𝐒 𝐓 𝐀 𝐋 𝐊 𝐄 𝐑. finn wolfhard

h u i t

Ήταν αργά όταν τελειώσαμε την εργασία στην βιβλιοθήκη! Το κλίμα μεταξύ μας είχε γίνει πιο αμήχανο μετά αφότου του τον αγκάλιασα.

Δεν ξέρω αν αυτός νιώθει αμηχανία, αλλά εγώ την ένιωθα καθ'όλη τι διάρκεια της παραμονής μας στην βιβλιοθήκη.

Είχαμε αποφασίσει πως ο καθένας θα έψαχνε από ένα διαφορετικό βιβλίο και μετά θα συγκεντρώναμε τις πληροφορίες μας. Πιστεύω πως ήταν η καλύτερη απόφαση.

Έτσι θα αποφέυγαμε την συζήτηση. Πολύ καλύτερα έτσι.

Φοβόμουν μην μου ξέφευγε κανένα τραύλισμα και μετά δεν θα συμμαζευτόταν!

"Νομίζω πως είναι αρκετά αργά Τ/ο/σ! Θες να σε γυρίσω σπιτι; Δη-δηλαδή αν θες να σε γυρίσω εγώ σπίτι..." προσφέρθηκε και τοποθέτησε το χέρι του πίσω από το κεφάλι του.

"Ναι αν δεν σε κάνει κόπος" είπε χαμηλόφωνα! Τι συμβαίνει με εμενα;

"Τι κόπος καλέ σιγά" είπε και πήρε τα πράγματα του που ήταν απλωμένα λίγο πιο δίπλα του.

Το σχολείο δεν είχε κλείσει ακόμα! Στον δρόμο βρήκαμε τον επιστάτη και μας είπε πως είμασταν τυχεροί που δεν μας κλείδωσε μέσα. Μακάρι να μας κλειδω- όχι τι λέω σκάσε!

Βγήκαμε έξω στο πάρκινγκ του σχολείου. Το κρύο ήταν τσουχτερό τύλιξα γύρω από τον λαιμό μου το κασκόλ μου και συνέχισε μέχρι το αυτοκίνητο του.

"Κρυωνεις;" ρώτησε χωρίς να με κοιτάει.

"Ε λίγο" απάντησα απλά. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου έβγαλε το δερμάτινο του μπουφάν και μου το πέρασε γύρω από τις πλάτες μου.

"Όχι, όχι δεν χρειάζεται" πήγα να το βγάλω αλλά με πρόλαβε.

"Όχι πράγματικα εσύ το χρειάζεσαι πιο πολύ από εμενα" είπε και μου χαμογέλασε.

Το συναίσθημα να τον αγκαλιάσω μου ξανά ήρθε στο μυαλό.

"Ευχαριστώ" είπα, καθώς έμπαινα στο αυτοκίνητο του.

Ήταν αρκετά ζεστά μέσα! Κάθισα στου συνοδηγού το κάθισμα για να έχω καλύτερη οπτική επαφή μαζί του.

"Ξέρεις Φιν, σε είχα παρεξηγήσει!" Είπα και χαμογέλασα πικρά.

"Χα! Το ξέρω. Δεν εκπλίζομαι! Κάνεις δεν κάθεται να με μάθει καλά. Εσύ η ήσουν η μόνη που κατάφερε να "αντέξει" μαζί μου" είπε. Οδηγούσε τελείως ανενόχλητα, πολύ χαλαρά.

"Δεν καταλαβαίνω! Μια χαρά μου φαίνεσαι, μάλλον αυτοί θα έχουν το πρόβλημα" συνέχισα παίρνοντας το μέρος του.

"Χαίρομαι που το ακούω αυτο" είπε χωρίς να με κοιτάει. Τα μάτια του ήταν προσηλωμένα στον δρόμο. Δεν έλεγε να τα πάρει από εκεί.

"Ξέρεις που είναι το σπίτι μου, ετσι;" τον ρώτησα μετά από αρκετή ώρα αμηχανίας.

"Βέβαιος! Αν θυμάμαι καλά στρίβουμε από εδω;" ρώτησε αναφερόμενος σε μια στροφή λίγο πιο κάτω. Εγώ απλός κούνησα το κεφάλι μου θετικά και εκείνος έστριψε.

Μετά από λίγα λεπτά ήμουν στο σπίτι μου! Ήμουν έτοιμη να βγάλω το μπουφάν του, αλλά για ακόμη μια φορά με σταμάτησε.

"Κρατά το! Σου πηγαίνει" του χαμογέλασα αχνά και βγήκα από το αμάξι.

"Καληνυχτα" είπα γλυκά "νύχτα" είπα και με χαιρέτησε καθώς έφυγε από τον δρόμο.

Άλλη μία μοναχική μέρα ξεκινάει!

■■■■

Ο Δεκέμβριος είχε πλησιασει για τα καλά! Χιόνιζε σε όλες τις περιοχές της χώρας. Ανεξάρτητα αν είχαν ψυχρό -εδώ εννοείται πως και θα έκανε κρύο , ή ήπιο κλίμα.

Η αλήθεια είναι πως στην περιοχή μου η βροχή δεν είχε μπει ακόμα. Η μητέρα μου με έπαιρνε συχνά τηλέφωνο για να δει τι κάνω.

Πως και θυμήθηκε πως έχει παιδί, ένας Θεός ξέρει.

Καθόμουν ξαπλωμένη με το μπουφάν του Φιν. Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω  να το επιστρέψω, αλλά θα το κάνω. Δεν είναι σωστό.

Έχω καιρό να ακούσω νέα από το άγνωστο αριθμό! Εδώ και κάτι μήνες ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Καλύτερα μην σας πω!

Δυστυχώς με την Αριάνα δεν είμαστε άλλο φίλες. Δεν ξέρω τι εγινε...

"Τι εννοεις πως δεν πρέπει να είμαστε άλλο φίλες;" ρώτησα εγώ εκείνη την μέρα που έγινε το περιστατικό.

"Ω έλα τώρα Αριάνα! Αυτά τα πράγματα τα κάνουν τα μωρά. Πραγματικά θέλω να μου απαντήσεις με ειλικρίνεια...Τρέχει κάτι μαζί μου;" την ρώτησα με τα νεύρα μου να είχαν φτάσει ως εδώ.

"Θέλω λίγο χρόνο μόνη μου Τ/ο/σ! Δεν είναι και τόσο δύσκολο να το καταλάβεις" είπε και η φωνή της έγινε πιο δυνατή.

"Σου τον δίνω τον χρόνο σου! Καλή συνέχεια" Είπα και εκείνη την στιγμή εξαφανίστηκε από τον ορίζοντα της.

Μετά από μια περίπου εβδομάδα της μίλησα, αλλά κατάλαβα πως δεν με ήθελε άλλο για φίλη της. Τόσα χρόνια φιλίας, ετσι τα πέταξε στα σκουπίδια!