disappear||nomin

scars all over your body

Berbat yazılmış bir bölüm, hepinizden özür dilerim

Erkekler tuvaletine girer girmez Jeno kapıyı arkamızdan kapattı ve kolumdaki yaraları açığa çıkardı:"Geçen sefer böyle değildin, ne zaman oldu?"

Hafifçe yutkundum, genellikle sakin birtakım takınan Jeno'nun şu an endişeden titremesi görmeyi bekleyeceğim bir manzara değildi:"Hayata döndükten bir hafta sonra, o zamandan beni hiç olmadı, yemin ederim.

Hem neden bu kadar endişeleniyorsun anlamıyorum, neden endişelenesin ki?"

Başımı kaldırıp Jeno'nun gözlerine bakma cesaretini kendimde bulamadığımdan bileğimi tutan ellerine bakıyordum, fazla soğuk.

   Soğuk ellerin hafızamda bıraktığı izle ellerini sıkıca tuttum ve elimden geldiğince ısıtmaya başladım. En sonunda başımı kaldırdığımda Jeno'nun dolmuş gözleriyle karşılaştım:"Ağlamana gerek yok, bir daha asla olmayacak. Hem biz karşılaşalı ne kadar oldu? İki hafta falan mı? Neden sana neredeyse yabancı olan bir zavallıyı umursayasın?"

Ellerini hemen çekti ve bana sıkıca sarıldı:"Bana ağlamamamı söyleyene bak. Ayrıca ben seni iki hafta önce tanımadım, iki yıl önce bu okula nakil aldırdığımdan beri senin için buradayım. Renjun'e aşık olmanı, seni fark etmesini, beraber geçirdiğiniz zamanları, gidişini, senin yok oluşunu... hepsini gördüm. Şimdi, seninle sonunda konuşabiliyorken nasıl umursamayabilirim?"

"Jeno?" sona doğru hıçkırmaya başlamasıyla açıkta kalan kollarımı sıkıca beline doladım,"İyi misin?"

Ağlamaya başlayınca ona daha sıkı sarıldım:"Sorun değil, benim vücudum nasılsa-"

   "Başka yaralarda mı var?"

Hafifçe gülümsedim ve üzerimdeki hırkayı hafifçe kaldırdım, bunu yapmamla karnımdaki yaralar da açığa çıkmış, Jeno'nun daha fazla ağlamasına sebep olmuştum.

   Karşımda ağlarken böylece duramazdım, böylece elimi saçına uzattım, başında biraz tereddüt etsem de sonunda saçlarını okşamaya başlamıştım:"Kendime zarar vermeyi ne zaman bıraktım biliyor musun?"

   Daha fazla ağlamamak için kendini zor tutarken:"Ne zaman?" diye sordu.

    "Seninle ikinci karşılaşmamızda, güçlü olabileceğimi hatırladım, tekrardan teşekkür ederim sana." dedikten sonra gözlerim hafiften dolmuştu, görüşüm git gide netliğini yitirirken Jeno'ya tekrardan sarılıyorum.

   "Ağlıyor musun Jaemin-ah?"

  "Pek değil, asıl kendine bak sen. Bir de bana sevimli olduğumu söylüyorsun."

•••••••••

    Bölümü burada bırakıyorum, çünkü sonrası için güzel fikirlerim var ve ŞU AN yazamadığımı düşündüğüm için konuyu mahvedip kendimden nefret etmek istemiyorum dmdmdkkcnrkdhdjjsjfö

    Neyse, gününüz nasıldı? Ne yapıyorsunuz?

    Sizleri seviyorum, kendinize iyi bakın💖💖💖💖💖💖💖💖