.Karşısındaki kız o kadar zeki ve çevikti ki,kızın hareket edemeyecek kadar bitkin olması bile rahat hareket etmesine izin vermiyordu.

"Deliremem.Çünkü delirirsem bana ne olacağını biliyorum.Örneğin beni şuan oyalıyor olduğunu,elindeki iğneyi de biliyorum.Paranın köpeği olduğun için bunu görmezden geliyorsun bunu da biliyorum,ya bu durumda kalan sen olsaydın?Ne yapacaktın sen biliyor musun?

Vicdandan bahsedemiyorum bile,sen korkunç bir yaratıksın Sina ve ben korkularımı çoktan yendim."

Sina aniden arkasını dönüp iğneyi kıza sapladığında sıçrayıp dikelen kız gözlerini kapatarak yatakla yeniden kavuştu.