(nieuw/ongoing!) ROMEO × JULIAN

VIJF

Het is miezerig en de ochtendkou zorgt voor klapperende tanden bij Julian, die versuft voor zich uit staart op de middenstreep van het voetbalveld. Zijn ogen volgen de rode hesjes van de tegenpartij die bloedfanatiek aan het vechten is om een stand van vier-nul te voorkomen, tevergeefs. Julian's team is te sterk voor ze. De overwinning is echter geen resultaat van Julian's 'meesterlijke' spel in de verdediging, het zijn de aanvallers die de wedstrijd dragen. Het maakt hem niet veel uit, hij heeft het prima naar zijn zin wanneer hij zijn medespelers en tegenstanders kan bestuderen. Zwetende gezichten beplakt met warrige haren, rode blosjes en sterke, behendige kuiten. Gepassioneerde voetballers zijn fascinerend. Ze steken al hun energie en uithoudingsvermogen in iets wat slechts een spel is, voor een overwinning die tijdelijke vreugde teweegbrengt. Na een paar dagen ben je die euforie weer vergeten en twijfel je of die knieblessure het uiteindelijk wel waard was geweest.

Nee, Julian behoort niet tot de fanatiekelingen. Hij voetbalt puur voor het fysieke resultaat; enig vol gevormde spieren en een gezonde conditie. Dat is immers waar sporten voor bedoeld is.

Een rode schouder waakt hem uit zijn dagdromen. Het is rugnummer 7, lange benen en blond golvend haar welke hem doen denken aan dat van Romeo. De jongen sprint richting het goal terwijl hij om zich heen zoekt naar medespelers om de bal heen te pasen. Rugnummer 3 komt aardig in de buurt. De bal rolt in een krachtige snelheid zijn kant op. Julian sprint tussen de rode hesjes om deze te scheppen, maar de bal rolt recht tussen zijn benen door. 'Panna!', schreeuwt 7 luid en vernederend. Hij geeft rugnummer 2 - die hem ondertussen bijgehouden heeft - een high-five die Julian's bloed doet koken. Hij wendt zich tot de balbezitter en haalt deze onderuit met een slide over het natte veld, waarbij hij direct zijn knie schaaft. Nummer 3 valt voorover en krult zich op in een bolletje, jammerend van de pijn. Een wolk van rode hesjes vormt zich om hem heen, vragen of hij oké is en helpen hem overeind. De bal, die Julian met de punt van zijn schoen nog net had aangetikt, rolt over de zijlijn waarop de scheidsrechter fluit. Hij toont de tweede gele kaart van deze wedstrijd aan Julian, en de bal is voor de tegenpartij. De actie had compleet geen meerwaarde voor het spel. Desalniettemin bezorgt het Julian een bevredigend gevoel; wraak.

Sommige verwondingen zijn het waard.

Julian maakt zijn weg naar de bank terwijl hij de blikken van zijn teamgenoten probeert te negeren. Er zijn maar twaalf mensen in het team aanwezig vandaag, wat betekend dat er dankzij zijn diskwalificatie geen wissel meer is.

Ayoub, die zichzelf al bij de zijlijn staat op te warmen, schudt teleurgesteld zijn hoofd wanneer Julian zijn richting opkomt.

"Twee gele kaarten in de eerste helft."

"Ik weet het."

"Julian, misschien moet je proberen om iets symapthieker.."

-"Ze wachten op je, we kunnen hier niet lopen kletsen nu", onderbreekt Julian hem. "GA het veld nou maar in."

Ayoub glimlacht zwakjes en rent het veld op om Julian's plaats te vervangen. Direct ploft Julian op het overdekte bankje. De coach spreekt hem niet eens meer aan, waarschijnlijk had hij het al na de eerste maand van Julian's lidmaatschap opgegeven.

"Zieke slide, maat", zegt Max. "Jij bent echt een gevaar op het veld." Haar bril is beslagen door de vochtige lucht. Ze steekt haar vuist uit voor een boks, die Julian trots beantwoordt. "Ja toch?", zegt hij gniffelend. Max lacht mee.

Iedere zaterdagochtend is ze aanwezig bij de wedstrijden om hem en Ayoub aan te moedigen. Ook Dries komt af en toe kijken, maar Max heeft nog nooit één wedstrijd gemist. Julian begrijpt niet waarom ze dat doet. Ze houdt van eindeloos praten, maar bij de zijlijn heeft ze niemand waarmee ze gesprekken aanknoopt. Sterker nog, ze heeft een pittige hekel aan voetbalvaders- en moeders. Ze kijkt naar een mannenteam, dus romantische motieven vallen ook af. Ze is geen sportliefhebber als fan noch als speler, naast skaten dan. Dus wat kan er nog overblijven?