Hizmetçi

4.BÖLÜM

Bölüm sözü
"Hayattaki en büyük zafer hiç bir zaman düşmekte değil,her düştüğünde ayağa kalkmaktadır..."

Eve doğru giderken çocukluğumun geçtiği sokaklara bakıyordum.Zaman ne çabuk geçmiş hâlbuki daha dün ben bu sokaklarda top peşinde koşmuyor muydum?

İstemsizce dudaklarıma bir gülüş takıldı keşke insan hep küçük kalsa çocuklar büyüdükçe hatirlayabileceği anılar onu hep mutlu eder şu anda bana olduğu gibi ailemin peşimde koşturduğu anılarımı unutamadım,ben kavga ettikten sonra eve gittiğimde annem önce tatlı tatlı azarlar sonra benle ilgilenir ve sacimla oynayıp uyutugu anılarımı, babamın hep benim kızım diyip beni koruduğu günleri,babamın o her yerde aradığım güven kokusunu unutamadım, kardeşimin benim peşimde koşup 'ben ablam gibi olucam' diyişlerini unutamiyorum...ben ailemi unutamiyorum...

Bu düşüncelerim ile bizim apartmana gelmiştim evimiz dördüncü katta. apartman eskimiş mavi renk ve 6 katlı her katı dolu tatlı komşularımız var tabi ailem varken hepsiyle görüşüyordum  ama ailem gittiğinden beri hiç biri ile konuşmuyorum çünkü onlar bana ailemi hatırlatır hep o mutlu anılarımızı..

Merdivenlerden tek tek çıkmaya başladım asansör var ama benim fabim olduğu için giremiyorum.Bizim katta geldiğimde posta kutusundan anahtarı alıp kapıyı açtım ve içeri geçtim hersey aynıydı olması gerektiği gibi hic bir yere uğramadan direk odama gittim ve dolabın üzerinden siyah bavulumu aldıktan sonra yatağa bırakıp  dolabımdan  orda rahat edebileceğim kıyafetler çıkarttım kişisel bakım ürünlerinden de aldıktan sonra hazırdım asıl zor olan bundan sonrası

Annemin odasının önüne geldiğimde istemsizce gözümden bir kaç yaş akti kapı kolunu indirip kapıyı açtığımda huzur kokuyordu,mutluluk kokuyordu,aile kokuyordu ne kadar olmuş bu kokuyu almayalı

İçeriye bir adım atigimda birinin kolları belime dolandığında çığlık atıp ondan uzaklaşmaya çalıştım "birak beni...İMDAAAT YARDIM EDİN KİMSE YOKMU...SEN KİMSİN LAN PİCİN DÖLÜ KAHPENİN ÇOCUĞU" ben boyle saydırırken beni kendine  çevirdiğinde çok şaşırdım çünkü karşımda çocukluğum Emircan duruyor ailem, herşeyim su anda karşımda bana bakıyor

Daha fazla dayanamadım ve boynuna sarılıp hüngür hüngür ağlamaya başladım geçen yıl üniversitesi için yurtdışına gitti ben beni bıraktığını düşünürken, o beni bırakmadı çocukluğum şu anda karşımda ve bana sarılıyor.Ben bu anın hayaliyle yaşarken çocukluğum,geçmişim karşımda bundan daha güzel bir şey sanırım yok, benim için ailemden sonra ikinci ailem olan Emircan şu anda karşımda...

Ne kadar böyle kaldık bilmiyorum ama Emircan'ın bir anda benden hafif bir şekilde ayrılması ile güzlerine bakma gereksinimini hisettim ben gözlerine bakarken zaten o bana bakıyordu dudaklarını araliyip tam bişi diyecekken tekrar kapatı ve alt dudağını ısırdı ,bu bende gülüme  hisiyatini oluşturduğu için kıkırdadim çünkü Emircan hep özür diliyecekken bu hareketi yapıyor çünkü Emircan göre özür dilemek yerine yampamak daha iyi bunun için asla özür dilemez tabi ben bir istisnayım.

Emircan gözlerini kapatıp dudaklarını dili yardımıyla islarıktan sonra beni hem hüzünlendiren hemde mutlu eden sözleri sıraladı "Ecom bir tanecik kardeşim seni istiyerek bırakmadım"diyip gözlerime baktı ve sözlerine devam etti "ama mecburdum bee Ecom şu üniversite zımbırtısı için ki biliyorsun 2 yıl okumam lazım ama ben bu süreyi ortadan kaldırdım ve artık okumaya burda devam edicem artık ayrılmayacağız mavişimm" dedi ben bu sözleri ile bir kaç yaş döktüm ama bunlar üzüldüğüm için değil mutluluk göz yaşları hemen boynuna sarıldım ve dudaklarıma bir gülüş takıldı benim ailem artık yanımda diğer yarım yanımda...