TÜKENİYORUZ YAVAŞ YAVAŞ

bölüm; on | "kalbim seninle"

Ya bölüm sayısı hakkında hiçbir fikrim yok ama şunu söyleyebilirim; Az bir yolumuz kaldı. Çok az hem de:')

Keyifli okumalar!💙

*

Alex

"Kendini nasıl hissediyorsun?" diye sordum senin gözlerine bakarak. Bir deniz kenarındaydık ama nerede olduğumuzu bilmiyordum. Burayı geçerken görmüştük ve durma kararı almıştık.

Buruk bir şekilde gülümsedin.

"Yorgun." diye tek kelimelik, net bir cevap verdiğinde hafifçe yutkundum.

"Böyle yapma," diye mırıldandım kafamı iki yana sallayarak. "Bu kadar ümitsiz olma!" Sesim istemsiz bir şekilde hafifçe artmıştı.

Bana kaşlarını çatarak baktın.

"Ne yapmamı bekliyorsun, Alex?" diye sordun. "Karşında hastalığının son evresine ulaşmış biri var. Ne yapmamı bekliyorsun? Seni kandırıp yalandan gülümsemeler yollamamı mı?" Sen de sesinin seviyesini arttırmıştın.

"Hayır ama..." deyip durdum. Kafamı yere eğdim. Gözlerim acıyla kısıldı, nefesim kesilecek sandım.
"Hiç değilse gözlerin birazcık ışıldasın." diye mırıldandım.

Şu an boktan bir sebep yüzünden tartışıyorduk. Seni üzmek istemiyordum, ama insan bir yerden sonra dayanamıyordu.

Yanlış anlama, canımın içi. Dayanamadığım sen değilsin, asla olmayacaksın da. Dayanamadığım, gözlerindeki umutsuzluk.

Kafanı iki yana sallayıp karşıya bakmaya başladın.

Şu an buradan kalkıp gitmem gerekiyordu belki de. Dizilerde ve filmlerde öyle olurdu.

Ama yapmadım.

Hem seni nasıl yalnız bırakıp giderdim ki? Ben gitsem, kalbim seninle, burada kalırdı.

Zaten benim kalbim hep seninleydi.

Önüme dönüp kırık kalbimle dalgaları izlemeye başladım.

Ne olursa olsun seni seviyorum, Linda.

Bunu hiçbir şey değiştiremez.

*