I FELL IN LOVE WITH THE CLOWN PRINCE OF CRIME

CHAPTER 8

ZYRION POV

Nakangisi akong lumabas sa kotse ko.

Just stare fuckers, di niyo ako matatalo.

Sabi ng isip ko. Haist... iba talaga basta ikaw ang nanalo sa karera. Yes! You read it right, ako ang nanalo sa karera at nakita ko namang hindi mapinta ang mukha ni Oxus na nakatingin sa akin.

Napaka- sama ng tingin niya. Kung nakakamatay lang ang tingin, kanina pa ako siguro nakahandusay sa sahig.

Hindi ko na lang pinansin yon at nakangisi na lang kinuha ang aking premyo. Isa lang naman itong McLaren na sasakyan. Tss... maganda naman pero, mas mabilis pa rin ang sasakyan kong Bugatti.

Kinuha ko na ang susi sa may ari at nakangising tumalikod at akmang aalis nang biglang nagsalita ang mapangahas na si Oxus.

"Zyrion Leigh Mendes, the so called Joker, how are you Joker?" sarkastikong tanong niya.

"Ayos lang naman, eto, di makapaniwalang natalo ka. Imagine the so called legendary in this profession, natalo ng isang taong nagngangalang Joker." Ngumisi ako. "What do you feel? Embarrassed?" Napangiwi siya sa sinagot ko.

"What the fuck are you talking about?! Me? Embarrassed? Hindi ko magagawa yan marunong akong 'tumanggap ng pagkatalo'' prenteng sagot niya.

"Marunong ba talaga?" nanghahamon kong tanong.

"Try me Joker" nanghahamon ding sabi niya sa akin.

"We'll see, magkita na lang tayo sa susunod na karera" sambit ko.

"See you soon Joker, aasahan kita sa susunod na karera. Hindi na kita hahayaang manalo muli." Sabi niya sabay talikod sa akin.

Wadapak?!

'problema nun?' bulong ko na lang sa aking sarili.

Nagkibit- balikat na lang ako at bahagyang natigilan nang Makita ko ang mga hinayupak kong mga kaibigan, na nakangisi sa akin habang tinatanaw ako sa malayo.

Hindi na ako nagdalawang isip na hindi sila nilapitan.

"Dalhin niyo ang kotse ko pauwi" utos ko sa kanila.

"Amputs! Inuutusan mo ba kami? Dalhin mo mag isa mo!"sigaw sa akin ni Zero.

"Pinapaalala ko lang ha, ako nga pala ang boss dito at wala kayong magagawa kundi ang sundin ang mga utos ko! Naiintindihan niyo ba?!" balik- sigaw ko sa kanya.

"Sabi ko nga, kukunin na ang kotse." Sabay kuha ng susi sa kamay ko.

"Tsk! Susunod naman pala ei! Dami pang arte! Umuwi na tayo" tamad na sabi ko. Hindi ko na hinintay ang sagot nila at inunahan ko na silang maglakad.

Pumunta na ako sa gawi ng kotse ko at walang pagalinlangang pumasok at pinaandar ito papuntang mansion.

At dahil ang kotse ko ang pinakamabilis sa mundo, naunahan ko silang umuwi, at kasalukuyan akong pumasok sa main door ng mansion at agad tumambad sa akin ang nakababata kong kapatid na si Joyce.

Gabi na nang makarating ako, at nagtataka ako kung bakit gising pa si Joyce at walang kasama sa bahay.

'Malilintikan talaga sila sa akin pag-uwi nila' sabi ko sa pamamagitan ng aking isipan.

Hindi ko na siyang hinintay na lumingon pa sa akin, agad ko siyang tinawag at nagulat siya sa ginawa ko pero ngumiti naman siya pagkatapos at nginitian ko naman sa pabalik.

"Ba't gising ka pa? At bakit ikaw lang mag-isa dito, ba't mo hinayaang iwanan ka nila Xhy---" hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang natatawa siyang nagsalita.