Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
"Poetry, beauty, romance, love - these are what we stayalive for.
~ John Keating "Stowarzyszenie Umarłych Poetów"
✧*。
"- Taehyung nie żyje."
To jedyne co krążyło po mojej głowie tego poranka. Przytłumione, zimowe promienie słońca odbijały się w łzach Yoongiego, który klęczał przy moim łóżku w naszym pokoju.
Na początku wszystko było porównywalne do wzburzonych wód morza, a następnie zapanowała pustka po burzy. Nie było nic.
Ciebie również.
Czy mam ochotę oskarżać cię o egoizm?
Nie.
Zdecydowanie nie.
Ale nie chcę cię również pochwalać za to co zrobiłeś. Zostawiłeś mnie, odszedłeś bez pożegnania. Bez pocałunku, dotyku, zwykłego "żegnaj".
Tego nie jestem w stanie ci wybaczyć.
Wybiegłem na dwór. Śnieg dostawał się do butów, mocząc moje zmarznięte stopy. Silny mróz szczypał mnie w czerwone policzki, ochładzając słone łzy.
Chciałem krzyczeć.
Z frustracji.
Strachu.
A może zwykłej bezradności?
Nie wiem, nie pamiętam.
Jedyne czego jestem pewien to obraz twojego uśmiechu ze wszystkich pięknych chwil, które spędziliśmy razem. Niczym irytująca projekcja filmu.
Chciałem go wyłączyć, aby nie ranił mnie jeszcze bardziej. Zatrzymać przed wyrywaniem mojego serca i wywołania zamieszania w głowie.
A gdy tylko się skończył pojawił się czarny ekran.
I cisza.
Czy była lepsza?
Nie.
Byłem rozdarty pomiędzy tym, czy wolałem widzieć cię w swojej wyobraźni i słyszeć twój głos, czy nie czuć niczego.
