(nieuw/ongoing!) ROMEO × JULIAN

TWEE

Eric was een toffe gozer.

Hij had vanaf het eerste schooljaar in het bandje gespeeld en was degene die het hele gebeuren oprichtte. Hij vroeg simpelweg in de klassen-groepsapp wie er een instrument bespeelde, voegde vervolgens iedereen die had gereageerd toe in een nieuwe groep en uiteindelijk bleven we met zijn vijfen over. Eric had ook de naam STARWAY bedacht. Max wilde per sé 'The Milky Way' , maar volgens Eric bestond die al. Julian had nog nooit van The Milky Way gehoord, naast het chocolaatje dan, maar dat terzijde. Eric had veruit het meeste verstand van bandjes en muziek.

Iedereen vond STARWAY een prima alternatief en uiteindelijk werd dat dan ook de defenitieve benaming.

Eric hield altijd iedereen gemotiveerd en regelde dat ze bij open dagen van de school konden optreden. Hij regelde vrijwel alles. Die taak hebben ze nu aan Dries overgelaten, maar ze moeten nog zien of dat goed gaat.

"Dude, moet je luisteren!"

Max komt hijgend de aula binnengerend en schuift aan het bankje in de hoek waar Julian net plaats had genomen.

Julian had haar niet aan zien komen rennen en laat van schrik bijna zijn fidget spinner vallen. Hij schuift wat opzij, en laat haar enthousiast neerzakken.

"Vertel."

-"Ik denk dat ik een zanger heb gevonden." Ze kijkt hem recht aan, een serieuze blik in haar ogen. Julian trekt nieuwschierig zijn wenkbrauw op.

"Echt? Wie dan?"

"Toen ik vanochtend het muzieklokaal binnenliep om mijn gitaar te droppen zat 'ie daar achter de piano. Woah, hij kan zingen! Niet normaal! Dus ik vroeg meteen of hij vanmiddag auditie wilde doen en-"
-"Cool, maar om wie gaat het nou?", onderbreekt Julian haar nu lichtelijk geïrriteerd. Max speelt met de touwtjes van haar hoodie. "Eh, ja, Romeo dus. Hij zei dat hij erover na ging denken!"

"Zonde van zijn tijd, hij komt er niet bij." Julian staat op en grijpt zijn spullen bij elkaar. "Ik ga niet met Romeo in één band spelen." De gedachte alleen al laat hem rillen. Hij verafschuwt alles aan die jongen, zijn zelfvoldane gezicht, zijn dure gestreken blouses die waarschijnlijk iedere ochtend door zijn mama klaargelegd worden, zijn ietwat langere lichtblonde haren in een verfijnde scheiding alsof hij iedere dag een vergadering met de minister president hemzelf bijwoont, misselijkmakend. En dat hij ook nog zijn lol haalt uit het afpakken van andermans medicatie is diep en diep triest. Dat Max zo enthousiast over die gast doet, maakt Julian boos. Dat Romeo blijkbaar ook nog eens kan zingen maakt hem nog pissiger.

"We hebben zijn stem nodig, maar dat hoor je vanmiddag wel", zegt Max nog terwijl ze Julian - die al op weg is naar de eerste les - bij probeert te houden.
"Als hij het waagt om op te komen dagen ja", bitcht Julian terug.

"Hoor ik dat goed? Romeo die auditie doet voor jullie herriebandje ?" Sharon, een klasgenoot, haalt de twee in op de trap naar de tweede verdieping. Ze zwiept haar lange geblondeerde haren over haar schouder terwijl ze hardop lacht. Haar zwarte kokerrokje is zo kort dat je vrijwel recht haar kruis inkijkt wanneer ze voor je op de trap loopt. Onsmakelijk.

"En Jezus, Julian. Het is tweeduizend-twintig. Waarom heb je nogsteeds een fidget spinner?"

Julian heeft er een hekel aan wanneer mensen opmerkingen maken over zijn spinner. Of het nou een 'trend' is of was, hij kan niet zonder het ding. School is een stressvolle omgeving met constante prikkelingen vanuit alle hoeken. Prikkelingen maken Julian nerveus, en wanneer hij nerveus wordt moet hij ergens aan frummelen. De fidget spinner is een perfecte oplossing. Hij draagt het ding altijd bij zich.

Julian mag Sharon niet. Hij mag véél mensen niet.

"Je hoort het inderdaad goed", mompelt Max.

Max heeft een grote mond tegen alles en iedereen, maar als het op Sharon aankomt is ze net een klein kwetsbaar vogeltje. Ze is als de dood voor Sharon. Julian neemt dat haar niet kwalijk, Sharon is immers ook de menselijke versie van Satan.