𝚅𝚊𝚖𝚙𝚒𝚛𝚕𝚎𝚛𝚖𝚒? 𝙺𝚞𝚛𝚝 𝙰𝚍𝚊𝚖𝚕𝚊𝚛𝚖ı?

4

Uyuyordum.

Başım çok ağrıyordu.

Sadece ve sadece dün odamda öylece bayılmıştım.

Sol kolum çok ağrıyordu.

Ama neden?

Ama kimdi?

Neden?

Neden birisi bana bunu yapsınki?

Ama yatağımdaydım normal bir şekilde yatıyordum.

Rüyamıydıki?

Yada Kâbus!

Olabilirmi!

Neden ama neden. Bu sorunun cevabını nereden bulacaktım.

Ayağa kalkmış bir sağa bir sola yürüyordum.

-----

O sırada annem odaya girdi.
"Oy benim güzeller güzeli kızım, erken kalkmayadamı başlamış."
Güldüm.

"Kakktık işte bir sabahta. Ama bir sabah yani yarın benden bekleme böyke bir süpriz." birlikte güldük.

Amelya kalkmadımı diye sormuştum. Annem daha kalkmadı dedi.
Kesin gece yarısına kadar telefonu ile uğraşmıştır diye geçirdim içimden.

Sonra üstümü giymeye kalktım.

Üstüme, help me! Yazan beyaz tişörtümü giydim nasıl olsa hava bugün güzeldi. Altıma siyah pantolonumu, üstüme ise doğal ve cildimi güzel gösterecek bir makyaj yaptım. Saçlarımıda hafifçe dalgalandırdıktan sonra;

Amelyanın odasına gittim.
Makyajını tamamlıyordu.

"Ay yine ne var!  Annem bir sen iki!" diyerek söglendi.

"Okula geç kalacağız küçük hanım. Bu saate kadar hazırlansaydın annem de bende gelmezdik." dedim.

"Aman zaten ben hep geç kalırım ya ablacım."dedi.

Bende sert bir şekilde kapıyı çektim ve aşağıya indim.

Telefonumu aldım ve sosyal medyaya falan girdim.

Aradan 10 dakika geçince bizim kızda gelmişti.

"Anne. Küçük hanımda geldiğine göre biz çıkıyoruz." diye seslendim anneme. Annem sanırım duymamıştı.

15 dakika gibi okula varmıştık.
Bizimkiler yine aynı yerinde oturuyordu.

"Sen git. Ben daha sonra geleceğim."dedim. Gitti.
Sonra bizmkilerin yanına geldim.

Neden bizimkiler?
Çok alışmıştım ben bu 5 liye.
İlk gündenmi yağni?

"Günaydın."dedim. Onlarda günaydın dediler.

"Yanındaki kız kim? Güzelmiş ama hee" dedi.

"Bence hiç boş yere uğraşma.O benim kardeşim"dediğimde gözlerini pörtleterek bana baktılar.

Edward hiç şaşırmışa benzemiyordu.

"Ha. Benim size birşwy anlatmam gerekiyor. Ama anlatsammı anlatmasammı bilmiyorum."

"Bize güvenebilirsin. Her zaman."dedi mickhel. Diyerleride onu destekledi.

Dün gece olan biten herşeyi anlatmıştım. Ama bir gariplik seziyordum. Hepsi "olabilirmi?" bakışları atıyordu birbirlerine.
Daha sonra;

"Hey bana odaklanın."parmağımı şıklattım. Buraya döndüler.

"Ne düşünüyorsunuz?"diye dordum.

"Bilemeyiz ki."dedi katerina.
Hepsi bana şaşkınlıkla bakıyordu.

"Ne diye bana öyle bakıyorsunuzki? Bilmediğim birşeymi var? Yada daha önemlisi birdaha gelirmi?"diye sorular sordum.

Melodi"Hadi biz kantinden birşeyler alalım"dedi.

Beni oradan uzaklaştırmaya çalışıyor gibiydi.

"Tamam. Aaa kolumu bırakabilirsin bak kendim yürüyebiliyormuşum sensizde."dedim gülümseyerek. Sonra kahakaha attık.

"Pardon. Biraz çekiştirmiş olabilirim ama. Yani özel konuşacaklard. Ondan oardon."dedi. Tam birşey diyecekken;

"Sakın bir şey sorma. Şuan bunu bilmen doğru değil. Ama zamanı gelirse eğer belki. Tamammı. Nolur kızma bana ama söylememem gerekiyor. Söylersem eğer.. "Dedi. Beni dahada meraklandırıyordu.

"Ne söylersen. Nolur? Birimi bişey yapar?"dedim.

"Başına dertler gelebilir."dedi hafif bir şekilde gülümseyerek. Biraz zaman geçti normal sohbet ettik. Aradan 25 dk falan geçmişti.

"Ya ben sıkıldım artık. O 'ÖZEL' konuşmaları bitmiştir bu zamana kadar heralde."dedim. Gülümsedi. Çünkü "özel"e vurgu yapmıştım.

"E hadi bi bakalım o zaman"dedi.

""