(nieuw/ongoing!) ROMEO × JULIAN

ZES

Het is ongebruikelijk warm voor een dag in Maart. Dries had alle ramen opengezet om het muzieklokaal te voorzien van frisse buitenlucht, maar de namiddagzon die binnensijpelt voelt aan als een warme, zweterige hand die ongewenst om zich heen tast met haar gouden gloed.

Julian heeft zijn oksels al zeker vijf keer voorzien van een goede spray geurloze deodorant - hij heeft een hekel aan onnodige parfums in zijn deodorant -, en zijn zwarte shirt slaat het aroma af van een dof mengsel van zweet en frisheid. Hij wappert aan zijn shirt om zijn borstkast te verkoelen met een stroom lucht.

Vanochtend had hij het met Max bijgelegd. Hij had de hele situatie inclusief het misverstand uitgelegd, en Max was het hem vrijwel meteen vergeven. Julian zou blij moeten zijn met hoe het algelopen is, maar toch voelt het niet prettig. Julian ergert zich eraan dat hij niet meer dominant kan zijn over Romeo nu dat er geen reden meer toe is. Nu hij weet dat hij fout zat, zijn zwakste kant aan hem had laten zien en hij een deal met Romeo gesloten heeft in Romeo's voordeel. De situatie is uitermate frustrerend en Julian kan zich er niet in aanpassen.

De vijf hebben het nummer Fast Car een keer doorgespeeld, en Romeo's timing is - godzijdank - eindelijk kloppend. Nu zitten ze in een kringetje, Dries, Julian en Max met hun gitaren op hun schoot, Ayoub met zijn drumsticks nog in zijn vingers en Romeo met een onaangesloten microfoon. Ze discussiëren vurig over het nummer dat ze voor de auditie willen spelen.

"Mag ik jullie er even aan herinneren dat de auditie volgende week zaterdag is?", zegt Ayoub nadat Max en Dries het zoveelste nummervoorstel afgewezen hebben.

"Dat heb je al veertig keer gedaan", zucht Max. "Maar ik ga geen nummer van vóór het jaar tweeduizend spelen, ik ben een moderne gitariste."

-"We kunnen een oud nummer toch in een nieuw jasje steken?", stelt Ayoub voor.

"Alsof we daar tijd voor hebben!", valt Dries mekkerend in.

"Kom zelf dan met een voorstel, Dries. Ik ben één en al oor."

"We kunnen Love Story doen van Taylor Swift, maar dan een soort van rockversie!" oppert Max en ze leunt schaterlachend tegen Julian aan, die haar boos opzij duwt.

-"Waarom laten we onze nieuwkomer niet kiezen?", vraagt Dries, Max negerende. Iedereen keert zich nu naar Romeo, wiens oren rood kleuren van opgelatenheid.

"Een, eh, rocknummer dus?", vraagt hij.

"Bijvoorbeeld, als het maar iets van een randje heeft", antwoordt Ayoub.

"Geen smakeloze popmuziek alsjeblieft", vult Dries aan.

"Wat nou geen popmuziek? Jij moet al helemaal je mond houden met je Wonderwall van Oasis, tering zeg", snauwt Max.

"Wat is daar mis mee? Ik ga echt hard op dat nummer! "

"Ik denk dat ik wel een idee heb", zegt Romeo, het argument onderbrekend.

"Wattan?", vraagt Dries nieuwsgierig.

"Ik weet niet of jullie het wat vinden hoor", mompelt Romeo terwijl hij met het snoer van de microfoon frummelt.

"Zeg het nou maar, anders zitten we hier morgen nog", bromt Julian.

Romeo laat het snoer vlug los en drukt een ontsnapte blonde krul nerveus achter zijn oor. "Kennen jullie the Arctic Monkeys? Ik dacht aan het nummer five - o - five".

Julian staat even verstelt van de realisatie dat Romeo blijkbaar niet alleen naar doorsnee - tiener - muziek luistert. Arctic Monkeys, hij heeft smaak voor een tennisspeler met een fantasieloze kledingstijl en een glad kapsel.

Max begint spontaan weer te gieren van het lachen. Romeo laat de microfoon bijna vallen van schrik, en weet deze nog net op te vangen. "Sorry", zegt Max hikkend, " 'kennen jullie de Artic Monkeys', is dat een serieuze vraag?"