Attım kendimi sokağın karanlığına
Gecenin dinginliğini çektim bağrıma
Ciğerlerim yandı mangal gibi adeta
Nefesim hürce karışıp gitti havaya
Ruhumu okşuyordu sessizliğin fısıltıları
Hiç uyanmasın istedim dünyanın insanları
Güneşin gözlerini, aydan hiç alamamasını
İstedim ki güneşin gözleri görmesin dünyayı
Ama ayrılık vakti diye bir gerçek var nihayetinde
Ama bilirim ayrılıklar daima kavuşmaya gebe
Her sabahın elbet bir gecesi olacak dünya döndükçe
Herşey yüce Rabbimin izniyle ve herşey O "ol" dedikçe
...
