(nieuw/ongoing!) ROMEO × JULIAN

VIER

Julian had niet veel keuze dan het - voor hem slechte - nieuws met Max en Dries te delen. Die twee zijn niet gek, Romeo zou niet zomaar ineens wél op komen dagen. Dus, onder lichtelijke dwang van Ayoub, had hij het verhaal de volgende morgenochtend al gedeeld. Hij had zich zelden zo erg geschaamd als toen. Want natuurlijk, hij was nog steeds overtuigd dat hij een goede reden had om Romeo te haten, maar hij begon ook te begrijpen dat dit een noodsituatie is en Romeo hun enige optie blijft. Julian had het nog met Ayoub over die ene regel van de band: 'Als er een nieuw bandlid bijkomt, dan moet iedereen het erover eens zijn.'

'Eens, maar in noodsituaties geldt die regel anders. Zelfs Eric zou dat zeggen, je weet hoeveel hij er voor over zou hebben om mee te kunnen doen aan Battle of the Bands.' Dat waren Ayoub's woorden, en hij had gelijk. Eric hield van competities. Toen hij nog in de band zat, hadden ze zich aangemeld voor Battle of the Bands, maar ze moesten zich op het laatste moment afmelden, toen Eric plotseling moest verhuizen. Het was écht verschrikkelijk, hoeveel moeite ze hadden gestoken in iets wat kansloos was. Er was geen vervangende zanger beschikbaar. Hun droom viel in duigen en er was niets wat ze eraan konden doen. Nu kan er wel wat gedaan worden, dus Julian moet zijn haatgevoelens maar opzij schuiven.

Max en Dries konden het slecht verteren wat Julian gedaan had, maar heel verbaasd leken ze niet. Julian verging haast van de schaamte tijdens het vertellen, het voelde alsof zijn hoofd op ontploffen stond. Wanneer was de laatste keer dat hij zich zó erg geschaamd had?

Die ene keer dat hij zijn nagels ging knippen aan de balie bij Duong's Palace omdat hij zich plotseling stoorde aan de donkere randen die hij er niet onderuit gepeuterd kreeg, terwijl een drietal klanten hem vol walging aankeek? Of toen hij de muts van een dame haar hoofd had afgerukt omdat hij zich stoorde aan de rinkelende belletjes die erin genaaid zaten? Dat waren sociale misverstanden geweest, waarbij hij handelde vanuit zijn eigen intuïtie. Iets wat hij, volgens zijn logopediste, nooit zomaar moet doen omdat zijn visie van 'normaal' anders in elkaar steekt dan die van anderen. Drie keer goed nadenken voor het handelen, had ze op zijn hart gedrukt. Al die akkefietjes waren een poos geleden gebeurd, Julian maakt nu nauwelijks van zulke fouten. En wat hij nu geflikt had, kan hij geen sociaal misverstand noemen. Het was puur egoïsme, iets wat compleet losstaat van zijn autisme. En misschien is dat het wat hem het meest doet laten schamen.

En nu staan ze er weer met zijn vieren, in het muzieklokaal. Dries is uitbundig aan het praten over een één of ander spel dat hij tijdens zijn Twitch - livestream gespeeld had, en waarmee hij een record aantal donaties had ontvangen. Hij gooit er allemaal game-gerelateerde thermen doorheen en Ayoub - Die nog niet eens weet hoe je een WhatsApp-sticker moet bewaren - knikt aandachtig bij iedere zin die hij uitspreekt. Dries verdient best flink met zijn gameplay. Hij is naar zijn eigen zeggen redelijk bekend in die wereld, maar hoe bekend weet Julian niet. Hij heeft zich nooit echt verdiept in Dries' virtuele beslommeringen.

Over enkele minuten verwachten ze Romeo's binnenkomst. Julian is lichtelijk nerveus en probeert in gedachten na te gaan hoe hij hem zal begroeten. 'Hoi, je bent op komen dagen, blijkbaar heb je nu wel iets begrepen van wat ik tegen je gezegd heb'. Als hij dat zou zeggen dan zou hij het telefoongesprek van gisteravond aan de rest moeten uitleggen, geen handige zet dus. 'Hey, leuk dat je bent gekomen'? Nee, zo leuk vindt hij het niet.

Terwijl Julian nog aan het tobben is, wordt de deur voorzichtig opengedaan, en steekt Romeo zijn lichtblonde golven door de deuropening. Het zijn niet van die woeste golven. Ze zijn netjes en gecontroleerd op zijn hoofd gepositioneerd, wat verraad dat hij er vanochtend aardig vroeg voor op heeft moeten staan. Julian heeft hem nog nooit met een ander kapsel door het schoolgebouw zien lopen.

"Goedemorgen", groet Julian. Het is laat in de middag.

"Hallo iedereen", zegt Romeo voorzichtig, alsof hij op zijn hoede is voor nóg een intense woede-uitbarsting. De vrolijk begroetende gezichten van Max, Dries en Ayoub doen hem dan ook verbazen. "Geweldig dat je er bent! Laten we meteen aan de slag gaan", zegt Max enthousiast en ze rent als een opgewonden golden retriever naar Romeo toe. Ze steekt haar hand op, en Romeo beantwoordt deze met een aarzelende high-five. "Wacht even, wil je eerst wat te drinken?", zegt Ayoub, die Max een duwtje geeft om aan te duiden dat ze rustig aan moet doen. Romeo's ogen glijden van Ayoub naar Max, die nu haar mond gehoorzaam dicht heeft. "Eh, graag als dat kan", zegt hij zachtjes maar beleefd. Ayoub knikt en maakt zijn weg naar de viezige waterkoker die in de hoek van het lokaal staat naast de wasbakken. Het lokaal was vóór de verbouwing tijdens de afgelopen zomervakantie bedoeld geweest voor het vak Tekenen, dus er staan twee lange, met verfvlekken bevuilde wasbakken. Alle verfpotten en kwasten zijn ondertussen weggehaald, en de verdwaalde waterkoker is achtergebleven. Niemand weet wat het object precies doet in deze ruimte, maar dat doet er niet toe. Julian weigert nog altijd om ook maar een slok theewater te nemen van wat in dat gore ding gekookt heeft. Romeo lijkt er geen problemen mee te hebben, en als hij die wel heeft, dan blijkt hij ze goed te kunnen verbergen.