Nefes nefese dairenin önüne geldiğimde, Aralık bırakılmış kapıdan içeri girdim. Kimsenin sesini duymamamla biraz daha gerildim, kalp atışlarımın sesini duyabiliyordum.
Sessizliğin verdiği sağır edici gürültüyü dağıtmak için sana seslendim:"Renjun?" senden bir cevap gelmeyince tekrar seslendim, bu sefer korktuğum için. Adını her seslenişimde sesim biraz daha kayboluyor, titremeye başlıyordu.
Sonunda odana geldiğimde kapıyı çaldım ve zaman kaybetmeden içeri girdim. Bilgisayarının önünde yattığını görünce bir an rahatladım, uyuduğunu tahmin etmiştim.
Yanına geldiğimde bu rahatlamanın yalnızca "bir anlık" olduğunu anladım, sen sonsuza kadar uyuya kalmıştın. Masanın üzerindeki şırıngayı ve ucundan hafifçe akan sıvıyı görmemle gözlerim doldu, bu olamaz, hayır.
Hemen kolunu kontrol ettim, enjekte ettiğin yerde, damarını tutturamamamaktan kaynaklı bir morluk vardı. Çoktan dolmuş olan gözlerimden şimdi yaşlar akıyordu, şu soğuk odada yanaklarımdan akan yaşlarla ısınıyordum.
Elini hemen tuttum, tuhaf bir şekilde soğuksun, oysa bizim beraberken sıcacık olmamamız gerekmez miydi? Neden buz gibisin? Cildin de her zamankinden beyaz.
Ölmeni bilmeme rağmen neden kabullenemeye inatla devam ediyorum ki?
Açık olan bilgisayarına kaydı gözüm, ekranda gördüğüm kelimelerle kendimi kaybettim, ağzımdan çıkan hıçkırıkla beraber yere yığıldım. Elini sıkıca tuttum ve son bir umut olarak nabzını kontrol ettim, durmuştu.
Öncekinden daha şiddetli bir şekilde ağlamaya devam ettim, elini hiç bırakmadım.
Keşke yazdığın sözleri, bir şekilde söyleyebilseydin, söyleyebilseydik.
"Seni seviyorum Na Jaemin, çok özür dilerim. Keşke bir şekilde vedalaşabilseydik.
Gerçi seçme hakkı tanınsa seninle asla vedalaşmamız gerekmezdi."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
disappear||nomin
FanficHer geçen gün biraz daha kayboluyorum Lee Jeno, özür dilerim. (Şaşırtıcı olabilir ama angst değil.) lee jeno x na jaemin [mini fic]
