ပုံျပင္ေဟာင္းတစ္ပုဒ္ကုိအသက္သြင္းျခင္း

အပုိင္း(4)

အမုွကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ အႏုပညာတကၠသုိလ္ကုိေရာက္လာေတာ့ အႀကီးအရမ္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆရာေလးကုိသတိရမိသည္။မေတြ႕တာလည္းၾကာၿပီးျဖစ္တဲ့အျပင္ ဘယ္ဌာနမွာသင္လဲဆုိတာေတာင္မေမးမိတာမုိ႔ဒီအတုိင္း ျပန္ဖုိ႔အတြက္ေက်ာင္းခန္းထဲကထြက္လာေတာ့

"ရီေပၚ မဟုတ္လား"
"ဟင္ ခ်င္းခ်င္း"
"အင္း ငါေလ ခ်င္းခ်င္း ဒါနဲ႔ေက်ာင္းကုိဘာလာလုပ္တာလဲ"
"အမူွကိစၥတစ္ခုအတြက္လာတာ နင္ေရာ"
"ငါက ငါ့ညီမေလးကုိ လာၾကဳိတာ မၿပီးေသးလုိ႔ေစာင့္ေနတာနင္အားရင္ခဏေတြ႕ၾကမလား"
"အင္း အခုေတာ့ အခ်ိန္ရပါတယ္ အမုွကိစၥကလည္း အကုိေတြကုိလႊဲလုိက္ၿပီးေလ "
"ခဏေတာ့ ေစာင့္ေပးမလား "
"အင္း ရပါတယ္ ေအးေဆးလုပ္ပါ"

နွစ္ေယာက္သားအရင္တုန္းကအေက်ာင္းေတြေျပာေနတုန္းအတန္းၿပီးလုိ႔ထြက္လာတဲ့ ကေလးေတြေနာက္က ကေလးႀကီးကုိေတြ႕ေတာ့ ေရစက္ မကုန္ေသးဘူးလုိ႔ေတြးရင္းျပဳံးမိျပန္သည္။ရင္နွီးတဲ့လူနဲ႔မဟုတ္ရင္ခပ္တည္တည္ေနတတ္တဲ့ရီေပၚကုိမၾကာခဏဆုိသလုိျပဳံးရယ္ေစတာကေတာ့ထုိကေလးႀကီးေရွာင့္က်န္႔ျဖစ္ေနသည္ကအ့ံၾသစရာပင္။

"ေကာ ရီေပၚေကာ "
"အာ ေရွာင္က်န္႔ပါ့လား အတန္းၿပီးၿပီးေပါ့"
"ေကာ ေရာ ဒီကုိ ဘာလာလုပ္တာလဲ"
"အမူွကိစၥလာရင္းေက်ာင္းေနဖက္နဲ႔ေတြ႕လုိ႔ႏုတ္ဆက္ေနတာ ေရွာင္က်န္႔ အားၿပီးလား"
"ဗ်ာ ေအာ္ အတန္းေတာ့ရွိေသးတယ္ဒါေပမဲ့ ေခါင္းနည္းနည္းကုိက္ေနလုိ႔ျပန္ေတာ့မလုိ႔ "
"ဟင္ ေနမေကာင္းဘူးလား"
"ညက အိပ္ေရးနည္းနည္းပ်က္သြားလုိ႔ပါ"
"ကားပါသလား"
"မပါဘူး ေကာ ကားငွားစီးသြားမယ္ မနက္ကတည္းေခါင္းမၾကည္ေတာ့မေမာင္းခ်င္တာနဲ႔ထားခဲ့တာ"
"အဲဒါဆုိ ေကာလုိက္ပုိ႔မယ္"
"မဟုတ္တာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႕ေနတာမဟုတ္လား"
"ရတယ္ ခ်င္းခ်င္း ငါ ေရွာင္က်န္႔လုိက္ပုိ႔လုိက္ဦးမယ္ေနာက္မွေတြ႕မယ္ ဒါငါ့ကဒ္"
"အင္းပါ ငါ ဖုန္းဆက္လုိက္မယ္"

ကမန္ကတန္ႏုတ္ဆက္ၿပီးဆရာေပါက္စေလးကုိတြဲေခၚမတတ္ျဖစ္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းႀကီးကုိၾကည့္ရင္းခ်င္းခ်င္းတစ္ေယာက္အ့ံၾသေနရသည္။မိသားစုအေပၚေတာင္အဲေလာက္မပူမပင္ဘူးတဲ့ဆရာသမားကအခုေတာ့ ျပာယာခတ္ေနသည္။