TÜKENİYORUZ YAVAŞ YAVAŞ

bölüm; üç | "yok olmuşsun"

Linda,

Bugün yanına gelemedim, sevgilim. Özür dilerim, toparlamam gerekti kendimi.

Fotoğraflarına bakıyorum, Linda. İç çekiyorum sessizce. Sonra eski fotoğraflarına bakıp üzülüyorum. Ne kadar da zayıflamışsın o zamandan bu zamana. Ne kadar tükenmişsin.

Gözümün önünde yok olmuşsun da, haberim olmamış.

Saçların var mesela şu an elimde tuttuğum fotoğrafta. Kahverengi saçların yüzüne düşmüş, kaşların çatılmış, önündeki kitaba bakıyorsun.

Evet, senden habersiz çektim.
Özür dilerim, sadece öylesine tatlı gözüküyordun ki o an, kendimi tutamadım.

Ah, ne diyorduk?
Saçların, evet saçların.

Ne kadar da seviyordun onları.
Ne kadar da seviyordum onları.

Şu an yoklar. Olsun, ben seni böyle de seviyorum.

Dürüst olayım mı?
Ben seni her hâlinle severim.

Yeter ki yanımda, benimle ol.

Seni seven,
Alex.

*

İçimden bir ses kitabı yazmayı beceremediğimi söylüyor...

Sizi sever,
Hepinizi güzel kalbinizden öperim.🖤