Hi diary!
Once again, they've took something from me. They even gave me a warning or else shut down no more.
There is only one thing left for me hoping they regret taking it away.
Subukan lang talaga nilang tanggalin pa sa pagkatao ko ito...
Di ko na alam kung ano magagawa ko kapag napuno ako.
Lahat na lang ng bagay na ikinasasaya ko, mali para sa kanila. LAHAT.
Di sila marunong tumingin sa POV ko...
Di nila naiisip na baka nasasakal na ako sa gusto nila. Puro na lang kasi "future" iniisip nila ako sa kasalukuyan SIRANG SIRA na. Palagi na lang akong nag-aadjust. Palagi. Palagi! PALAGI!
Motto ko na nga sa buhay ko eh.
Sasabihan ko sarili ko ng...
"Hayaan mo na lang. Kaya mo pa naman eh. Kailangan mong kayanin"
Mga katagang ako na lang nagsasabi sa sarili ko kasi nga... Walang may nakakaintindi sa akin. No one.
Siguro mas masahol pa ako sa depressed. Kasi sila kahit papaano kumikilos ang katawan nila para pwersahang maipakita ang nararamdaman nila. Pero ako? Wala dapat palaging naka-smile, ngiti dito ngiti doon. Kahit na sa kabila ng mga ngiting ito ay ang kalungkutang natatamo ko sa pangungutya, kahihiyan, pinagtatawanan, inaapi. Di man halata sa akin, pero ang sakit lang.
YOU ARE READING
My Lonely World
Non-FictionIts about a boy Lonely That no one can understand Isang kwentong hango sa totoong buhay. Nagmula sa poot at hinanakit na patuloy na kinikimkim. Pero gustong kumawala sa hawlang likha ng aking isipan. I hope you enjoy reading.... For those na naka...
