An ordinary cinderella story

9

Henry komt over de trap naar onder lopen met zijn moeder en vader achter hem aan. Aan het eind van de trap blijven ze staan en ik zie Henry naar me kijken. Ik kijk snel weg en veeg mijn zwetende handen af aan de jurk. 'Henry heeft de hele nacht nagedacht en er is er een die hem vlinders heeft gegeven', zegt mevrouw Van Gooy. 'Ik wil alle dames bedanken dat ze deze week hier hebben willen komen. Jullie zijn allemaal heel aardig en ik heb plezier gehad. Ik hoop jullie ook', zegt Henry en ik hoor wat geroezemoes. 'Ik ga een naam noemen van een dame die me heeft laten lachen en waar ik het meest mee gemeen heb. En dan is... Ella.' Naast me hoor ik gemopper, gezeur en ook wat scheldwoorden. Helemaal aan de andere kant van de rij hoor ik zelfs geschreeuw. Bij mij komt er niks uit mijn mond. Ik sta aan de grond genageld en weet niet zo goed wat ik moet doen. De dames naast mij zijn al weg gelopen als mijn stiefmoeder voor me komt staan. Ze geeft me een knuffel en fluistert iets in mijn oor wat mijn hersenen niet haalt. Er is een soort kortsluiting daar boven. Mijn stiefmoeder lacht en is helemaal blij. Henry komt ook naar me toe en ik begin te ontdooien. Ik draai snel mijn hoofd naar achter waar Olivia naar me staat te glunderen met twee duimpjes ophoog. Ik draai weer terug als mijn stiefmoeder mijn arm pakt. 'Je moet wel wat zeggen, ben je niet blij?' Ik kijk haar aan, maar ze wacht niet op antwoord van mij. Ze draait naar Henry en geeft hem een hand. 'Wat fijn dat je voor mijn dochter hebt gekozen', zegt ze. Ik zie zijn wenkbrauwen omhoog gaan. 'Ik wist niet dat dit je moeder was', zegt hij en kijkt me aan. 'Dat is ze ook niet', zeg ik. Mijn stiefmoeder kijkt me geschrokken aan. 'Wat zeg je? Ik heb je wel opgevoed, doe eens wat aardiger.' 'Zij is mijn moeder niet, Zij is mijn stiefmoeder. Ik ben eigenlijk Claire en werk bij het personeel omdat zij niet met mij gezien wil worden', zeg ik in een adem en loop dan boos weg. Zonder om te kijken probeer ik de hal uit de rennen. Ik voel alle ogen in mijn rug branden en wil zo snel mogelijk weg. Helaas denken mijn schoenen daar anders over. Ik kan echt niet rennen met deze hakken. Ik trek de schoenen uit en ren verder de schoenen en alle mensen achterlatend in de hal. 

Ik lig op mijn bed. De tranen zijn al gestopt. Het waren en zo veel dat mijn kussen helemaal nat is. Ik hoor zacht geklop op de deur en Olivia komt binnen. 'Gaat het een beetje?' vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. Ze komt op het bed zitten en kijkt me aan. 'Henry vond het jammer dat je weg gerent was.' Ik zucht. 'Het is beter zo', zeg ik en wrijf met mijn handen in mijn gezicht. 'Het is beter voor iedereen.' 'Claire!' hoor ik mijn stiefmoeder roepen. Ik duw mijn gezicht in mijn natte kussen en stap dan uit bed. Ik kom de gang in en zie mijn stiefmoeder. 'Waarom was jij niet aan het werk. Hoe kun je nou je zusjes geluk in de weg staan. Zij passen veel beter bij Henry dan jij. Je moet bij hem uit de buurt blijven anders krijg je huisarrest.' Ik kom toch al niet buiten, dus dat maakt niet uit. 'Vanavond om 7 uur komt de auto ons halen, jou via de achterdeur.' Ik knik en ze loopt de kamer uit. Olivia slaat een arm om me heen. 'We moeten eigenlijk nog wat werken maar als jij liever hier blijft mag dat ook', zeg Olivia. Ik schud meteen mijn hoofd. 'Nee, ik wil mee. Hier heb ik tenminste nog iemand om mee te werken, thuis moet ik alles zelf doen.' Ze knikt en we lopen de gang op. We pakken de spullen en lopen de gang door. In de gang staan verschillende kastjes, beeldjes en dingetjes die afgestoft moeten worden. Ik pak de poetsdoek en begin met een kastje. Ik hoor voetstappen en ik kijk de gang door. Ik zie Henry aankomen lopen en mijn ogen worden groot. Ik wil hem helemaal niet zien. Ik kijk naar Olivia die hem ook gezien heeft. Olivia wijst naar de deur links van haar. Ik ren naar de deur en ga de onbekende kamer binnen. Het is pik donker en ik kan de lichtknop niet vinden. Ik houd mijn adem in als ik Henry hoor praten. 'Weet jij waar Ella... éh Claire is? Ik moet echt met haar praten.' 'Hier is ze niet, sorry', zegt Olivia. 'Oké, maar als je haar ziet, zeg haar dan dat ik haar zoek', zegt hij en ik hoor voetstappen weg lopen. 'Olivia trek de deur open en het licht komt mijn ogen in. Ik knijp ze even dicht en kijk dan dankbaar naar Olivia. 'Dank je', zeg ik. 'Geen probleem, maar Henry leek erg serieus. Hij wil echt met je praten'. Ik schud mijn hoofd. 'Het is gewoon beter van niet.' Ik loop terug naar het kastje en ga verder met poetsen. Als de gang helemaal klaar is gaan we naar de keuken. Hier heb ik het minst zin in. Ik moet het eten gaan brengen en iedereen zit daar aan tafel. Ik voel de ogen nu al naar me staren. We komen de keuken binnen en ik pak twee borden. We lopen naar de eetzaal en ik zet mijn borden bij de voorste mensen zodat ik daarna weer snel weg kan lopen. Ik heb even opgekeken, maar Henry zat niet aan tafel. Ik loop de keuken binnen en hoor iedereen door elkaar heen praten. 'Henry is hier', zegt Olivia tegen mij. Meteen draai ik me om en loop ik de keuken weer uit. Daarom zat hij niet bij het eten. Ik loop naar mijn kamer en ga op bed zitten. Ik kijk op de klok, het is zes uur. Nog een uur en dan kan ik naar huis.