Keluar

1.2

Bilinmeyen Numara: Sigara içmeye başladığını söyleme bana.

Bilinmeyen Numara: Bu kadar gerildin mi gerçekten?

Bilinmeyen Numara: Haklı olabilirsin ama bu kadarını tahmin etmemiştim.

Mesajları bildirim panelinden okuduktan sonra telefonu cebime attım. Oturduğum kaldırım kenarında sigara içiyor ve saatlerdir düşüncelerimle boğuşuyordum. Eva ile buluştuktan bir hafta sonra koruyucu ailemle konuşmak için cesarette bulunmuştum, şansa bakın ki numaralarını değiştirmişlerdi. Bilinmeyen her kimse, beni çok yakından takip ediyor olmalıydı. Hatta belki üvey aileme bile ulaşmıştı?

"Çakmağın var mı?"

Daldığım düşüncelerden sıyrıldım ve oturduğum kaldırımın önünde dikilen kişiye baktım. Bu yemekhanede gördüğüm mavi kafalıdan başkası değildi. Onu burada görmek beni şaşırtsa da belli etmedim. Kaşlarını kaldırmış, cevap beklercesine bana bakıyordu.

"Var."

Elinde tuttuğunu yeni fark ettiğim sigara paketinden, ağzı yardımıyla bir dal sigara çıkardı ve yakmam için yüzüme doğru eğildi. Bir süre saçlarıyla aynı renkteki mavi gözlerine bakakalsam da sigarasını yakıp uzaklaşmasını bekledim.

"Sigara içtiğini düşünmemiştim."
Okul eteğini düzeltip, yanıma oturdu.

"Sigara içtiğimi düşünmen için ne yapmam gerekiyordu?"

Omuz silkti.
"Spor yapıyorsun ve okul takımında rol almıştın. Yani pek tahmin edilmedik sayılır."

Omuz silktim.
"Yeni başladım."

Şüpheli bakışları yüzümde geziniyordu.
"Sevgilinden ayrıldığın için sigara içmeye başladığını söyleme bana."

Gözlerimi devirdim.
"Hayır, o tarz bir şey değil."

"Ne tarz bir şey?"

Sorusunu yanıtsız bıraktım. Sigarasından derin nefesler çekip beni incelemeye devam etti. Bakışları çok dikkatliydi, beni inceliyor olması rahatsız etmese de gergin hissediyordum. Biraz sonra içmekten küçülmüş sigarasını kaldırıma bastırıp söndürdü. Tuhaf gelse de ona bakarken zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştım.

"Neden buradasın?"

Omuz silktim.
"Bilmiyorum."

Mavi gözleri tepkilerimi dikkatle inceliyordu, ağzımdan çıkacak her bir harfi kafasına kazıyacak gibi bir hâli vardı.

"Sen neden buradasın?"
Diye sordum.

Beni taklit ederek omuz silkti.
"Çakmak için gelmiştim ve şimdi de gidiyorum."
Ayaklanıp ağır adımlarla ilerlemeye başladı. Onu durdurmak için bir bahane aradım. O an için aklıma gelen tek şey adını bilmediğim olmuştu.

"Hey, nereye gidiyorsun? Adını söylemedin."

Duraksayıp göz ucuyla bana baktı.
"Zaten tanışıyoruz Bella. Dikkatli düşünürsen hatırlayacağına eminim."

Mavi saçları rüzgarla birlikte sağa sola uçuşurken önüne dönüp ilerlemeye devam etti. Farkındalıkla birlikte sarsıldım. Onun kim olduğunu biliyordum.

Sorun şu ki, olduğunu bildiğim kişiyi bile tanımıyordum.