Σίγουρα Ίσως (Vol 2.)

3.

ΚΛΕΙΩ

Το μυαλό είναι επικίνδυνο μέρος για να χαθείς. Και όμως μαθαίνοντας πως εκείνος θα βρισκόταν στη Γαλλική Ριβιέρα τούτο το καλοκαίρι κάθε σκέψη, κάθε ανασφάλεια που είχα καλά φυλαγμένη βρήκε τον δρόμο να ξετρυπώσει και να κάνει την εμφάνιση της. Βρισκόμασταν καθοδόν για το σπίτι της Έλοντι όπου μας περίμενε η μητέρα της με τα δίδυμα και καθώς τα λεπτά κυλούσαν ένιωθα ολοένα και περισσότερο το μαρτύριο του να ανυπομονώ και ταυτόχρονα να απεύχομαι την επερχόμενη συνάντηση μαζί του. Με τον μεγάλο μου έρωτα. Με τον άνδρα που με παράτησε δίχως καμία εξήγηση. Με εκείνον που με άλλαξε με τρόπους που δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως ήταν εφικτό. Το σκηνικό έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου εναλλασσόταν ταχύτατα όμως για εμένα ήταν απλά εικόνες που είχαν χάσει το νόημα τους. Το μόνο που μπορούσα να αντιληφθώ ήταν ο χτύπος της καρδιάς μου και οι ακαθόριστες σκέψεις που συνδυάζονταν με φρενήρη ρυθμό με απατηλές προσδοκίες που θα βούλιαζαν στην κινούμενη άμμο της ελπίδας. 

Το αμάξι σταμάτησε μπροστά από μια ψηλή μαύρη δίφυλλη καγκελόπορτα. Ένας άνδρας γύρω στα 70 με αργά βήματα κινήθηκε προς εκείνη ανοίγοντας την. Η Έλοντι του χαμογέλασε ευγενικά χαιρετώντας τον. Το αμάξι συνέχισε να κινείται σε έναν δρόμο σκιερό που κατά μήκος του καλυπτόταν από ψηλά δένδρα. Πέρασαν μερικά λεπτά μέχρι να φτάσουμε σε ένα κυκλικό κόμβο στη μέση του οποίου υπήρχε ένα περίτεχνο συντριβάνι. Το αμάξι σταμάτησε. Η μητέρα της Έλοντι και τα δίδυμα πετάχτηκαν από την ανοιχτή πόρτα της έπαυλης. Τα χαμόγελα τους ήταν πλατιά καθώς μας περίμεναν. Ανοίγοντας την πόρτα αντιλήφθηκα πόσο καυτός ήταν ο ήλιος εκείνη την ώρα. Η ατμόσφαιρα θύμιζε τα ελληνικά καλοκαίρια μα συνάμα ένα κράμα ξενικού αέρα μου υπενθύμισε πως ήμουν πολύ μακριά από το σπίτι. 

Η μητέρα της Έλοντι, Μαριάν, φορούσε ένα φινετσάτο κόκκινο φόρεμα και ήταν τόσο περιποιημένη θαρρείς και είχε βγει απευθείας από κάποια ταινία του Χόλιγουντ της δεκαετίας του 50'. Έμοιαζε με αλλοτινή σταρ που πλέον είχε αποσυρθεί από τα κοσμικά φώτα της δημοσιότητας και χαιρόταν τα πλούτη της σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος. Τα δίδυμα από την άλλη είχαν ξεπεράσει το ύψος μου αφού πλέον είχαν αγγίξει τα 14 χρόνια. Το καθένα έπιασε από ένα χέρι μου και ξεκίνησε να με τραβολογάει προς το εσωτερικό του σπιτιού, το οποίο αν ήταν ποτέ δυνατόν έμοιαζε ακόμα πιο φαντασμαγορικό από το εξωτερικό της έπαυλης. Γυάλινοι τοίχοι, έργα τέχνης, θέα στην πισίνα και διακόσμηση που μπορούσες να θαυμάσεις μόνο σε περιοδικά ήταν ελάχιστα από αυτά που πρόλαβα να παρατηρήσω πριν βρεθώ στον πρώτο όροφο όπου τα δίδυμα συνέχισαν να με κατευθύνουν προς το υπνοδωμάτιο μου. Γεμάτα ενθουσιασμό άνοιξαν την τρίτη πόρτα που βρισκόταν στα αριστερό μου χέρι και με κοίταξαν περιμένοντας να δουν την αντίδραση μου.