က်ိန္စာျပယ္ မ်က္ရည္(or)Golden Dragon
Part.11
Writer - SaungAngel ( Author _M )
ေ႐ႊနန္းေတာ္ဝင္ ရဲတိုက္
" သခင္ၾကီးေပ်ာက္ေနပါတယ္...သခင္မ..."
" ဘာ!!!!..."
" ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ..."
" သခင္ၾကီးကို...ေန႔လယ္စာေက်ြးဖို႔...အခန္းထဲ
သြားတဲ့အခ်ိန္..."
" သခင္ၾကီး...အိပ္ခန္းထဲမွာမ႐ိွေတာ့လို႔ပါ..."
ရဲတိုက္ၾကီး၏ အရွင္သခင္မ နွင္းဆီနက္ကေတာ့...
ေမွာ္ေၾကးမံႈကိုရျပီးျပီးခ်င္း ထိုသခင္ၾကီးဆိုသူအား
ေျမေအာက္ခန္းမွာသာခ်န္ထားရစ္ခဲ့တဲ့ သူမလုပ္ရပ္ကိုသူမသာအသိဆံုးမို႔...
" အဟမ္းး..."
" ရဲတိုက္အတြင္းအျပင္ေရာမရွာၾကည့္ဘူးလား..."
" ရွာၾကည့္ျပီးပါျပီ..."
" သခင္ၾကီးအရိပ္အေယာင္ကို...မေတြ႕ပါဘူး..."
" ဒါဆို...သခင္ၾကီးကို...တစ္ေယာက္
ေယာက္ကမ်ား...အျပင္ေခၚထုတ္သြားေသးလား..."
" အဲ့လိုလည္းမရိွပါဘူး...သခင္မ..."
" ငါမရိွတုန္း...သခင္ၾကီးဆီဘယ္သူေတြလာ
ေသးလဲ..."
" ဘယ္သူမွမလာပါဘူး..."
ေတာ္ေတာ္ေလးထူးဆန္းေနျပီးေတာ့
ႏွင္းဆီနက္လည္းဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လည္းဆိုတာ ဘယ္လိုပင္စဥ္းစားစဥ္းစား...
စဥ္းစားလို႔မရေတာ့တာမို႔လို႔...
" ဒီအေၾကာင္း...အျပင္ကိုမပ်ံ႕ေစနဲ႔..."
" တိုးတိုးတိတ္တိတ္ဆက္ရွာ..."
" ၾကားလား..."
" ဟုတ္ကဲ့ပါ...သခင္မ..."
" က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ကိုခြင့္ျပဳပါအံုး..."
" ေကာင္းျပီ..."
ဒီရဲတိုက္ၾကီးရဲ႕ ဝန္ထမ္းေတြအားလံုး သူမအနား
ကေန အလ်ိဳလ်ိဳထြက္သြားေတာ့မွ...
" မင္းထြန္း..."
" အမိန္႔ရိွပါသခင္မ..."
" မင္းလူေတြေခၚျပီး...အဲ့အဖိုးၾကီးကို...
သူ႔လက္ေအာက္ငယ္သားေတြမေတြ႔ခင္...အရင္ရေအာင္ရွာ..."
" ေတြ႔တာနဲ႔...မင္းတို႔ဗိုက္ျဖည့္လိုက္ၾကေပါ့..."
" ဟုတ္ျပီလား..."
" ဟုတ္ကဲ့ပါသခင္မ..."
ရဲတိုက္ၾကီး၏အိမ္ေတာ္ထိန္းၾကီးတစ္ျဖစ္လည္း
သူမ၏တပည့္ၾကီးက သူမအားအ႐ိုအေသေပးျပီး
ထြက္သြားေတာ့မွ...
ရဲတိုက္ၾကီး၏အေပၚထပ္ သူမအိပ္ခန္းရိွရာဆီသို႔
အေတြးေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေလွကားထစ္ေတြတစ္ဆင့္ခ်င္းနင္းကာတက္သြားတဲ့ ႏွင္းဆီနက္...
