Desperation✴️️Liskook

13.Bölüm

Jungkook'dan

Hala aklım lisada idi.Dün dediği şeyler,yaptığı şeyler sanki beynime kazınmıştı.Ve beynim kendince tekrar ediyordu bu sözleri."Ben düştükce kalkmayıda kalktıkçada kimsenin olmadığınıda".Yapmamalıydım,
Sehun ile iş birliği yapmamalıydım.O kimseye güvenmediği kadar güvenmişti bana.Halbuki içindeki çocuk ortaya çıkmış gibiydi.Sadece arkadaşları ile değil,joon ilede konuşmuyor.Joonu canından çok seven lisa,şimdi onunla bile konuşmuyor.Dudakları mosmor,teni soluklaşmış.Cidden bunları ben mi yaptım?onu ilk önce toparlayıp sonrada yıktımmı?jennienin dediği gibi önceden bir lisa vardı ama şuan yok.Ve ben aptal gibi nayeon ile sevgiliyim.Onu unutmaya çalışmıştım,ama sadece çalışmışım.Aklıma geldi ilk benimle uyuyuşu,sabah ona yaklaştığımda kızarışı.Ne olursa olsun onu düzeltmeliydim.

Lalisa'dan.

Hani 10 yaşındaki bir çocuk sokakta kaybolur da kimsesiz kalır ya hah!işte bende bu durumdayım.Kalbim okadar paramparça ki ben bile toparlayamıyorum.Onu hala çok seviyorum,ama bu aptal kalbim beni dinlemiyor.Beynim bana onun beni nasıl kırdığını söylerken,kalbim onun ismini tekrar ediyor kendi kendine.Sabahın 6 sında oturmuş bunları düşünüyorum.Ne kadar boktan olduğunu anlatmama gerek yok heralde.Yine aynı şeyi yapacaktım,kimseye görünmeden okula gidecektim.Jennienin,rosenin ve jisoonun bana söylediklerine karşı kulaklarım kapatacaktım.Çünkü aklıma olanlar geldiğinde kalbim acıyor.Oturduğum yatağımdan kalktım ve banyoya girip duş aldım.Daha sonra dolaptan bir şort beyaz tişört ve birde bir ceket aldım.Giydikten sonra sarı saçlarımı salık bırakmayı tercih ettim.Kapının önüne geldiğimde joonun sesini duydum.

Joon:noona!gitme seni özledim!

Sesi evde yankılanırken,gözümden bir damla yaş firar etti.Geldi ve minik ellerini belime sardı.

Joon:noona lütfen gitme!lütfen.

Arkamı döndüm ve ona sarıldım,evet oda ağlıyordu ve ağlamasını isteyeceğim son şey hatta son şey bile değildi.Yavaşca geri çekildim ve elim ile göz yaşlarını sildim.

Lisa:Joon benim şimdi okula gitmem gerek birtanem.Sen jennie noonanın yanı git olurmu?

Joon:Noona neden benimle konuşmuyorsun?yoksa ben birşey mi yaptım?yaptıysam özür dilerim noona affet beni lütfen!

Lisa:sen birşey yapmadın joon.Hadi jennie noonanın yanına git tamammı?dersime geç kalacağım yoksa.

Dedikten sonra ona sarıldım ve evden ayakkabılarımı giyip çıktım.Sessizce yolda yürüyordum,kulaklıklarım kulağımdaydı.Kendimi dünyadan uzaklaştırmanın en iyi yolu belkide müzik dinlemek.Ellerime baktım.Ellerim patlamıştı ve kabuk bağlamıştı ama umrumda değildi.Belkide kendime zarar verirsem bunları unutabilirdim.Yolumu kaybetmiş gibiydim ve hiçbir umut ışığım yoktu.Karanlıkta,çaresizce dolaşıyordum ve bu berbat bir durumdu.Belkide beni umursamıyordu,istemiyordu.Belkide joon bana "hyungumda seni seviyor"dediğinde kalp atışlarıma engel olabilirdim.Ama aşka inanmayan ben,şimdi aşk acısı çekiyordum.Ne yapabilirdimki?intihar edebilirdim.Ama intihar bir çözüm değildi,intihar edenler korkakların işiydi.Gerçi benim içinde pek cesur denemez.Durdum,okulun önünde durdum bekledim belki biri bana yardım eder diye.Ama bu sessiz çığlıklarımı kimse duymadı.Ağladım hemde hıçkırarak ama kimse umursamadı.Herkez "onu unut lisa"dedi.Ama benim yaşadıklarımı onlar yaşasaydı,çoktan intihar etmişlerdi veya delirmişlerdi.İşte tam bu noktada anne ve baba devreye giriyor.Eğer size yol gösterecek biri yoksa,nekadar ben güçlüyüm deseniz bile ayağınız takılacak,tökezleyeceksiniz.Düştüğünüzde,kimse sizi umursamayacak size kimse yardım etmeyecek.Ayağa kalktığınızda etrafınızda kimse olmayacak sadece siz ve karanlık.Çaresizce ağlayacaksın ama sana kimse yardım edemeyecekki.En sonunda okulun içine girdim.Dün  nayeona attığım yumrukdan dolayı herkez beni izliyordu.Omuz silktim ve spor salonuna indim.Nayeona hiçkimse bir şey demiyordu.İşte burdada korku devreye giriyor.Kimse sana "korkma","o sana birşey yapamaz"veya "sen ondan daha güçlüsün"demiyor.Aksine başınızı öne eğmeniz gerektiğini söylüyorlar.İstersem ona birşey de demem.İstersemde dün yaptığım şeyi yapabilirim.Kimse bilemez yanlızlık nedir?nasıl bir duygu?.Ancak yaşayınca anlayabiliyorsun.16 yaşımdaydım çokta büyük değildim.16 yaşımda kardeşime bakmak zorundaydım.Ve bu çok boktan bir durumdu.Şuan gemim batıyor ama gemiye kaptanlık eden biri yok.Derin bir nefes verip ceketimi çıkardım.Kum torbalarının olduğu yere doğru ilerledim.Yine birşey takmadım,canım yanarsa belki biterdi bu aşk acısı.Yumruğumu sıktım ve kum torbasına hızlı bir şekilde vurdum.Elimin acısı bedenime işlerken,umursamadım.Tekrar,tekrar,tekrar vurdum.Taki rosenin sesine kadar.