IX-(Final Chapter)

1.1K 23 9
                                    

Wilson clenched his jaw together with his fist. Kaunti nalang at baka hindi na niya maitago pa ang panggigigil niya para kay Levi. Ang totoo, papunta na sa pagkamuhi nararamdaman niya para sa binata.

Siyam na taon, wala siyang ipinakitang emosyon ang nagkunwaring walang nakita ngunit sobra na ang binata. Kung hindi lang siguro sa lolo nito, kay Mr. Berards, baka noon pa man ay siya na mismo dumurog sa lahat ng buto ng apo nito sa katawan.

Mr. Bernards was his mentor when he was just a boy. Halos parang ito narin ang tumayong ama niya sa loob ng ilang taon simula nang makasama niya ito sa kanyang military services noon.

Mr. Bernards took care of him when his father couldn't because they were far away. Naalala niya pa, ang matanda pangunahing dahilan kung bakit madalas ay hindi nila magawa noon basta nila Mason, ang kanyang best friend at ngayon ay kanya ng bayaw ang kanilang mga kalohohan. Ang matanda ang siyang sumusuheto sa kanila.

He bitterly smiled because of those memories. Those were the good times, he thought. Ngayon, namomroblema siya kung ano ang gagawin niya sa apo nito.

Sa laki ng utang na loob niya sa matanda, hindi niya magawang saktan ang apo nito kahit pa iyon ang gustong-gusto niyang gawin ngayon. He just wanted to make Levi pay for what he did to his only daughter nine years ago, and for what he has been keep doing to her up until now, would that be too much?

Anong karapatan ni Levi na paulit-ulit pasakitan ang kanyang anak? Napapikit siya, sinubukang mag-isip kung anong mainam na gagawin rito ngunit wala. Again, he clenched his teeth.

  How he really wanted break the bones of that that young lad. Hinilot niya ang kaniyang magkabilang sentido. He didn't know he would be so stressed because of Levi. Nagpakawala siya ng mahabang buntong-hininga. Ano bang dapat niyang gawin sa apo ni Mr. Bernards?

Sa tuwing nakikita niya si binata, nais niya itong sapakin at paduguin ang ilong. He wanted him to feel the pain her daughter felt every time the guy made her cry.

Halos isang dekada siyang walang ibang pinagsabihan sa mga nangyari noon at sa kung ano ang nasaksihan niya kinaumagahan pagkatapos ang kaarawan ng kanyang kambal na anak. The morning after Carolina's eighteenth birthday, Wilson saw Levi fleeing out of hotel her room like a criminal.

Nagtaka siya noon sa kung anong ginawa ng lalaki sa silid ng kanyang anak kaya't papasok na sana siya sa penthouse suite nang marinig niya ang iyak ni Carolina mula sa pintuan pa lamang sa labas. Tila hindi siya makagalaw noon, naririnig pa lamang niya itong humahagulgol nang ganoon.

Hindi na niya tinuloy ang pagpasok, bagkos ay nakinig na lamang niya sa bawat iyak at hikbi nito mula sa labas. He didn't know that his daughter's cry would make his heart crash again after a very long time. Ang akala niya, ang iyak lang ng kanyang asawa ang makakagawa noon sa kanya.

He questioned himself that moment, was he wrong for trusting daughter so much back then? Masyado siyang nagtiwalang hindi ito mapapaano pagkat wala naman itong gagawing ikasasama nito.

He thought that she was strong enough to handle herself, that could ever hurt her she won't let it. He shook his head. Masyado niyang sinisi ang kanyang sarili, masyado siyang naging kampante na hindi masasaktan si Carolina.

Instead entering the room and comforted her, he just walked away. Alam niya kung gaano kataas ang pride ng anak. Sigurado siyang hindi nito magugustuhan na makita niya ito nang ganoon.

And as for Levi, he punished him in a different ways throughout the years . The kid was nice, a very bright young man. But nevertheless, he was a douche for hurting his princess. Levi made his daughter cry like that, so promised himself he was going to do everything to make him pay no matter what. Or at least, get back at him on some other ways.

Flademian Monarchy 8: Princess Carolina, The Mischievous OneTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon