Chubby Baekmaid
{Part-18 }
Chanyeol တစ္ေယာက္ ပင္လယ္ဘက္ကို ၾကည့္ကာ လက္ထဲက Whistle ကိုလည္း အဆက္မျပတ္ မႈတ္ေနသည္။ မ်က္ဝန္းထဲမွာလည္း စိုးရိမ္မႈအျပည့္ ....
အရင္ဆို Whistle ႏွစ္ခါေလာက္ မႈတ္လိုက္ရင္ကို အၿမႇီးေလး ျပၿပီး တလြန္႔လြန္႔ ကူးလာတဲ့ ကေလးငယ္ ! အခုလို အခ်ိန္အၾကာႀကီး အသံေပးတာေတာင္ ျပန္မလာတာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးခဲ့။
ျပန္သာမလာရင္ ေရထဲထိ လိုက္ရွာဖို႔ သူဝန္မေလးပါ ။ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ မိုက္႐ူးရဲဆန္ဆန္ အေတြးေပမယ့္ သူ႔ကေလးေလးအတြက္ဆို သူ႔အသက္ပင္ မမႈခ်င္တာ သူသာ သိမည္။
၁၂ မိနစ္ေလာက္ ဆက္တိုက္ အသံေပးေပမယ့္ ဘာမွ ထူးျခားမႈမရွိတဲ့ ပင္လယ္မ်က္ႏွာျပင္ေၾကာင့္ သူ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာ .... ေမာပန္းသည္။ ဆက္တိုက္ Whistle မႈတ္ထားလို႔ ေမာပန္းတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေၾကာင့္ သူ ေမာပန္းသည္။
တစ္ခုခုျဖစ္တာလား ? ေရသတၱဝါ တစ္ေကာင္ေကာင္ကမ်ား သူ႔ကေလးေလးကို တိုက္ခိုက္သလား ? သူ႔ေနရာအမွန္ကိုမ်ား ျပန္သြားသလား ? ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ားစြာနဲ႔ သူ႔ရင္ကို ထိုးဆြေနလိုက္တာဟာ သားေပ်ာက္မိခင္ႀကီး တစ္ဦးလို ျဖစ္ေနရသည္။
ညေန ေနဝင္ခ်ိန္ျဖစ္၍ ပုစြန္ဆီေရာင္သန္းေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အဓိပၸယ္မဲ့ေနတဲ့ အေမွာင္ကမ႓ာတစ္ခုလို .....
ထိုအခ်ိန္ တစ္ေနရာတည္းက ခပ္တန္းတန္း လႈပ္ရွားလာတဲ့ ေရမ်က္ႏွာျပင္။ ေရျပင္ေပၚကို တစ္စ တစ္စ ထိုးထြက္လာတဲ့ စိမ္းျပာေရာင္ အၿမႇီးေလး .... ဒါ သူ႔ကေလးေလး !
သူ႔ ကေလးေလး ျပန္လာခဲ့ၿပီ။
ဒူးေထာက္ေနရာက မတ္တပ္ထရပ္ကာ ကမ္းေျခဘက္ကို သူ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေမာဟိုက္ေနတဲ့ ရင္ဘတ္တစ္စံုကို လစ္လ်ဴရႈကာ ခပ္ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္တာ သူ႔ေျခသလံုးတစ္ဝက္အထိ ေရစိုေနၿပီျဖစ္သည္။
" ေဘဘီ ... ! "
သူ႔အနားကို ေရာက္လာတဲ့ ဘတ္ခြန္းနီးေလးဟာ ငိုထားတဲ့ မ်က္လံုးေလးေတြနဲ႔သာ .... အရင္လို မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ေလးေတြနဲ႔ မဟုတ္ ။
သူ ထပ္ၿပီး စိတ္ပူရျပန္ၿပီ။
