HEY SEN!

KÖTÜ GÜN

Yağmurlu bir gündü,gökyüzün de şimşekler çakıyordu bu anın tadını çıkarmak için pencerenin önüne oturmuş,bir yandan kahvemi yudumluyor bir yandan da önümdeki kitabı kurcalıyordum.Küçüklüğümden beri kitap kurcalamaya çok meraklıydım zaten belliydi bu huyumun hiç değişmeyeceği.En son, hatırladığım gökyüzündeki parlayan koca yıldız daha sonrasında uyuyakalmışım,telefonun sesine uyanmıştım ama umrumda olmadı,uykum daha önemliydi.Rahat vermiyordu bu telefon durmak bilmeden çalıyordu ardarda,katlanamadım daha fazla açtım telefonu;
-Alo!
-Alo,Sezen Hanım siz misiniz?
-Evet,peki siz kimsiniz ve annemin telefonu siz de ne arıyor?
-Sezen hanım ben doktor Deniz anneniz hastanemize kaldırıldı bi kaza yaptı,gelseniz iyi olur.
-Doktor mu,Kaza mı!
-Evet,Sezen Hanım lütfen sakin olun, şuanda ameliyata alındı anneniz.
-E hangi hastane Deniz Bey?
-Gündoğdu Hastanesi
-Tamam,hemen geliyorum teşekkür ederim.
Evden nasıl çıktığımı bilmiyordum,neye ugradığıma da şaşırmıştım zaten.Evimin önündeki taksi durağına koşup bir taksiye atladım.
-Nereye ablacım?
-Gündoğdu Hastanesi fakat hızlı gitmeliyiz.
-Siz merak etmeyin,benden hızlı şoför yoktur.
Şoför yaşlı,güleryüzlü birisiydi tabi ukalalığını da unutmamak gerek.Ara ara dikiz aynasından bana bakıyordu,gözlerinin rengi huzur veriyordu,bir an olsun rahatlamıştım.Gerisini hatırlamıyorum.Şoförün'abla abla geldik' demesiyle irkildim bian.Koşarak içeri girdim,danışma hemen karşımda duruyordu.
-Biraz önce annem buraya getirilmiş, bakabilirmisiniz?
-Annenizin ismini alabilirmiyim?
-Annem...adı Suna...Suna Yıldız
-Evet Suna Hanım şuan ameliyatta aşağı katta bekleyebilirsiniz.
-Teşekkür ederim,kolay gelsin.
-Rica ederiz.
Günüm şanssız geçiyor olabilirdi fakat asansörü açık yakalamıştım bu gün için küçük şeylere bile sevinmeliydim,aslında hep çocuk kalmıştım bundandı ufak olaylara olan mutluluğum.