MUTSUZ VE SON

MUM IŞIĞIN KABUKLARI

Meşhule dönen duman tozları her Bir yana savruldu
Güneşin doğuşu doğar Kahinatın şafaklarına
Sensizliğin, gözyaşlarımın damlaları durdurmak imkansız
Aldı seni bende acımasız LODOS RÜZGARI

Gözyaşlarımı tutamıyorum akıp duruyor
Bilinmez yol bu dayanılması imkansız
Kaçardım yalnızlığımdan karanlığa sarılırdım
Zaman daralıyor yüreğim tükenecek, tükenecek gibi

Gözlerimin perdeleri karanlığın içinde haps oluyor
Hışkırıyor bulutlar yerinde durmak bilmez
Ne fayda kaldı avuçlarım arasında gizli figanlar kayboluyor
Bitiyor işte, Eriyor yüreğim MUM IŞIĞIN  KABUKLARI