An ordinary cinderella story

1

Mijn wekker gaat en ik zit meteen recht op in bed. Ik hoor gebonk onder mij en vaag geschreeuw wat gedempt word door de vloerbedekking. Ik zet de wekker snel uit en trek mijn kleren van gister aan. Ik doe mijn haar in een staart en was snel mijn gezicht. Ik stap voorzichtig de ladder van mijn zolderkamertje af. Als ik me omdraai kijk ik in de boze ogen van mijn stiefmoeder. 'Die wekker moet zachter. Kom ga ontbijt maken.' Ik knik snel en loop verder de trap af naar de keuken. In de keuken begin ik met pannenkoekjes bakken en wafels maken. Ik stop nog een brood in de oven en dek dan de tafel. Boven mij hoor ik gestommel. Mijn twee slaperige stiefzussen komen de keuken in lopen. Hun haar zit helemaal door de war en hun make-up zit overal. 'Is het ontbijt nog niet klaar, ik heb echt honger', zegt Melissa. 'Ja ik ben moe en hongerig', zegt Jasmijn. Ik zucht en ik haal weer een pannenkoek uit de pan. Ik draai me om en zet het bord met pannenkoeken op tafel. Dan haal ik het brood uit de oven en snij ik deze in stukken. 'Dat kan wel wat sneller', hoor ik mijn stiefmoeder achter me zeggen. Ik leg de broodstukjes op de tafel en draai me om voor de wafels. 'Oké, nu mag je de kleren voor de meiden klaarleggen. Het moet wel mooi zijn want we gaan naar de villa.' Mijn ogen worden groot, maar niet zo groot als die van mijn stiefzussen. Jasmijn zit zelfs met haar mond open aan tafel en je kunt gewoon haar eten zien zitten. 'Mevrouw Van Gooy heeft ons uitgenodigd, haar zoon zoekt nog een vrouw.' Ik hou mijn handen beschermend voor mijn oren, want het gegil is oorverdovend. Mijn zussen zijn enthousiast en ik loop snel de keuken uit. Ik loop naar de grote inloopkast van mijn stiefzussen en ga op zoek naar nette jurken. Al snel hoor ik geroep. 'We zijn klaar', roept Jasmijn en ik hoor ze de trap op komen. Snel pak ik twee jurken uit de kast en loop de inloopkast uit. Ze kijken nauwelijks naar de jurken. Ze pakken ze van mijn hand en lopen ieder hun eigen kamer in om om te kleden. Ik ga terug de trap af om de tafel weer af te dekken. Mijn stiefmoeder zit er nog en ze kijkt me aan. 'Ik moet jou ook meenemen', zegt ze bespottelijk. Ik knik en stapel de bordjes van de tafel op elkaar. 'Maar geen zorgen, je kunt daar gewoon door gaan met werken. Je kan de staf helpen met de klusjes op het kasteel dus je zult je niet snel vervelen.' Ik knik en glimlach kort. Boven hoor ik geschreeuw en zuchtend staat mijn stiefmoeder op. 'Maak jij ook even de schoenen schoon en trek iets schoons aan, we vertrekken over drie uur.' Ze loopt de trap op en even laten word het stil. Ik zet alle afwas op een stapeltje en maak de tafel schoon. Dan zet ik de warmwaterkraan aan en was ik de borden en bestek af. Zodra alles schoon is ga ik naar de voordeur. Ik pak de vieze schoenen en een borsteltje en begin te schrobben. Ik ben bij het laatste paar schoenen als mijn stiefmoeder met haar dochters de trap af komen. Ik zet de schoenen snel klaar en leg de borstel weg. 'We moeten ook nog inpakken', zegt ze. Ik knik en loop de trap op. Ik pak drie koffers en stop daar de jurken in die de zussen mee willen. Het is even proppen, maar het past allemaal net. 'Zet deze koffers maar bij de deur', zegt mijn stiefmoeder. Ik knik en loop met de drie koffers de trap af. Ik hoop dat ik niet val, want dan ben ik echt de pineut. Ik kom bij de voordeur aan en zet de koffers voorzichtig neer. Snel loop ik terug naar boven waar nog twee koffers op me staan te wachten. Als ik ook alles in de auto heb gedaan, kijk ik op mijn horloge. Nog tien minuten en dan vertrekken we. Ik ren terug naar binnen en ga naar mijn kamertje. Ik stop mijn drie shirtjes en twee broeken in een weekendtas en al mijn ondergoed. Ik pak de tandpasta en tandenborstel en stop die in een klein tasje samen met shampoo en een borstel. Schoenen hoef ik niet in te pakken, want ik heb maar één paar. Ik rits mijn tas dicht en ren terug naar beneden. Mijn stiefmoeder staat ongeduldig bij de deur te wachten. 'Nog één minuut', zegt ze als ik langs loop. Ik pak mijn jas en ren naar de auto. Ik ga voorin bij de chauffeur zitten met mijn tas op mijn knieën. Mijn stiefmoeder en stiefzussen gaan achter in de kleine limousine zitten en ik hoor ze luid praten als we weg rijden. 'Hoe is het, Claire?' vraagt Erik de chauffeur. Hij is bijna als een vader voor me. 'Goed', zeg ik en kijk naar buiten. Soms wilde ik dat ik zelf kon doen en laten wat ik wil, maar nadat mijn vader is overleden moet ik mijn stiefmoeder helpen in het huis. Ik voel mijn buik rommelen en ik denk aan de hectische morgen. Ik heb weer niks kunnen eten. Ik heb het soms zo druk. In het kasteel zal het niet veel anders zijn, denk ik.