Karanlık. Doğduğundan beri sahip olduğu tek şeydi.
Her sabah, yüzüne vuran sıcaklıkla güneşin doğduğunu anlıyordu fakat onu hiç görememişti. Verdiği sıcaklık kadar tatlı bir rengi olduğu düşünüyordu.
Deniz kenarına vardığını, dalga seslerinden anlıyordu. Denizin tuzlu ve yosun kokusu onu fazlasıyla cezbediyor ve rahatlatıyordu.
Peki denizin rengi nasıldı? Kokusu gibi miydi?
Dışarıdayken kontrolü golden cinsi köpeğindeydi. Onun yumuşak tüylerini okşuyordu, kim bilir nasıl güzeldi köpeği.
Karışan karşıya geçeceği sırada köpeği durunca oda duruyordu, yürümeye başlayınca oda yürüyordu. Sahi, nasıl anlıyordu ki ne zaman geçip ne zaman duracağını?
Bunu fazla düşünmedi hiç çünkü köpek eğitimliydi ve tek dostuydu, onu hiç göremesede.
Yerde oturmuş yatağına yaslanıyor ve köpeğini seviyordu. Abisinin sesini duymasıyla kafasını o yöne çevirdi.
"Iş için bir süre gitmem gerekiyor."
Adım seslerini duydu, yaklaşıyordu. Göremesede yanına oturduğunu fark edebiliyordu abisinin.
"Sana yardımcı olmak için biri gelecek."
"Benimle vakit geçirmesi için birine para mı vereceksin yani?"
Abisinin olduğu yöne kaşlarını çatarak baktı. Ailesinden kalan tek kişi abisi Kris idi. Ailesinin bütün mirası ikisine pay edilmiş olsa bile şirketin başına tabiki abisi geçecekti. Onun gözleri görüyordu.
"Kimseye para vermeyeceğim, arkadaşım gelecek yanına."
Güldü. "Ondan mı rica ettin? Küçük bir çocuk muyum ben?"
Abisinin sinirlendiğini, sakin olmak için kendini fazlasıyla sıkıntığını anlayabiliyordu. Lütfen, sadece kördü, salak değil.
"Sehun, anlaman gereken şeyler var. Evet çocuk değilsin fakat ne kadar inkar etsende yanında biri olması gerekiyor!"
Derince nefes aldığını duydu. "Köpeğine yemek ve su vermesi için."
Sehun tekrar elini köpeğine uzattı. Yumuşacık tüyleri onda ki bütün üzüntüyü alıyordu.
"Ne zaman döneceksin?"
"Bir hafta sonra."
Sehun kafasını salladı. Bir hafta diye tekrar etti içinden, sadece bir hafta.
Kapı sesini duyunca abisinin ayaklandığını duydu. "Ayrıca bilgin olsun, kendisi istedi. Ben ondan hiçbir şey istemedim."
Sehun kolunda abisinin elini hissedince, kendisini kaldırmasına izin verdi. Ardından hemen saçlarında ellerini hissetti, düzelttiğini fark edebiliyordu.
Kapı tekrar çalınca adımları uzaklaştı. Köpeğinin tasmasını tutarak yavaş adımlarla kapıya yöneldi.
Ev küçüktü. Sadece iki odası, bir salonu küçük olduğunu tahmin ettiği bir mutfağı ve banyosu vardı. Iki katlı felan değildi yani.
Abisi Sehun'un zarar görmesini engellemek adına her şeyi yapmıştı. Kapının çıkışında bile doğru düzgün merdiven yoktu, müstakil ve bahçesi olan bir evdi.
Bahçesini seviyordu, çimlerin ve toprağın ayağını kaşındırması onu mutlu ediyordu. Köpeğinin koştuğunu duyması bile yüzüne tebessüm konduruyordu.
"Sehun, arkadaşım Luhan."
Abisinin sesine doğru döndü ve hafifçe baş işareti yaptı. Luhan'ın nerede olduğunu bilmiyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Darkness // HunHan
Romance"Sana gökkuşağını anlatamam ama, onu hissedecek kadar mutlu edebilirim. Sana güneşi anlatamam ama, içini onun gibi ısıtabilirim. Asla bitmeyecek karanlığında sana ışık olabilirim. Ben senin gözlerin olmaya hazırım peki sen, sen benim olur musun?"
