An ordinary cinderella story

8

Ik probeer een smoes te bedenken, maar hoe kan ik mijn opgemaakte gezicht verklaren. 'Ik...'. Dan worden haar ogen groot. 'Je kwam me al bekent voor. Jij ben Ella.' Ik schud mijn hoofd in de hoop dat ze me gelooft, maar het mocht niet baten. 'Als ik je vanavond als Ella zie, bel ik Erik. Dan mag je direct naar huis en het hele huis poetsen.' Ze loopt de kamer weer uit en ik zucht. Ik loop langs Olivia heen die met open mond heeft staan kijken. Ik pak de make-up doekjes en maak mijn gezicht weer schoon. 'Dat kan ze niet maken', zegt Olivia vanuit de deuropening. 'Dat kan ze wel', zeg ik. Even later sta ik in mijn gewone kleren, klaar om mensen te bedienen. Dat is wat ik doe en niks anders. Olivia en ik lopen in stilte naar de keuken. Olivia is het er niet mee eens, maar ze kan er niks tegen doen. Ik kan mijn gezicht als Ella niet laten zien, misschien maar beter ook. Henry vind mij toch niet leuk, alleen Ella en die is niet echt. Als we bij de keuken aan komen staan er grote schalen klaar met hapjes. We pakken allebei een schaal en lopen naar de grote zaal. Ik haal diep adem voordat we naar binnen gaan. De zaal ziet er wederom mooi uit. Ik loop tussen de mensen door en kijk om me heen. Overal staan vrouwen met mooie jurken en mannen in een chique pak. Bij elk groepje mensen houd ik de hapjes voor en de schaal word steeds leger. Als alles op is loop ik terug naar de keuken. Ik pak een nieuwe schaal en ga weer naar de zaal. Als ik binnen kom zie ik Henry staan. Olivia komt naar me toe gelopen en duwt me naar hem toe. Ik kijk boos achterom en loop dan verder naar Henry die met Melissa staat te praten. Ik duw de hapjes schaal naar ze toe en ze kijken me aan. 'Nee ik hoef dat echt niet', zegt Melissa snel. Henry glimlacht naar me en pakt een prikkertje. 'Bedankt', zegt hij en ik loop met warme wangen terug naar Olivia. 'En...?' vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. 'Hij herkent me nog steeds niet als je dat bedoelt.' Ik loop verder door de mensen tot de schaal weer leeg is. Ik hoor een schelle piep van de microfoon en draai meteen naar het podium. Henry staat er met zijn ouders naast hem. Mevrouw Van Gooy heeft de microfoon vast en begint te praten. 'Onze kleine zoon heeft de laatste week veel van jullie dames beter kunnen leren kennen. Helaas kan er maar een van jullie Henry's hart veroveren. Morgen om 12 uur zal hij bekend maken wie van de dames hij leuk vind.' Ik zucht en draai me weer om. Ik loop de zaal uit naar de keuken om de schaal terug te geven. Olivia komt ook binnen. 'Hoorde je dat, morgen gaat hij zeggen wie hij leuk vind.' Ik knik en loop de keuken uit. Olivia komt achter me aan gelopen. 'Het is toch geweldig als hij straks jou naam noemt.' Ik schud mijn hoofd. 'Hij kan mijn naam niet noemen, dan flipt mijn stiefmoeder', zeg ik een beetje te hard. gelukkig is er niemand in de gang. Ik loop snel verder naar de personeelskamer en ga naar mijn kamer. Ik draai de deur op slot en ga op mijn bed liggen. Als hij mijn naam noemt, word mijn stiefmoeder boos. Maar als hij mijn naam niet noemt, breekt mijn hart. Ik kan er niet tegen. 

Ik word wakker en kijk op de klok. Het is al vroeg en mijn wekker kan elk moment af gaan. Ik stap uit bed en trek mijn werkkleren aan. Ik loop mijn kamer uit en zie het ontbijt al klaar staan. Ik smeer mezelf twee boterhammen en eet ze op. Olivia komt ook haar kamer uit en komt naast me zitten. 'Heb je een beetje zin in vandaag?' vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. 'Vandaag gaat hoe dan ook niet goed aflopen, maar daar ben ik op voorbereid.' Olivia slaat een arm om me heen en geeft me een knuffel. Daarna smeert ze ook haar boterhammen. 'Vandaag hoeven we alleen de slaapkamers te doen', zegt ze. Ik knik en als we klaar zijn, gaan we aan de slag. We nemen een emmer sop mee naar een van de slaapkamers en beginnen te poetsen. We halen het bed af en maken het weer netjes op en gaan zo naar de volgende. 'Hoezo zijn deze kamers allemaal leeg?' vraag ik. 'Alle gasten hebben vandaag gaan vandaag weg.' Ik zucht. Als het 11 uur is gaan we terug en ruimen alles op. 'Ga je wel naar de uitslag?' vraagt Olivia. Ik knik. 'Ik ga gewoon in een hoekje staan en dan hopen dat het goed komt', zeg ik met een kleine glimlach. 'Ja, dat is goed want ik heb een jurk die je moet dragen. Ik heb hem verborgen gehouden en wilde eigenlijk dat je hem gister zou dragen maar je ging niet dus je moet hem vandaag dragen', zegt ze enthousiast. Ik grinnik en we lopen naar de kamer van Olivia. Ze trekt een mooie lichtblauwe baljurk uit de kast. 'Ik wilde niet opvallen', zeg ik en Oliva lacht. 'Je moet deze aantrekken', blijft ze aandringen. Ik zucht en neem de jurk van haar over. Olivia doet mijn haar en make-up en daarna trek ik de jurk aan. Ik kijk in de spiegel en kijk met open mond naar mezelf. 'Hij staat je prachtig', zegt ze. Ik knik alleen, want hier zijn geen woorden voor. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het nog vijf minuten is. 'Hier de schoenen', zegt Olivia. Ik trek de schoenen aan en sta ineens tien centimeter hoger. 'Hier kan ik niet op lopen', zegt ik tegen Olivia. 'Ik heb geen andere die onder deze jurk passen, het is maar een paar minuten en je hoeft niet zo veel te lopen.' 'Oké.' Ik loop voorzichtig de kamer uit en de gang op. Zo snel als ik kan met Olivia aan mijn zijde loop ik naar de hal. Ik zie dat de andere dames er al staan en ook zie ik Melissa en Jasmijn met grote jurken. Mijn stiefmoeder kijkt me boos aan. Ik zie haar op haar tanden bijten om niet naar me te schreeuwen. Ik ga tussen de andere dames staan en kijk achterom naar Olivia. Ze glimlacht geruststellend naar me en ik kijk weer voor me uit. Het is stil in de hal en ik hoor mijn hart bonken in mijn keel.