Ruhların gölgesi olur muydu?
Eğer oluyorsa ışığının kaynağı, aslında her şeydi.
Hissettiklerimiz ve hissedemediklerimiz, duyduklarımız ve duyamadıklarımız, gördüklerimiz ve görmediklerimiz.
Ya da öyle olduğunu sandığımız?
Bütün ışıklar bizim için yanmaya hazırdı; sırları birer birer bırakmaya, avlarımızın bulutuna.
Ceninden farksız, aylarca olmasa da günlerce dinleyebileceğim melodiler; ölüme yaklaştırırken her kelimede, ölümümü erteliyordu.
Ya en güzelini dinleyemeden gidersem?
Beynimin kıvrımlardan tünellerine, her dinlediğimde başka bir güzellikte çarpıyorlardı, hücrelerimdeki bütün su molekülleri aynı anda hareket ediyor ve uçuyormuşum gibi hissettiriyordu.
Evrendeki her varlık eşsizdi, fakat ruhlarda beden bulabilenler; birbirlerini bulmalı ve kollarının arası hiç boş kalmamalıydı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAFESTEKİ SEKİZGEN
Non-Fiction"Çocukluğum, salıncaktaki kafeste sıkışıp kalmış, dokuz canım da can çekişiyor orada. Kapkaranlık, ve şafak sökmeye yakın. Ay ışığı o kadar da cezbetmiyor artık. Sallıyorum şimdi onu; yer yerinden oynuyor. Canımın, cananımın, gözlerinde bir dünya yo...
