i finally found my happy ending

-6-

SKY'S POV

coincidence ba lagi na sa tuwing makikta ko siya ay yung umiiyak pa?
i know that am not superman nor any superhero na tagapagligtas ng mga nasasaktan.oo nga pala, hindi pala ako karapat-dapat maging super hero dahil hinayaan ko siyang masaktan ng wala manlang akong nagawa.

galing ako sa practice para sa nalalapit na game namin and am on my way to home ng nakita ko siya.sitting in the bench with someone, maybe her boyfriend. i stop the car and i didnt notice i was looking at them. maaga pa naman para umuwi at masyado naman akong mabait na anak para sa ganun.curfew hours is not in my vocabulary and i dont want it. it makes me sick to stick only in the house and doing some nonsense stuff.

i saw everything but i have no idea kung ano man ang pinag uusapan nila.after she slap that guy she began to walk away and run. now, she stop standing infront og my car and wasting time with a plenty of tears in her eyes. she didnt mind the heavy rain.

she looks like a white lady because of what she wear now. a lonely white lady. i still look at her waiting for the next she will do. she began to hug herself at siguro nilalamig na. nanatiling nakayuko nalang ito at patuloy sa paghagulgol.

i look around inside my car and the only thing left is my coat. i dropped off to my car and put my thing on her head. now i hear again how she cry now and the to the last time i first saw her.

i dont know what to do...ughhh..... bahala na.

JOANNE'S POV

i have no idea who is this man standing infront of me and cover my head with his black coat.

and.......and......

HE HUG ME.

i dont feel any rejection to him.mainit, amg init sa pakiramdam.it make me feel comfortable and protected. ito yung gustong gusto ko pa kanina. someone who hug me and comfort me.

he whisper in my ear and said " its okay, everything will be fine".

i caught my atention. i response to his hug. wala akong pakialam kung sino man siya ngayon basta ko nalang siya niyakap at iniyak ang natitirang sakit sa araw na to.
pareho na kaming basa at wala siyang pakialam dun.

kung sino ka man mister am so thankful.
------------

10:34 pm

nakaramdam ako ng malambot na bagay sa buong katawan ko. mukhang alam ko na ang lugar na to.sa pagmulat ng mga mata umaninag sa akin ang mala kulay na pulang rosas ng kisame samantalang kulay asul naman ang apat na sulok ng kwarto. napapaligiran ako ng mga palamuti na umaanig sa aking mukha at sa kanan ko naman ay ang mga naka display na stuff toy na bigay sa akin ng mommy ko simula pa nang bata ako.
oo nasa comfort zone na ako. ang room ko.

"okey kana ba?". tanong ni kuya jonas. nasa kaliwa ko sila at kasama si kuya jezzy.halatang mga nag aalala sa akin.
napansin ko ring iba na ang suot ko ngayon.nakapantulog na sleeveless at hanggang paa ang haba ng pajama. 
"dont worry na kuya am okey na".sagot ko sa tanong ni kuya jonas. sa totoo lang hindi ako okey. malungkot ako.malungkot na wala na kame ni lance.

"mabuti naman, oh by the way hinatid ka na pala dito.buhat buhat ka pa ng iuwi ka. hindi kana ba nahiya honey ang laki laki mo na nagpapabuhat ka pa". siko naman ni kuya jonas kay kuya jezzy.ayan nanaman sila at naghaharutan.
natawa nalang ako sa dalawang kuya ko.ang swerte ko at meron akong mga kapatid na mapagmahal at makukulit.hindi lang yun at mababait pa.

natigil sa harutan ang dalawa kong kapatid.
"oo nga pala honey, boyfriend mo ba yun?". natanong ni kuya jezzy.
"hindi ko kilala yun."
0_0 -ang o.a mga magsi react ng mga kuya ko.
"hindi ko nga po siya kilala". pagpupumilit ko.