Collection (Completed)

"𝓚𝓪𝓴𝓪𝓲𝓫𝓪𝓷𝓰 𝓜𝓾𝓷𝓭𝓸."

"𝓚𝓪𝓴𝓪𝓲𝓫𝓪𝓷𝓰 𝓜𝓾𝓷𝓭𝓸."

Lumuluhang tinatahak ang mahiwagang gubat na usap usapan sa aming baryo, tila punyal ang mga alaalang pilit bumubuhay sa aking takot.

Ang lungkot na namumutawi ang nag uudyok sa akin na lumayo sa pait at sakit ng katotohanang pilit ibinabaon ako ng buhay, sa ilang minuto kong paglalakad, bumungad sa akin ang mala-kristal na tubig sa maliit na sapa, mayroong maliit na kweba na nakakapanindig balahibong disenyo na nakaka mangha, natigilan ako sa aking tinatanaw.

Sabi sabi nila na mayroong nabubuhay na mga lamang lupa at engkanto, lalo pa't nasa liblib kami na lugar.

Halos mapitlag ako nang makarinig ng paggalaw ng mga malalaking halaman at dahon sa bandang kanan ko at binalot ako ng takot at mangha,

Tila hindi makapaniwala na may taong isinilang ng ganito kaganda tila perpektong anyo ang nakikita ko ngayon.

"𝑺-𝒔𝒊𝒏𝒐 𝒌𝒂?" Utal kong tanong, ang seryosong ekspresyon niya ay lumambot at tumitig sa akin ng malalim bago tipid na sumilay ang ngiti sa mapula niyang mga labi.

"𝑩𝒊𝒏𝒊𝒃𝒊𝒏𝒊, 𝒑𝒂𝒖𝒎𝒂𝒏𝒉𝒊𝒏 𝒌𝒖𝒏𝒈 𝒏𝒂𝒃𝒊𝒈𝒍𝒂 𝒌𝒊𝒕𝒂.. 𝒎𝒂𝒂𝒂𝒓𝒊 𝒎𝒐 𝒃𝒂𝒏𝒈 𝒔𝒂𝒃𝒊𝒉𝒊𝒏 𝒔𝒂 𝒂𝒌𝒊𝒏 𝒌𝒖𝒏𝒈 𝒃𝒂𝒌𝒊𝒕 𝒂𝒏𝒈 𝒊𝒚𝒐𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒑𝒖𝒑𝒖𝒏𝒈𝒂𝒚 𝒏𝒂 𝒎𝒂𝒕𝒂 𝒂𝒚 𝒏𝒂𝒌𝒊𝒌𝒊𝒕𝒂𝒂𝒏 𝒌𝒐 𝒏𝒈 𝒖𝒎𝒂𝒂𝒈𝒐𝒔 𝒂𝒕 𝒏𝒂𝒕𝒖𝒕𝒖𝒚𝒐𝒏𝒈 𝒍𝒊𝒌𝒊𝒅𝒐? 𝑲𝒂𝒎𝒖𝒔𝒕𝒂 𝒂𝒏𝒈 𝒊𝒚𝒐𝒏𝒈 𝒑𝒂𝒌𝒊𝒓𝒂𝒎𝒅𝒂𝒎?" Sa malalim na boses niya, halos manlambot ako, pati ang tinig niya ay isang musika, ang kanyang anyo ay parang kabiyak ng sining na isang obra maestra—parang isang perpektong gawa sa anumang aspeto at anggulo..

Mala porselana ang kulay ng lalaking lumakad papunta sa aking unahan na may ngiti sa mga labi, tila ang mga mata niya ay kumikinang at halos mawala ako doon.

Sa aking palagay, ngayon lamang ako maniniwala sa mga kwento ng matatanda na totoo ang mga lamang lupa ngunit siya'y isang namumukodtangi.

Ngunit may pagdududa parin sa akin.

"𝑨𝒚𝒐𝒔 𝒍𝒂𝒎𝒂𝒏𝒈 𝒂𝒌𝒐.." Utas ko at umiwas ng tingin,

"𝑩𝒂𝒔𝒆 𝒔𝒂 𝒂𝒌𝒊𝒏𝒈 𝒏𝒂𝒌𝒊𝒌𝒊𝒕𝒂, 𝒎𝒂𝒚 𝒅𝒊𝒏𝒂𝒅𝒂𝒍𝒂 𝒌𝒂𝒏𝒈 𝒍𝒖𝒏𝒈𝒌𝒐𝒕 𝒂𝒕 𝒑𝒊𝒈𝒉𝒂𝒕𝒊. 𝑩𝒊𝒏𝒊𝒃𝒊𝒏𝒊, 𝒎𝒂𝒂𝒂𝒓𝒊 𝒎𝒐 𝒂𝒌𝒐𝒏𝒈 𝒔𝒂𝒃𝒊𝒉𝒂𝒏 𝒂𝒕 𝒉𝒂𝒏𝒅𝒂𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒌𝒊𝒏𝒊𝒈 𝒂𝒏𝒈 𝒎𝒈𝒂 𝒕𝒆𝒏𝒈𝒂 𝒌𝒐 𝒔𝒂 𝒊𝒚𝒐, 𝒂𝒕 𝒂𝒏𝒈 𝒑𝒖𝒔𝒐 𝒌𝒐𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒈 𝒃𝒖𝒃𝒖𝒌𝒂𝒔 𝒑𝒂𝒓𝒂 𝒔𝒂 𝒊𝒚𝒐𝒏𝒈 𝒅𝒂𝒎𝒅𝒂𝒎𝒊𝒏𝒈 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒌𝒖𝒎𝒂𝒘𝒂𝒍𝒂 𝒔𝒂 𝒑𝒊𝒑𝒊 𝒎𝒐𝒏𝒈 𝒎𝒈𝒂 𝒍𝒂𝒃𝒊 𝒏𝒂 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒎𝒐 𝒎𝒂𝒔𝒂𝒃𝒊 𝒔𝒂 𝒌𝒂𝒉𝒊𝒕 𝒏𝒂 𝒔𝒊𝒏𝒐.. 𝑨𝒌𝒐'𝒚 𝒊𝒚𝒐𝒏𝒈 𝒑𝒂𝒈𝒌𝒂𝒕𝒊𝒘𝒂𝒍𝒂𝒂𝒏 𝒂𝒕 𝒉𝒂𝒏𝒅𝒂 𝒌𝒐𝒏𝒈 𝒈𝒂𝒘𝒊𝒏 𝒂𝒏𝒈 𝒍𝒂𝒉𝒂𝒕 𝒖𝒑𝒂𝒏𝒈 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒌𝒂 𝒎𝒂𝒃𝒊𝒈𝒐.."

Nang marinig ko ang kanyang sinabi, yumuko ako at kumawala ang mga luhang matagal nang ayaw kumawala, mga gabing nag iisa, pinipigilan ko ang sarili ko na umabot sa pananamantala at pananakit sa sarili upang mabawasan ang lungkot na dinadala.

Nang dumampi ang kanyang kamay sa aking pisngi, pinalis niya ang mga luha sa aking mga mata, tila puno ng pag-asa ang mata niyang humihigop sa akin at mapupunta sa kakaibang mundo at kalawakan na hindi ko pa napupuntahan kailanman.

"𝐏𝐚𝐠𝐨𝐝 𝐧𝐚 𝐚𝐤𝐨𝐧𝐠 𝐦𝐚𝐤𝐢𝐡𝐚𝐥𝐮𝐛𝐢𝐥𝐨 𝐬𝐚 𝐦𝐠𝐚 𝐭𝐚𝐨𝐧𝐠 𝐰𝐚𝐥𝐚𝐧𝐠 𝐢𝐛𝐚𝐧𝐠 𝐠𝐢𝐧𝐚𝐰𝐚 𝐤𝐮𝐧𝐝𝐢 𝐭𝐚𝐥𝐢𝐤𝐮𝐫𝐚𝐧 𝐚𝐤𝐨 𝐚𝐭 𝐢𝐰𝐚𝐧, 𝐦𝐚𝐭𝐚𝐩𝐨𝐬 𝐤𝐨𝐧𝐠 𝐦𝐚𝐧𝐚𝐭𝐢𝐥𝐢 𝐚𝐭 𝐦𝐚𝐠𝐩𝐚𝐡𝐚𝐥𝐚𝐠𝐚.. 𝐩𝐚𝐠𝐨𝐝 𝐧𝐚 𝐚𝐤𝐨𝐧𝐠 𝐦𝐚𝐛𝐮𝐡𝐚𝐲 𝐩𝐚 𝐬𝐚 𝐦𝐮𝐧𝐝𝐨𝐧𝐠 𝐡𝐢𝐧𝐝𝐢 𝐩𝐚𝐭𝐚𝐬, 𝐬𝐚 𝐦𝐠𝐚 𝐭𝐚𝐨𝐧𝐠 𝐦𝐚𝐩𝐚𝐠𝐬𝐚𝐦𝐚𝐧𝐭𝐚𝐥𝐚 𝐚𝐭 𝐦𝐚𝐤𝐚𝐬𝐚𝐫𝐢𝐥𝐢—𝐆𝐢𝐧𝐨𝐨, 𝐬𝐚𝐛𝐢𝐡𝐢𝐧 𝐦𝐨 𝐬𝐚 𝐚𝐤𝐢𝐧 𝐤𝐮𝐧𝐠 𝐩𝐚𝐧𝐨 𝐚𝐤𝐨 𝐦𝐚𝐤𝐚𝐤𝐚𝐰𝐚𝐥𝐚 𝐬𝐚 𝐦𝐮𝐧𝐝𝐨𝐧𝐠 𝐢𝐭𝐨?" Halos pagmamakaawa ko, pagod kong utas

"𝑩𝒊𝒏𝒊𝒃𝒊𝒏𝒊, 𝒉𝒂𝒍𝒊𝒌𝒂.. 𝒊𝒌𝒂'𝒚 𝒕𝒖𝒎𝒂𝒚𝒐.." Utas niya at dahan dahan akong tumayo gaya ng sinabi niya.

Inilahad niya ang kanyang kamay, at ngumiti sa akin, "𝑯𝒂𝒘𝒂𝒌𝒂𝒏 𝒎𝒐 𝒂𝒏𝒈 𝒂𝒌𝒊𝒏𝒈 𝒌𝒂𝒎𝒂𝒚, 𝑩𝒊𝒏𝒊𝒃𝒊𝒏𝒊.. 𝑰𝒑𝒂𝒑𝒂𝒏𝒈𝒂𝒌𝒐 𝒌𝒐 𝒔𝒂𝒊𝒚𝒐 𝒏𝒂 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒎𝒐 𝒊𝒕𝒐 𝒑𝒂𝒈𝒔𝒊𝒔𝒊𝒔𝒊𝒉𝒂𝒏— 𝒅𝒂𝒅𝒂𝒍𝒉𝒊𝒏 𝒌𝒊𝒕𝒂 𝒔𝒂 𝒎𝒂𝒂𝒍𝒊𝒘𝒂𝒍𝒂𝒔 𝒏𝒂 𝒎𝒖𝒏𝒅𝒐𝒏𝒈 𝒑𝒂𝒕𝒂𝒔 𝒂𝒕 𝒘𝒂𝒍𝒂𝒏𝒈 𝒉𝒂𝒏𝒈𝒈𝒂𝒏𝒈 𝒌𝒂𝒍𝒊𝒈𝒂𝒚𝒂𝒉𝒂𝒏, 𝒂𝒕 𝒔𝒂 𝒈𝒂𝒚𝒐'𝒚 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒎𝒐 𝒏𝒂 𝒎𝒂𝒓𝒂𝒓𝒂𝒎𝒅𝒂𝒎𝒂𝒏 𝒂𝒕 𝒎𝒂𝒓𝒂𝒓𝒂𝒏𝒂𝒔𝒂𝒏 𝒂𝒏𝒈 𝒔𝒊𝒏𝒂𝒔𝒂𝒑𝒊𝒕 𝒎𝒐 𝒔𝒂 𝒎𝒖𝒏𝒅𝒐𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒚𝒓𝒐𝒐𝒏 𝒌𝒂."

"𝑲𝒖𝒏𝒈 𝒔𝒂𝒂𝒏 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒎𝒐 𝒏𝒂 𝒌𝒂𝒊𝒍𝒂𝒏𝒈𝒂𝒏 𝒕𝒂𝒌𝒂𝒔𝒂𝒏 𝒂𝒏𝒈 𝒍𝒂𝒉𝒂𝒕, 𝒔𝒖𝒎𝒂𝒎𝒂 𝒌𝒂 𝒔𝒂 𝒂𝒌𝒊𝒏, 𝒂𝒕 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒌𝒂 𝒎𝒂𝒍𝒊𝒍𝒊𝒈𝒂𝒘—𝒉𝒂𝒉𝒂𝒘𝒂𝒌𝒂𝒏 𝒌𝒊𝒕𝒂 𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒉𝒊𝒈𝒑𝒊𝒕 𝒂𝒕 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒌𝒊𝒕𝒂 𝒑𝒂𝒌𝒂𝒌𝒂𝒘𝒂𝒍𝒂𝒏, 𝒅𝒂𝒅𝒂𝒍𝒉𝒊𝒏 𝒌𝒊𝒕𝒂 𝒔𝒂 𝒎𝒖𝒏𝒅𝒐𝒏𝒈 𝒏𝒂𝒓𝒂𝒓𝒂𝒑𝒂𝒕 𝒑𝒂𝒓𝒂 𝒔𝒂 𝒊𝒔𝒂𝒏𝒈 𝒃𝒊𝒏𝒊𝒃𝒊𝒏𝒊𝒏𝒈 𝒏𝒂𝒈 𝒂𝒂𝒏𝒈𝒌𝒊𝒏 𝒏𝒈 𝒌𝒂𝒌𝒂𝒊𝒃𝒂𝒏𝒈 𝒌𝒂𝒈𝒂𝒏𝒅𝒂𝒉𝒂𝒏 𝒏𝒂 𝒏𝒂𝒎𝒖𝒎𝒖𝒌𝒐𝒅𝒕𝒂𝒏𝒈𝒊 𝒔𝒂 𝒍𝒂𝒉𝒂𝒕.. 𝑰𝒕𝒐'𝒚 𝒊𝒔𝒂𝒏𝒈 𝒑𝒂𝒏𝒈𝒂𝒌𝒐, 𝒏𝒂 𝒌𝒂𝒊𝒍𝒂𝒏𝒎𝒂𝒏 𝒂𝒚 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒌𝒐 𝒃𝒖𝒃𝒖𝒘𝒂𝒈𝒊𝒏. 𝑷𝒂𝒏𝒈𝒂𝒌𝒐𝒏𝒈 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒎𝒂𝒊𝒑𝒂𝒑𝒂𝒌𝒐.."

"𝘼𝙩 𝙖𝙣𝙜 𝙢𝙪𝙣𝙙𝙤 𝙢𝙤𝙣𝙜 𝙞𝙩𝙤 𝙖𝙮 𝙝𝙞𝙣𝙙𝙞 𝙣𝙖𝙧𝙖𝙧𝙖𝙥𝙖𝙩 𝙨𝙖 𝙞𝙮𝙤, 𝙨𝙖𝙙𝙮𝙖𝙣𝙜 𝙢𝙖𝙥𝙖𝙜𝙡𝙖𝙧𝙤 𝙖𝙣𝙜 𝙩𝙖𝙙𝙝𝙖𝙣𝙖 𝙖𝙩 𝙖𝙣𝙜 𝙠𝙖𝙥𝙖𝙡𝙖𝙧𝙖𝙣, 𝙝𝙖𝙡𝙞𝙠𝙖 𝙖𝙩 𝙝𝙖𝙮𝙖𝙖𝙣 𝙢𝙤 𝙣𝙖 𝙩𝙖𝙮𝙤'𝙮 𝙢𝙖𝙡𝙞𝙜𝙖𝙬 𝙨𝙖 𝙢𝙪𝙣𝙙𝙤𝙣𝙜 𝙣𝙖𝙠𝙖𝙡𝙖𝙖𝙣 𝙩𝙖𝙡𝙖𝙜𝙖 𝙥𝙖𝙧𝙖 𝙨𝙖 𝙞𝙮𝙤, 𝘽𝙞𝙣𝙞𝙗𝙞𝙣𝙞.." 𝙎𝙖 𝙥𝙖𝙜𝙩𝙖𝙣𝙜𝙜𝙖𝙥 𝙠𝙤 𝙨𝙖 𝙠𝙖𝙣𝙮𝙖𝙣𝙜 𝙠𝙖𝙢𝙖𝙮, 𝙩𝙞𝙡𝙖 𝙞𝙨𝙖𝙣𝙜 𝙢𝙖𝙝𝙞𝙠𝙖𝙣𝙜 𝙣𝙖𝙡𝙞𝙜𝙖𝙬 𝙖𝙠𝙤 𝙣𝙜 𝙩𝙪𝙡𝙪𝙮𝙖𝙣.

Ito ang natitirang pag-asa ko—ang pagkakataong ayaw ko nang pakawalan pa..

𝘕𝘢𝘢𝘣𝘶𝘵𝘢𝘯𝘨 𝘸𝘢𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘣𝘶𝘩𝘢𝘺 𝘢𝘯𝘨 𝘣𝘪𝘯𝘪𝘣𝘪𝘯𝘪 𝘴𝘢 𝘬𝘢𝘯𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘴𝘪𝘭𝘪𝘥, 𝘮𝘢𝘭𝘢𝘮𝘪𝘨 𝘯𝘢 𝘢𝘯𝘨 𝘣𝘶𝘰 𝘯𝘪𝘵𝘰𝘯𝘨 𝘬𝘢𝘵𝘢𝘸𝘢𝘯, 𝘵𝘪𝘭𝘢 𝘵𝘢𝘱𝘰𝘴 𝘯𝘢 𝘢𝘯𝘨 𝘱𝘢𝘨𝘩𝘪𝘩𝘪𝘳𝘢𝘱 𝘯𝘪𝘺𝘢 𝘴𝘢 𝘳𝘦𝘢𝘭𝘪𝘥𝘢𝘥 𝘯𝘢 𝘮𝘶𝘯𝘥𝘰𝘯𝘨 𝘬𝘢𝘯𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘬𝘪𝘯𝘢𝘬𝘢𝘩𝘢𝘳𝘢𝘱..