Her World of Sadness

Chapter Fifteen: Goodbye My King

A/N: Hi reeaders! Sorry late update. Any way, extra lang si Lex doon sa last chapter. Hintayin niyo nalang yung kasunod nun ^^ Okay. Enjoy reading! Vote Comment Share

x x x

Quinn's P.O.V

    5 days n'ang nakakalipas simula nung iniwan ko ang bestfriend ko magisa. Na walang karamay. Na umiiyak magisa. At sa 5 days na 'to, wala akong magawa para makausap manlang siya. Ni text or tawag wala akong natatanggap. Pag tinetext ko, walang response. Pag tinatawagan ko, out of reach. Nakakaguilt naman.

    "Quinn! Anak! Aalis na tayo! Baba na!" hays. Hindi pa pala ako nakagayak. Tch. Hindi ako sasama. Sa loob ng five days ko dito, hindi manlang ako naging masaya ni isang beses. Ayokong iwan ang bestfriend ko. Ayoko siyang umiiyak magisa. Ayoko siyang nasasaktang magisang walang kasama. Gusto ko siyang yakapin. Yung sobrang higpit.

    "Oh? Bakit hindi ka pa nakabihis jan? Bilisan mo at aalis na tayo!" sabi ni mama habang tinuturo yung suot ko. "Hindi ako sasama! Di bale sana kung pauwi sa Pilipinas, eh kaso hindi! Ayokong iwan ang bestfriend ko! Lalo na't nasasaktan siya ngayon! May taning na ang buhay ng papa niya! Ayokong nahihirapan siyang magisa!" I answered loudly then binalibag ko yung upuan na nasa tabi ko and umakyat na rin habang I'm having a heavy steps. Bumaba lang naman ako kasi ayoko talagang sumama.

    "Fine! You're grounded for two weeks!" pahabol niya sakin. Tch K! I close the door very hard and don't mind her.

    She's freaking annoying! Nakakainis! Gusto ko na talagang damayan si biik! Hays! Biglang nagblur yung paningin ko. Naramdaman ko nalang na tumutulo na yung luha ko sa pisngi ko.

    Sa sobrang iyak ko, nakatulog na rin ako.

    "Gising na. Gising na huy!"

    Tae ang aga aga eh! Sino ba yun?! Minulat ko yung mata ko. Tshh si mommy -____- Wala nanamang magandang sasabi....

    "Magimpake ka na. Uuwi na tayo sa Pilipinas."

    O.O

    Totoo?! I scrab my eyes. I pinch myself. Is it a dream?! Tae totoo to?! Oh my God!

    Nagmadali akong tumayo't nagshower. Nagimpake na rin ako ng mabilis aaaaaat I'M COMING PHILIPPINES!

Louie's P.O.V

    5 days na simula nung maospital si papa at nung iwan ako ng bestfriend ko. Masakit para sakin ang mga nangyayari ngayon. Lord, bakit niyo po ginagawa sa akin ito? Naging mabuting anak, kaibigan, at tao naman ako eh. Di makayanan ng puso ko na mawalan ako ng minamahal. Tanda niyo pa po ba nung simulang iwan ako ni Luke?

~FLASHBACK

    Magiisang buwan na akong nakakulong dito mula nung iwan ako ng taong pinakamamamahal ko. Wala akong ginawa kundi ang humagulgol ng iyak. Halos hindi na rin ako makakain nang dahil sa kanya. Nagaalala na nga lahat ng nandito sa bahay sakin eh.

    Ayoko nang mawalan ng mahal. Masakit. Sobrang sakit. Hindi madali ang mawalan ng taong minahal mo ng buong puso.

    Deserve ko ba ito?

    After 3 months, nakakalabas na ako ng bahay. Akala ko okay na ang lahat. Akala kp hindi na ako masasaktan. Pero nakita ko ulit siya. Ang taong sinaktan ako. Ang taong niloko ako. Ang taong mahal ko. Napahinto akp sa paglalakad. Hindi ko alam ang gagawin ko. Ang saya saya na niya. Nakalimot agad siya. Di ko alam ang gagawin ko kaya tumalikod nalang ulit ako. Kunwari walang nakita. Kunwari walang naramdaman. Kunwari hindi nasaktan.

    Akala ko makakarecover na ako. Akala ko okay na ako. Pero nung nakita ko siya, bumalik lahat. Ang lahat ng sakit.  Bakit? Bakit ako nagkakaganito sa kanya? Ayoko na!

    Umuwi nalang ulit ako. At bumalik ako sa pagkulong sa kwarto. Hagulgol nanaman ng iyak. I'll try to forget him. I'll try to unlove him. I'll try to remove him from my heart and in my life.

~END OF FLASHBACK

    Akala ko hindi na ako masasaktan. Pero eto ako ngayon, nagdurusa. Hindi dahil kay Luke, kundi dahil kay papa. Hirap na hirap na siya. Lord, ayoko na siyang mahirapan. Lord, pagalingin niyo na po siya please!

    *tut tut tut tut*

     I came near to papa. "Papa? Papa?! Papa! Dok dok! Si papa!" Oh my God! Wag ba wag niyo pong papabayaan si papa! Asan na ba kasi sina mama?!

    Pumasok na yung doktor. "Clear!" Halaaa! Lord please!

    Lumapit sakin si dok. "I'm sorry" WHAT?! "Dok? Ano nang nangyari kay papa?! Gawan niyo ng paraan dok! Dok hindi pwedeng mamatay si papa!" napahagulgol na ako ng iyak then lumapit na ako kay papa. Napayakap ako.

    Papa! Bakit mo kami iniwan pa?! Bakit?! Hindi pwede to pa! Pa gumising ka pa! Gumising ka!

    "My God! Anong nangyari?!" napatakbo si mommy palapit kay papa, nabitawan yung hawak na mga prutas. "Maaa!" napayakap ako kay mama. "W-wala na si p-papa" I lower down my voice.

    Umalis sa pagkakayakap si mommy at yumakap siya kay papa. "Hindi pwedeeee! Gumising ka please!"

    Lumapit ako kay mommy then I hug her tightly.

    Papa. Bakit? Bakit mo kami iniwan?

    Bumukas na ang mga mata ko. Sumikat na ang araw. Ang bigat ng mata ko. Siguro kakaiyak ko kahapon. Nagshower na ako at pagkatapos, bumaba na rin.

    Iyak pa rin ng iyak si mommy at si ate dun sa sala kung saan nandun ang kabaong na nilalaman si papa.

    Nang makita ko yung higaan ni papa, napahagulhol nanaman ako nh iyak dun sa isang sulok. Hindi ko mapigilan. Sobrang sakit pa rin.

   *dingdong* *dingdong*

    Sino yun?

    I wipe my tears and I decided to open that gate.

    O.O

    Nang makita ko kung sino yun, niyakap ko agad siya.

    "A-anong nangyare? Bakit parang mugtong mugto ang mata mo? Okay na ba si tito?" tinanggal niya ang pagkakayakap niya sa akin at hinawakan ako sa braso. "Tell me!"

    "B-babs. S-si papa kasi w-wala na" I hug her again and cry loudly. "Ano?!"

    Pumasok siya agad sa loob at nakita niya kung ano ang nandoon.

    "B-bakit? Hindi niya deserve to! Hindi niyo deserve to!! Naging mabait naman siyang tatay sa inyo ah?!"

    "Alam ko. Pero ganun eh. Tanggapin nalang natin kahit mahirap."

    Hindi na nakasagot si Quinn at napaiyak nalang rin siya. W-wait, akala ko ba nasa ibang bansa to?

    "Uhm? Babs? Maiba ako. (I wipe my tears) Bakit pala nandito ka? Akala ko nasa ibang bansa ka?" I innocently asked. Pero inpernes masaya na rin ako at nandito na siya. May karamay na ako sa lahat ng bagay.

    "Ah. Si mommy kasi, natamaan ata ng konsensya mula nung nagkasagutan kami kagabi." napangiti siya. Randam kong masaya siya. Kaso may halong lungkot pa rin ang mata niya.

    "Anong nangyari babs? Bat nagasagutan kayo?"

    "Basta" then she smirked.

    After 1 week, ililibing na si papa. Nandito ngayon lahat ng friends and family ni papa at ni mommy. May mga humahagulgol ng iyak. May mga nakatulala. Habang ako, nakatitig lang kay papa habang inililibing na.

    Ang sakit sakit. Ang sakit sakit talaga mawalan ng mahal mo sa buhay. Ang malala, si papa pa ang nawala sakin. Marami naman jang masasamang tao ah? Bakit siya pa?!

    Pero wala akong magagawa. Nangyari na ang nangyari. Tatanggapin ko nalang tong mga nangyayari sa akin.

    Goodbye my king.