MESAFE.

EV

Büşra dizlerimde uyuyor bende saçlarıyla oynuyordum. 3 saat olmuştu geleli ve geldiğinden beri ağlıyordu.

Onu ağlarken görmek içimi parçalıyordu.

Evdeki olaylar yüzünden hayatı çok inişli çıkışlıydı.

Hayat onu çok yoruyordu belki ama ben hep onun yanında olacaktım, çünkü o benim en yakınımdı.

Ben düşüncelere dalmışken o sırada Büşra uyandı.

"Güzelim biraz daha uyu dinlen, sabah konuşuruz herşeyi." diye onu teselli edip uyumasını söyledim.

Saate baktığımda 3'e geldiğini gördüm.

Büşra öylece dizlerimde yatıyor ve yere dalmış bakıyordu.

Saçlarını okşayıp, ona ' Ben her zaman yanındayım güzelim bu günleri de beraber atlatıcaz sen sakın kendini perişan etme tamam mı ? ' diye fısıldadım.

Bir göz yaşı ıslattı bacağımı, ve bana kısık bir sesle 'iyi ki varsın' dedi.

Büşra uyuduktan sonra biraz balkona çıktım. Yıldızları izledim ve tam o sırada Menekşe aklıma geldi.

Bu gün ona dışarı çıktıktan sonra hiç yazmamıştım.

İçim bir kötü oldu ve telefonu elime aldım.

O sırada uykulu uykulu yanıma gelen Büşrayı gördüm.

"Ayça gece gece napıyorsun güzelim burda ? Dalmışsın gitmişsin, hadi gel yanıma yat beraber uyuyalım olur mu?"

Telefonu bir kenara bırakıp Büşrayla beraber odama geçtik.

Sarıldık birbirimize sıkıca.

"İyi geceler canımın içi."

"İyi geceler aşkım."

Aradan yaklaşık yarım saat geçti ve dayanamayıp ;

" Uyudun mu kız ? " diye fısıldadım.

"Uyudum" diye mırıldandı şapşal.

"Hadi kalk kalk balkona"

"Ya Ayça hasta olalım diye mı yapıyorsun ?"

"He kanka zatüreden geberelim diye diyorum, ya kızım saçmalama temmuz ayındayız ne hastalığı ya."

"Tamam hadi geliyorum geliyorum."

Büşra balkonda oturuyordu, bende o sırada bize süt ısıtıyordum.

"Ayça, gün doğumu çok hoş gözükmüyor mu ?"

Gökyüzüne bakarken çok güzel gülüyordu.

"Evet güzelim, çok hoş gözküyor."

Yanına oturup sütünü uzattım. Saat 6 ya yaklaşmıştı.

" Büşra'm bak konuya girmiyim girmiyim diyorum ama sormadan edemiycem güzelim sorun ne ?"

"Kanka ya..." dedi ama yutkunamadı.
Boğazında birşeyler düğümlenmişti sanki.

"Dinliyorum güzelim ?"

Ellerimi ellerine kenetledim.

Sütünden bir yudum aldı ve bana doğru döndü.

"Annem..." dedi.

"Annem kanser."

Ne ? Ne diyecektim şimdi ? Bu, bu olamazdı olmamalıydı.

"B.. ben ne diyeceğimi bilmiyorum gerçekten."

Gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Burnu hafif kızarmıştı ve yutkunamıyordu resmen.