Thg uit de ogen van prim

hoofdstuk 19

TRRRRRRRRRRIIIIING   TRRRRRIIIINGGGG!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ik schrik wakker en stoot met m'n hoofd tegen het bed boven mij. Ik zie heel snel alle kinderen uit bed springen en in de houding gaan staan. Wat gebeurd hier? Gaat het elke ochtend zo? Het meisje naast me fluistert: "He nieuwe. Ga snel staan zo als de rest, anders ben je de sigaar." Snel ga ik ook staan in de houding. Net op dat moment komt er een norse vrouw binnen stappen. En schreeuwt:" Oké lui. Aan het werk en laat me het niet merken dat jullie iets overslaan. Jullie kennen de gevolgen. Hup aan het werk!" Wat zouden de gevolgen zijn? Snel val ik op m'n knieën en begin te boenen. Na een paar uur glimt alles. Mijn handen liggen open en zijn helemaal week van het sop. Mijn knieën zijn beurs van het vallen. Ik moet hier weg. Hier kan ik toch niet blijven. Maar ik had beloofd aan Katniss, ik zou sterk blijven en door gaan, niet opgeven en verder gaan. Waarom sluit mijn moeder zich toch af. Ze weet toch wat ze aanricht. We vallen met z’n allen op bed. We zijn kapot. En dan te bedenken dat dit voorlopig elke dag zo zal gaan. Hoe ga ik ooit vol houden?

Zo gaat het de hele dag door. Werken, poetsen en nog meer poetsen. Aan het einde van de dag laten we ons uitgeput op ons bed vallen. We zijn te moe om nog iets te zeggen. We gaan goed in ons bed liggen nadat we ons hebben omgekleed. En proberen te slapen. De wind raast en de ramen houden de tocht niet tegen. Het is ijskoud. Zelfs helemaal onder de deken is het zo koud dat ik mijn vingers en tenen niet meer voel. In het bos had ik me kunnen bedekken met bladeren zoals Katnis me wel eens heeft geleerd. Daar zou het koud zijn, maar de bladeren zouden genoeg bescherming moeten bieden. Als ik bijna in slaap val hoor ik een gefluister naast me: ”Hé, kom eens. Ik moet je iets laten zien.”  “Laat me slapen, ik ben kapot.” Mompel ik “Ja dat weet ik, maar dit is heel belangrijk.” Ik kijk op en zie dan pas dat Valentijn. “W-wat doe jij hier? Jij hebt toch gewoon ouders?” Ik zie hem aarzelen. “Nou ik eh, ik heb al heel lang geen ouders meer. Maar ik woonde bij Peeta thuis. Ze hebben me alleen het huis uit getrapt toen ik een brood liet verbranden. Ik werd op straat gevonden door de vrede bewakers en mee gesleurd naar het weeshuis. Ik probeerde me te verzetten, maar het lukte niet. Ik heb je nog geprobeerd te roepen, maar je was nergens in de buurt.” Wat ben ik blij hem weer te zien. Ik miste hem zo. “Maar wat wou je laten zien?” “Kom maar mee.” Zegt hij. Ik loop hem achter na. We lopen een trap op. Het is erg donker, ik zie geen hand voor ogen. Hij pakt mijn hand stevig vast. Als we boven zijn gaan we door een deur. Aan het gepiep te horen is de deur verroest en al heel lang niet meer gebruikt. We staan op het dak van het weeshuis. De maan is vol. Hij pakt mijn beide handen vast. Ik kijk in zijn ogen, ze zijn helder blauw. Hij zou inderdaad niet opvallen tussen de familieleden van Peeta. Zo blijven we even staan. Hij komt dichterbij en zoent me heel voorzichtig, als hij merkt dat ik mee ga gaat hij door. Het lijkt wel als of de hele wereld stil staat. Even kan ik al m'n problemen vergeten. Ik kan even alleen maar aan hem denken, aan hem en niets of niemand anders. Hij legt zijn handen om mijn heupen en ik hang de mijne in zijn nek. Ik zou hier zo eindeloos bij hem willen zijn, in zijn armen, op zijn lippen. Hij is het lichtpuntje in mijn leven. Ik voel zijn hete adem in mijn nek en voor dat ik door heb wat hij doet, zoent hij me op mijn lippen. Even verdwijn ik helemaal van de wereld.