Keluar

1.1

Düşünmeden durabildiğim tek bir saniye bile yoktu, bilinmeyenin yönettiği bir kukla gibiydim. Duygularımı istediği gibi şekillendiriyor, beni bitirmeye oynuyordu. Hatırlamadığım belirsizliklerle dolu geçmişim beni tüketiyor; derslerimi, yaşamımı kısaca her şeyimi etkiliyordu.

"Sen iyi olduğuna emin misin? Birkaç gündür iyi görünmüyorsun."

Çok az bir uykuyla okula gelmiştim, dersi dinleyecek hâlim bile yoktu. Bilinmeyen numaraya yazıp her şeyi öğrenmek ve bu yükten kurtulmak istiyordum. Onu yeterince sıkıştırırsam bana olanları anlatır mıydı?

"İyiyim."

Kolumu tuttu, yalan söylediğimi anladığında yaptığı uyarı dolu bir tutuştu.

"Bana her şeyi anlatmaya ne dersin? Yalan söylediğini anlayabiliyorum, sana yardım edebilirim."

Başımı olumsuz anlamda iki yana salladım.
"Bu yardım edebileceğin bir konu değil Eva, inan bana. Her şeyi halledeceğim."

Eva endişeli gözlerle bana bakarken yalan söylemek oldukça zordu.
"İnadın sırası değil Bella, sorunun büyüklüğünün farkındayım. Lütfen, dışarı çıkalım."

Birine anlatma isteğiyle yanıp tutuştuğum için Eva ile birlikte dersten çıkmıştık. Hocaya hasta olduğuma inandırmama gerek kalmamıştı zaten yeterince berbat görünüyordum. Bayan Cruise'a anlatmak için gitmem gereken gün bile seansa gitmemiştim, hasta olduğumu ve gerçekten ayağa kalkamadığıma dair yalanlar söylemiş ve mesajlarına cevap vermemiştim. Beni korkutan her neyse Bayan Cruise'a bile güvenmemi istemiyordu. Belki de bana anlatacaklarından korkuyordum.

Sonunda yürümekten yorulup, parktaki banklardan birine oturduk. Eva, güven veren bakışlarıyla bana doğru döndü.

"Anlat bakalım, sorun ne?"

Eva'ya güvenmek isteyen tarafımı dinleyip, her şeyi anlatmaya başladım.

"Her şey, bilinmeyen bir numaranın bana attığı mesajla başladı diyebilirim. Tanımadığım için mesajlarına cevap vermemiştim, daha sonra işler içinden çıkılmaz bir hâl almaya başladı. Koruyucu ailemin beni evlat edindiği tarihte, bir şeyler olduğunu ve beni kurtardığını iddia etti. O gün yaşanan her neyse zihnimde kesik bir boşluktan ibaret. Psikiyatristimin yüzü bile o tarihi duyduktan sonra değişti. Ne yaşadığımı hatırlamıyorum ve bu beni çıldırtıyor."

Eva kaşlarını çattı.
"Neden bu konuyu koruyucu ailenle paylaşmadın?"

Beni evlat edinen koruyucu ailemle on sekiz yaşıma kadar yaşayabilmiştim. Anlaşmazlıklar ve üvey kardeşlerim arasında kabul görmeyişim ayrılığa sebebiyet vermişti. Üvey babam bir ev ayarlayıp ekonomik anlamda destek sağlamış ve beni kendi hâlime bırakmıştı. Bu konudan onlara hiç bahsetmemiştim çünkü onları asla bir aile olarak kabul etmemiştim.

"Bilmiyorum, sence bu iyi bir fikir mi?"

Eva düşünceler içerisinde kafasını salladı.
"Zihnindeki boşluğu doldurmak istiyorsan evet. Sonucunda berbat bir anıyı tekrar zihnine kazıyabilirsin ama emin ol ömür boyu meraktan daha iyidir."

Ellerimi sımsıkı tutup gözlerimin içine baktı.
"Yanındayım Bella, daima. Sonuç ne olursa olsun, yanında olmaya devam edeceğim."

Derin bir nefes verip, Eva'ya bakarken aklımdan sayısız ihtimal geçiyordu.

Tik Tak.