Me And The User(SLOW UPDATES)

~Όταν τα βλέμματα μας συναντήθηκαν, κατάλαβα πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί του.~

Είχαν φύγει όλοι.

Έτσι νομίζαμε μάλλον.

"Τι κάνετε εδώ;"

Ακούμε να μας λέει μια φωνή από τα αριστερά.

Τελικά Στεφανία είχες δίκιο, θα μας βρουν ψοφιους

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Μας πιάσανε παιδιά.

Αυτό ήταν, δεν θα μας βρουν ποτέ.

Γυρνάμε τα κεφάλια μας αργά στα αριστερά, και βλέπουμε τον Λούκ.

Τώρα τι να πω;

Δυστυχώς; Ευτυχώς;

Θα ειναι ψέμα.

Τότε ο λουκ ήρθε προς το μέρος μας και έσκυψε στο ύψος μας, ψυθιριζοντας.

"Πάτε καλά ρε ηλίθια; Είναι επικίνδυνο αυτό που κάνετε."

Ναι τώρα τον ένοιαξε.

"Ίρις το παιδί έχει δίκιο. Χάρηκα, Στεφανία."

Μου λέει η Στεφανία, τείνοντας το χέρι της προς τον Λούκ για χειραψία,αλλά ο Λουκ δεν έκανε κίνηση.

Τον λόγο πείρε ο Γιώργος.

"Ναι στα αρχιδια μας, εγώ αν δεν μάθω τι γίνεται δεν φεύγω από εδώ." Λέει κουνώντας το κεφάλι του δεξιά και αριστερά.

"Αν σας βρουν εδώ την γαμησατε, πρέπει να φύγετε από εδώ."

Γουρλωνω τα μάτια μου και σηκώνω το κεφάλι μου αντικρίζοντας τον Λουκ.

"Δηλαδή,δεν θα μας παραδοσεις;" Τον ρωτάω.

Ο Λουκ ξεφυσάει.

"Μπορεί να είμαι μαλάκας, αλλά όχι τέτοιου βαθμού Ίρις."

Αποκλείεται να είναι ο Λουκ αυτός.

"Ξέρω από πού θα σας πάω, κουνήστε του κώλους σας δεν έχουμε πολύ χρόνο σε πέντε λεπτά θα είναι εδώ."

Σηκωνόμαστε όλοι όσο περισσότερο αθόρυβα μπορούσαμε, και αρχίσαμε να ακολουθούμε τον Λουκ.

Ούτε που είχαμε προλάβει να κάνουμε δέκα βήματα, ακούμε φωνές και σκιές να μας πλησιάζουν.

Ο Λουκ γυρνάει απότομα σε εμάς και μας κοιτάζει έντρομος.

"Τρέξτε τώρα."

Δεν χρειάστηκε και πολύ μέχρι να τρέχουμε σαν να εξαρτιόταν η ζωή μας απο αυτό.

Βασικά εξαρτιόταν,αλλά αυτό ήταν άλλο θέμα.

Όταν είχαμε φτάσει αρκετά μακριά, σταματήσαμε να τρέχουμε λόγω έλλειψη οξυγόνου.